ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ (KILLERS OF THE FLOWER MOON)
Μετά την ανακάλυψη πετρελαίου στη χώρα των Όσεϊτζ το 1894, η φυλή απέκτησε αμύθητα πλούτη. Αχόρταγοι κερδοσκόποι συγκεντρώθηκαν στην περιοχή και έτσι ξεκίνησε η εκμετάλλευση, καθώς οι περιουσίες των αυτόχθονων ήταν αντικείμενο διαχείρισης λευκών επιτρόπων που ξάφριζαν εκατοµµύρια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, δεκάδες µέλη της φυλής Όσεϊτζ δολοφονήθηκαν µυστηριωδώς, ώστε οι περιουσίες τους να µετακυλήσουν σε παρείσακτους που παντρεύονταν µέλη της φυλής για να έχουν πρόσβαση. Το 1923, το FBI άρχισε µία έρευνα γύρω από τους φόνους, η οποία ήταν η πρώτη υπόθεση ανθρωποκτονιών της υπηρεσίας.
Βασισμένο στο best seller του δημοσιογράφου ρεπόρτερ των New York Times Ντέηβιντ Γκραν που αποκαλύπτει την Αµερική των αρχών του 20ου αιώνα, το πετρέλαιο που αποφέρει αµύθητα πλούτη στη φυλή των Όσεϊτζ, που γίνονται από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσµο µέσα σε µία στιγµή, τον αµύθητο πλούτο των αυτόχθονων Αµερικανών που προσέλκυσε παρείσακτους λευκούς που χειραγωγούν, εκβιάζουν και κλέβουν τις περιουσίες των Όσεϊτζ για να καταλήξουν σε δολοφονίες. Στο κέντρο λοιπόν είναι ο χαρακτήρας του Έρνεστ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) ένας αδίστακτος καιροσκόπος με αγγελική μορφή, που με τις ευλογίες καθοδήγηση του θείου του Γουίλιαμ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) που είναι τοπικός άρχοντας, θα φροντίσει να εισβάλλει στην ζωή της Μόλλυ (Λίλυ Γκλάντστόουν) προκειμένου η περιουσία της οικογένειας να πάει στα σωστά χέρια. Οι συνεχόμενες δολοφονίες και η κατάσταση της διαβητικής Μόλλυ που θα χειροτερεύει…εντελώς τυχαία, θα γίνουν αντικείμενα έρευνας από το FBI που θα αποκαλύψει μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες της Αμερικής αλλά και της ίδιας της φύσης του ανθρώπου και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,
Με την θεματική που παίζει στα δάκτυλα του, δηλαδή την κλοπή του χρήματος και την άτυπη εξουσία από απατεώνες σαν μία άλλη μαφία, ο Μάρτιν Σκορσέζε κάνει ένα επικό γουέστερν 200 εκατομμυρίων δολαρίων και διάρκειας 206 λεπτών που δεν αφήνει λεπτό να πάρεις τα μάτια από την οθόνη. Το μεγάλο ταλέντο του να κάνεις ταινία τρεισήμισι ωρών και να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον το είχε μόνο ο Ντέηβιντ Λιν του Λόρενς της Αραβίας και του Δόκτωρ Ζιβάγκο. Ο Σκορσέζε καταφέρνει με τους συνεργάτες του να κάνει ένα κινηματογραφικό έπος που το αριστοτεχνικά γραμμένο σενάριο του Έρικ Ροθ που ειδικεύεται στο κινηματογραφικό γράψιμο βασισμένο σε υλικό που έχει ήδη εκδωθεί (μετράει ήδη ένα Οσκαρ για το Φόρεστ Γκαμπ και άλλες 6 υποψηφιότητες) παρουσιάζει την ιστορία σαν ένα ποτάμι εξελίξεων και καταστάσεων τόσο απλά αλλά και τόσο εις βάθος παράλληλα. Για το μοντάζ της τριπλά Οσκαρούχας Θέλμα Σοονμέικερ ( Οργισμένο Είδωλο, Πληροφοριοδότης και Aviator) που έδεσε όλη την ταινία 226 λεπτά χωρίς να κουράζει ούτε δευτερόλεπτο, φανταζόμαστε πως θα πηγαίνει για το 4ο Όσκαρ της, η Ζακλίν Ουέστ στα κοστούμια για πρώτη φορά σε συνεργασία με τον Σκορσέζε, βγάζει όλη την πολιτιστική αντίθεση μεταξύ της Μαφίας και των Οσέιτζ μέσα από τα κοστούμια της με αποκορύφωμα αυτό το πανωφόρι της φυλής και φτάνει τα επίπεδα της μεγάλης Αν Ροθ που με μία λεπτομέρεια εσάρπα στην Κριστίν Σκοτ Τόμας του Άγγλου Ασθενή βραβεύτηκε με Όσκαρ και επίσης η φωτογραφία του Μεξικανού Ροντρίγκο Πριέτρο που χαρίζει στην ταινία μία σκηνή πυρκαγιάς από αυτές που λέμε κλασικές σκηνές, τόσο μέσα από ένα δωμάτιο και τα παράθυρα του, αλλά και με τον Ντε Νίρο στο επίκεντρο της.
Για να πάμε στους ηθοποιούς, η πρώτη φορά που ο Σκορσέζε ενώνει σε ταινία του τους δύο μεγάλους αγαπημένους τους και μαζί όλοι φτιάχνουν το απόλυτο κινηματογραφικό δέσιμο, εφόσον δείχνουν ο ένας να εμπνέεται από τον άλλον. Μην ξεχνάμε πως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έβαλε τα πρώτα λιθαράκια στο μυαλό του Σκορσέζε για την ταινία. Ο Ντι Κάπριο είναι μόνιμα καλός στις ταινίες, εδώ όμως κάνει το κάτι παραπάνω (κυρίως από την μέση και μετά) και δείχνει να επηρεάζεται στο έπακρο από τον Ντε Νίρο, εφόσον υιοθετεί ακόμα και την έκφραση του ηθοποιού. Ο οποίος Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι το απόλυτο φαβορί για το Οσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, σε ρόλο υπέρτατου κακού που κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι αλλά η κακία του βγαίνει μέσα από τις αντιλήψεις του και τις εντολές του, ένας κακός με επικάλυψη αγαθοεργιών και καλοσυνάτης κοινωνικής αποδοχής που χειραγωγεί τους πάντες. Μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, η Λίλυ Γκλάντστόουν δεν ασχολήθηκε με πατριαρχεία αλλά εμπνεύστηκε με την σειρά της από τους πάντες και σε όλες τις σκηνές της, τους κλέβει την παράσταση. Η αυτοκαταστροφική Μόλλυ που ερμηνεύει είναι ένα υπόδειγμα ερμηνείας που όσο απλή και αν φαίνεται, τόση δουλειά υπάρχει από κάτω. Από το πως αποκαλεί κογιότ τον Ντι Κάπριο μέχρι και τις σκηνές της ενώ ”δηλητηριάζεται” από αυτόν, η ερμηνεία της είναι αυτή που υποδηλώνει όλη την εκμετάλλευση και την σταδιακή εξόντωση της φυλής της. Σε μικρούς ρόλους προς το φινάλε, ο Τζον Λίθγκοου για πρώτη φορά σε ταινία του Σκορσέζε και ο Μπρένταν Φρέιζερ αποδίδουν ακόμα και για λίγα λεπτά τα μέγιστα.
Εν κατακλείδι σινεμά μεγάλου βεληνεκούς, η απόλυτη κινηματογραφική τελειότητα με τον Σκορσεζε ως διευθυντή μεγάλης ορχήστρας που δεν αφήνει ούτε νότα να κάνει παραφωνία. Ο λόγος πλέον στο κοινό και στην Ακαδημία.
Η ταινία κυκλοφορεί 19 Οκτωβρίου σε διανομή Feelgood
