Killing them softly
‘Η αλλιώς «οι Goodfellas την εποχή της οικονομικής κρίσης», όπως λέει και ο Gimli…
Η ταινία αρχίζει σαν μια λίγο βαρετή ιστορία εγκλήματος. Δύο μικροκακοποιοί μπλέκονται σε ένα κόλπο που τους θέλει να «ξαφρίζουν» χαρτοπαικτικό παιχνίδι που προστατεύει η μαφία. Φυσικά, δεν πρόκειται να μείνουν ατιμώρητοι, καθώς στην πόλη φτάνει ο Τζάκι Κόγκαν που του αρέσει να «σκοτώνει γλυκά».
Στο χαρτί η ιδέα ακούγεται καλύτερη από ότι στην οθόνη. Κι αυτό επειδή ο Άντριου Ντόμινικ θέλησε να κάνει κάτι που στο μεγαλύτερο μέρος του απέτυχε.
Παρεμβάλλοντας ομιλίες του Τζορτζ Μπους και του Μπαράκ Ομπάμα (η ιστορία εκτυλίσσεται πριν την αναμέτρηση του 2008 για την αμερικανική προεδρία), ο Ντόμινικ θέλει να πει ότι… τι; Ότι δεν υπάρχει ηθική την περίοδο της οικονομικής κρίσης; (σάμπως έτσι δεν συνέβαινε πάντα;), ότι καθένας για τον εαυτό του (επίσης) ή ότι «η Αμερική δεν είναι χώρα, είναι επιχείρηση»; Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει και χωρίς τις συνεχείς παρεμβολές για τα οικονομικά προβλήματα της Αμερικής, τα οποία περισσότερο μπερδεύουν παρά διευκολύνουν τον θεατή να καταλάβει τι ακριβώς «θέλει να πει ο ποιητής».
Κατά τα άλλα και χιούμορ διαθέτει η ταινία και καλογυρισμένη είναι (αν και υπερβολικά βιντεοκλιπίστικη σε ορισμένα της σημεία), ενώ διαθέτει και καλές ερμηνείες. Ο Μπραντ Πιτ είναι αξιοπρεπής (δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο), αλλά οι Ρέι Λιότα και Τζέιμς Γκαντολφίνι δίνουν απίστευτες ερμηνείες σε ρόλους που «συνομιλούν» με το κινηματογραφικό τους παρελθόν.
Δυστυχώς, το Killing them Softly δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες σύνδεσής του με τη σύγχρονη εποχή. Υπάρχει κάποιος που το έχει κάνει και το έχει κάνει καλύτερα. Και το όνομά του είναι Κουέντιν. Ταραντίνο.
Αν σας άρεσε δείτε επίσης:
Goodfellas
Αποστολή στη Μπριζ
Reservoir Dogs
Pulp Fiction
Drive
Διαβάστε επίσης: Παράνομοι
Διαβάστε επίσης: Το ιερό δικαίωμα της βίας
Pingback: Cinepivates – Παράνομοι: Το ουίσκι, το αίμα και οι «πλάκες» του Χιλκόουτ
Νομίζω η ταινία είναι γεμάτη σκηνοθετικούς πειραματισμούς.. Κάποιοι από αυτούς πετυχαίνουν κάποιοι όχι π.χ. ενδιαφέρον έχει η αρχή ή η σκηνή με τα ναρκωτικά, κάποιες σκηνές δράσης.. από την άλλη μερικές ιδιαίτερα σκληρές σκηνές βίας είναι τόσο παρατεταμένες και όπως πολύ σωστά το περιγράφεις -βιντεοκλιπίστικες, που πραγματικά κουράζουν τον θεατή, για να μη πω ότι δυσκολεύεται να φάει τα ποπ-κόρν του στη διάρκεια της προβολής! Ο σκηνοθέτης μετά το The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) φαίνεται ότι προσπαθεί περισσότερο να σοκάρει το κοινό, ενώ αμφιβάλω για τις αγαθές προθέσεις του, αν στις συχνές αναφορές στον Obama θέλει να κερδίσει από τις επερχόμενες αμερικάνικες εκλογές.
Pingback: Cinepivates – Savages, Αχ αυτοί οι άγριοι..