Κινηματογραφικές εμπειρίες: Στην κινηματογραφική αίθουσα είμαστε όλοι μόνοι
Γράφει ο Στρατής Χατζηελενούδας*
Πάντα εκτιμούσα τους ανθρώπους που πηγαίνουν μόνοι τους σινεμά. Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί μίζερο να πας μόνος σου σινεμά και ότι χρειάζεται παρέα για να απολαύσεις την εμπειρία.
Κάποτε συνήθιζα να πηγαίνω συχνά μόνος μου σινεμά. Από τότε που άρχισα να επιδιώκω να πηγαίνω με παρέα, συνειδητοποίησα ότι έβλεπα λιγότερες ταινίες, βασιζόμενος στο πρόγραμμα των άλλων και όχι στην δικιά μου εσωτερική ανάγκη για “προσωποποιημένη μοναξιά” .
Έτσι και αλλιώς, στην κινηματογραφική αίθουσα είμαστε όλοι μόνοι(και ας υπάρχει κάποιος δίπλα που μας κρατάει το χέρι).
Από την στιγμή που θα κλείσουν τα φώτα η ψυχοσύνθεση μας παίρνει μέρος σε έναν καινούργιο κόσμο που απλώνεται στο κινηματογραφικό πανί. Μια εικόνα, μία ατάκα, ένας ήχος και φυσικά το κινηματογραφικό έργο στο σύνολό του, μπορεί να συνταράξει το είναι μας και να ταυτιστούμε-συνδεθούμε με διάφορους τρόπους και σε διάφορα επίπεδα με ταχύτητα 24 καρέ/δευτερόλεπτο.
Οι κινηματογραφικές αίθουσες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχογεωγραφίας της πόλης προσφέροντας κάθε φορά μια ξεχωριστή εμπειρία στο άτομο.
Μία από αυτές τις εμπειρίες είναι και η προσωποποιημένη μοναξιά, όπου την δεδομένη στιγμή το άτομο θα ξεκινήσει από το σημείο Α και θα μετακινηθεί μέσα στην πόλη, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή( ή και όχι ανάλογα με τις εμμονές ή την τελετουργική ευλάβεια που τηρεί κάποιος στην διαδικασία), υπό διαφορετικές καιρικές συνθήκες και θα μεταφερθεί στο σημείο Β, την κινηματογραφική αίθουσα που θα τον καταπιεί στα σκοτεινά σωθικά της για περίπου 2 ώρες. Ύστερα, θα ξεκινήσει από το σημείο Β και ακολουθώντας την ίδια διαδρομή (ή ίσως και όχι) θα επιστρέψει στο σημείο Α.
Φαινομενικά, δύο ίδιες διαδρομές αλλά με εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Ξεκινάς με την προσμονή ή ίσως και το άγχος να προλάβεις και επιστρέφεις “μεθυσμένος” και κυριευμένος από έντονα συναισθήματα (χαράς, λύπης, θυμού κλπ) αφιερώνοντας λίγο χρόνο στο εαυτό σου να χωνέψει και να ξανασκεφτεί την διεργασία που έγινε μέσα σου τις προηγούμενες δύο ώρες σε εκείνη την καταραμένη σκοτεινή αίθουσα.
Πια, η συνειδητή επιλογή της μοναξιάς και κατ επέκταση η δημιουργία καταστάσεων και η συμβολή στην ψυχογεωγραφία της πόλης, έχει μετατραπεί σε μαζική αποξένωση και καθήλωση, βρίσκοντας μας πια κλεισμένους σπίτι μας, κολλημένους μπροστά από μία η περισσότερες οθόνες κατακλυσμένους από συναισθήματα άγχους και αβεβαιότητας.
Προσωπικά, θα ήθελα να μπορώ να επιλέξω όποτε θέλω την προσωποποιημένη μοναξιά που μου ταιριάζει και σίγουρα, όταν τελειώσει όλο αυτό, θα αρχίσω να πηγαίνω πάλι μόνος μου σινεμά.
*Ο Στρατής Χατζηελενούδας ζει κ εργάζεται στην Αθήνα ως σκηνοθέτης/ σεναριογράφος. Το ντοκιμαντέρ του “Επιστροφή στην κορυφή” απέσπασε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Αυτήν την περίοδο δουλεύει το δεύτερο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του “Εσπεράντο” και ετοιμάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας “Γαλάζιο” που βρίσκεται στο στάδιο της χρηματοδότησης.
Η φωτογραφία του κειμένου είναι του Ρώσου καλλιτέχνη Serg Nehaev.
