Κινηματογραφικός Απολογισμός 2018: Οι επιλογές της Κατερίνας Σιδηροπούλου
Όπως είθισται, λίγο πριν τελειώσει η χρονιά, κάνουμε μια ανασκόπηση, γυρίζουμε λίγο πίσω και αξιολογούμε όλα όσα έγιναν, καθώς και όλα όσα θα θέλαμε να διορθώσουμε με την έλευση της νέας χρονιάς. Το κινηματογραφικό 2018 φεύγει, λοιπόν, γεμάτο με ταινίες που αξίζει να ξαναθυμηθώ και να σας προτείνω να τις παρακολουθήσετε (αν δεν έχετε δει κάποιες από αυτές ακόμα).
Best 10 Films of the Year
Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι
Δεν γινόταν να λείπει ταινία που απέσπασε δύο Όσκαρ, τέσσερις Χρυσές Σφαίρες και πέντε βραβεία BAFTA. Με δυνατές ερμηνείες και εξαιρετική σκηνοθεσία και πλοκή, οι «τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες για την χρονιά αυτή.
Εγώ, η Τόνια
Η πραγματική ιστορία της αθλήτριας του ice skating, Τόνια Χάρντινγκ, που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι το στόρυ της ταινίας αυτής. Η Μάργκο Ρόμπι ήταν στα καλύτερά της, ενώ ας μην ξεχνάμε πως η Άλισον Τζάνεϊ βραβεύτηκε με το χρυσό αγαλματίδιο για τον ρόλο της καταπιεστικής και ψυχρής μάνας.
In the fade
Ο Φατίχ Ακίν ασχολείται με ένα φλέγον κοινωνικό ζήτημα στην ταινία αυτή: την τρομοκρατία. Απαλλαγμένο από μελοδραματισμούς, ο Ακίν επέλεξε ανθρώπινους χαρακτήρες, οι οποίοι δεν απέχουν από την πραγματικότητα που ζούμε. Μπορούμε να παραδεχτούμε πως ο ρόλος της Νταϊάν Κρούγκερ είναι ο καλύτερος της καριέρας της, γι’αυτό και έλαβε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες.
Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή
Βασισμένο στο ομώνυμο βραβευμένο βιβλίο της Χίλαρι Τζόρνταν, η ταινία αφορά την φυλετική ανισότητα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’40. Με σωστή σεναριακή εξέλιξη, με άρτια δομημένες ερμηνείες και αισθητική που ταξιδεύει τον θεατή στην δεκαετία εκείνη, το «Mudbound» αξίζει μια θέση στο top 10 για αυτήν την χρονιά.
Φανταστικά Ζώα: Τα εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ
Η δεύτερη ταινία του prequel του Χάρυ Πότερ ήταν από τις ταινίες που μου άρεσαν πάρα πολύ μέσα στη χρονιά. Με τα εφέ να έχουν την τιμητική τους, τα εξαιρετικά κοστούμια και έναν Τζόνι Ντεπ (μάλλον νηφάλιο!) να πείθει στον ρόλο του σκοτεινού μάγου, τα “Φανταστικά Ζώα” έπρεπε να είναι μέσα στην ετήσια λίστα μου.
Avengers: Ο πόλεμος της αιωνιότητας
Πολυαναμενόμενη ταινία για τους φανς του είδους, το πρόσφατο φιλμ της Marvel ήταν από τα καλύτερα που έχει στην κινηματογραφική της συλλογή. Έχοντας επιστρατεύσει όλους τους γνωστούς σουπερ ήρωες και προσθέτοντας επικές μάχες, πολλά εφέ και λίγη δόση χιούμορ, κατάφερε να εντυπωσιάσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο θεατή.
Τι θα πει ο κόσμος
Η Ιράμ Χακ παρουσίασε ένα εκρηκτικό δράμα, που αναφέρεται στην κουλτούρα της χώρας καταγωγής της, το Πακιστάν. Οι σκηνές που διαδραματίζονται προκαλούν οργή και ανατριχίλα στον θεατή. Μετά το τέλος της ταινίας, ο θεατής προβληματίζεται σχετικά με τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουν οι άνθρωποι διαφορετικής κουλτούρας σχετικά με την ηθική και την κοινωνική αποδοχή.
Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ
Αν και ο Λαρς φον Τριερ είναι ένας πολύ ιδιαίτερος σκηνοθέτης για το κινηματογραφικό μου γούστο, εντούτοις με έκανε να θέλω να την παρακολουθήσω ξανά. Χωρισμένη σε κεφάλαια, ο Τρίερ αφηγείται την ιστορία ενός serial killer, αλλά από την πλευρά του ίδιου του δολοφόνου. Ένα συνονθύλευμα από τέχνη, αρχιτεκτονική και μουσική, μαζί με την απίστευτη ερμηνεία του Ματ Ντίλον και με ένα από τα ωραιότερα φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου, “Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ” οφείλει να βρίσκεται σε τέτοιου είδους λίστες.
Το κορίτσι
Αφιερωμένη στο φύλο, το σώμα και την αποδοχή του διαφορετικού, η ταινία του Λούκας Ντοτ κρατάει προσηλωμένο τον θεατή καθόλη τη διάρκεια με το πολύ ορθά δομημένο σενάριο και την εκπληκτική σκηνοθεσία. Απαλλαγμένη από τα κλισέ που συνοδεύουν το θέμα της αλλαγής του φύλου και με την συγκλονιστική ερμηνεία του Βίκτορ Πολστερ ως Λάρα, η ταινία δικαίως απέσπασε βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών.
Ρόμα
Το κινηματογραφικό 2018 κλείνει με την νέα αυτοβιογραφική ταινία του Αλφόνσο Κουαρόν, που τοποθετείται χρονολογικά την δεκαετία του ’70 στο Μεξικό. Σε ασπρόμαυρο φιλμ και ατμοσφαιρική φωτογραφία, ωραία τοπία και την σωστή μουσική επένδυση, ο Κουαρόν καταθέτει τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας. Παρά τη μεγάλη της διάρκεια, η δραματική ταινία του βραβευμένου Κουαρόν ήταν ό,τι καλύτερο για το τέλος της χρονιάς.
Οι απογοητεύσεις της χρονιάς
Πάντα υπάρχουν ταινίες που μας απογοητεύουν και μας κάνουν να αγανακτούμε που σπαταλήσαμε έτσι απλά τον χρόνο μας. Ίσως να φταίει το γεγονός πως διαβάζαμε και ακούγαμε πολλά για αυτές και οι προσδοκίες μας ήταν υψηλές. Η προσμονή μου για αυτές τις ταινίες ήταν αρκετά μεγάλη, με αποτέλεσμα να απογοητευτώ πλήρως βγαίνοντας από την σκοτεινή αίθουσα.
Έτσι, λοιπόν, οι απογοητευτικές ταινίες της χρονιάς ήταν οι εξής: “Winchester”, “Mom & Dad”, “All I see is you”, “Game Night”, “Anon”, “Μια αληθινή ιστορία”, “24 ώρες προθεσμία”, “The mercy”, “Siberia” και “Destination Wedding”.
Καλύτερες ερμηνείες
Ανδρικές ερμηνείες: Ο Γκάρι Όλντμαν ως Ουίνστον Τσόρτσιλ κατάφερε να αγγίξει αρκετά τον γνωστό πολιτικό εμφανισιακά, μιλώντας για έναν σχεδόν αγνώριστο Όλντμαν, ενώ υποκριτικά έχουμε μια αψεγάδιαστη ερμηνεία. Συνεχίζοντας, ο Γιόακιν Φοίνιξ ήταν εξαιρετικός στο “Μην ανησυχείς, δεν θα φτάσει μακριά με τα πόδια”, ενώ για το τέλος άφησα τους Ματ Ντίλον από το “Σπίτι που έχτισε ο Τζακ” και τον Βίκτορ Πολστερ από το “Κορίτσι”.
Γυναικείες ερμηνείες: Η Άλισον Τζάνεϊ για τον ρόλο της μητέρας στο “Εγώ, η Τόνια” ήταν εξαιρετική, γι’αυτό και η Ακαδημία την βράβευσε με το χρυσό αγαλματίδιο. Η Τζέσι Μπάκλεϊ έδωσε μια πολύ δυνατή ερμηνεία στο “Κτήνος”, παρά την δυσκολία του ρόλου να εκφράσει άρτια μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων. Και το κατάφερε με επιτυχία! Τέλος, η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο ρόλο της θυμωμένης μητέρας που ψάχνει λύση για την εξαφάνιση του παιδιού της ήταν απίθανη υποκριτικά.
