Ο Γιατρός Βλάπτει Σοβαρά την Υγεία (Knock)
Ο κύριος Νοκ, ένας γιατρός και πρώην απατεώνας, για να σωθεί από χρέη και εκβιασμούς πηδά σε ένα πλοίο. Τελικά βρίσκει καταφύγιο σε ένα μικρό επαρχιακό χωριό στις Γαλλικές Άλπεις, προσπαθώντας να εγκαταλείψει τον πρότερο βίο του και να κάνει μια τίμια, νέα αρχή. Θα ανακαλύψει όμως έκπληκτος ότι όλοι οι κάτοικοί του χαίρουν άκρας υγείας. Ο μόνος τρόπος για να βγάλει λεφτά είναι να τους πείσει ότι είναι άρρωστοι!
Ο νεοδιορισμένος γιατρός δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι κάτοικοι του χωριού δεν χρειάζονται τις υπηρεσίες του κι έτσι θα κινηθεί με σύστημα και πονηριά. Αρχικά θα ορίσει μια ημέρα της εβδομάδας που θα δέχεται δωρεάν το κοινό και μέσα από αυτές τις επισκέψεις θα προσπαθεί να πείσει τους εξεταζόμενους ότι είναι ασθενείς και χρειάζονται άμεσα θεραπεία. Επισκέπτεται το σχολείο και κάνει διάλεξη τρομοκρατώντας με τις ασθένειες τα πιτσιρίκια, εξαπολύει φήμες για επικίνδυνες ασθένειες που φαίνονται αθώες αλλά μπορούν να αποβούν θανατηφόρες. Το αποτέλεσμα; Ουρές έξω από το ιατρείο του, ο κόσμος που αρχικά αδιαφορούσε τώρα τον αντιμετωπίζει με σεβασμό, το ταμείο του γεμίζει καθημερινά, χτίζει ένα σταθερό πελατολόγιο, ενώ στα μεγαλόπνοα σχέδια του το χωριό σύντομα θα αποκτήσει δική του κλινική κι ετοιμάζεται να βγει και στην περιφέρεια! Αντίπαλος του, ποιος άλλος; Ο τοπικός ιερέας, ο οποίος βλέπει το ποίμνιο του συνεχώς να μειώνεται και βάζει σκοπό του να ξεσκεπάσει ότι είναι απατεώνας. Από την άλλη, ο γιατρός ερωτεύεται μια νεαρή υπηρέτρια, η οποία αποδεικνύεται ότι είναι η μόνη πραγματικά ασθενής στο χωριό.
Ενδιαφέρον το θέμα της χαλαρής κομεντί εποχής, βασισμένο σε μυθιστόρημα και θεατρικό του γνωστού γάλλου συγγραφέα και ποιητή, Ζιλ Ρομαίν, που είναι εκπληκτικό το πόσο επίκαιρες προεκτάσεις έχει. Εκτυλίσσεται, λοιπόν η ταινία περί τη δεκαετία του ’50, ενώ το αρχικό θεατρικό γράφτηκε το 1923. Έτσι, ενώ το πρωτότυπο βάσιζε το χιούμορ του στην υποχονδρία και την υπερβολή, εδώ ο γιατρός τα κάνει «πλακάκια» με τον φαρμακοποιό, που έχει επίσης τεράστια κέρδη από τις πωλήσεις φαρμάκων που εκτοξεύονται κατακόρυφα. Σας θυμίζει κάτι; Είναι ξεκάθαρες οι αναφορές στο σύγχρονο σύστημα υγείας που νοσεί και το σαθρό σύστημα αισχροκέρδιας με τα κυκλώματα ιατρών και μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών, κάτι που ο άμοιρος ο Ζιλ Ρομαίν, που πέθανε το 1972 πιθανώς να μη πρόλαβε καν να αντιληφθεί και που σίγουρα όταν έγραφε το Knock αν του το έλεγαν θα του φαινόταν εξωπραγματικά χιουμοριστικό. Εδώ αντίθετα η ειρωνεία της πραγματικότητας δεν αφήνει να δει κανείς με συμπάθεια το γιατρό, πιθανώς να εκνευρίσει ως χαρακτήρας, σε μια τραγελαφική αλληλουχία συσχετίσεων. Το σενάριο και με αυτό και με την ερωτική, δραματική ιστορία που βάζει μειώνει αρκετά το κωμικό στοιχείο στο γενικό ύφος της ταινίας.
Σε αυτό δεν βοηθά και η πληθωρική ερμηνεία του Ομάρ Σι (Άθικτοι, Μεσιέ Σοκολά, Samba, Όλα Αρχίζουν Αύριο), που μετά και τις χολιγουντιανές του συμμετοχές (Transformers 5, Burnt, Άπληστοι Γείτονες, X-Men: Days of Future Passed, Jurrasic World), δίνει στην ταινία μια σταρ περφόρμανς, θυμίζοντας για άλλη μια φορά το στήσιμο του Πουατιέ, αλλά ταυτόχρονα, όσο απολαυστικός κι αν είναι, αδυνατεί να «τσαλακώσει» το ρόλο του και να κινδυνεύσει να γίνει λιγότερο αρεστός. Σε αυτό δεν βοηθά και η ταινία που παρά τις τυφλές (τελικά) βολές της, στο τέλος όχι μόνο τον εξιλεώνει ως χαρακτήρα, αλλά και -αδικαιολόγητα σε σχέση με όσα βλέπουμε- τον παρουσιάζει ως ευεργέτη-ήρωα.
