Ξα Μου

Ο Τζόνι εργαζόταν επί χρόνια σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα της Κρήτης. Μετά την εξαγορά της, μένει άνεργος. Καλείται να βρει νέα απασχόληση και να στηρίξει την οικογένειά του. Η επαφή του με τους ανθρώπους της Κρήτης και με τη φύση της, θα τον οδηγήσει να χαράξει νέα πορεία μπροστά.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Κλειώς Φανουράκη με τον Γιώργο Χωραφά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα θυμίσει ντοκιμαντέρ. Ο κεντρικός ήρωας ξεκινά κλεισμένος μέσα σε ένα σπίτι –είναι υπόσκαφο και μοιάζει με σπηλιά- και σταδιακά αναγκάζεται να βγει από το «καβούκι» του και να συνδεθεί με τη φύση και τους ανθρώπους γύρω του.

Η σύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον αποτελεί συνηθισμένο θέμα στο σινεμά. Ο Τζόνι μοιάζει να χρειάζεται μία υποτυπώδη αφορμή για να ξεκινήσει τα δικά του ταξίδια. Και παρ’ όλο που είναι αναζωογονητικό το να μην εξηγούνται όλα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας (ο Τζόνι έχει μια κόρη από προηγούμενο γάμο στο Παρίσι, αυτό το καταλαβαίνουμε, το πώς και τι λίγο μας αφορά), θα χρειαζόταν ίσως κάτι ακόμη για να «δέσουν» καλύτερα τα συστατικά της ταινίας. Ο Τζόνι φαίνεται να περιφέρεται με μια ελάχιστη αφορμή. Η σύντομη διάρκεια της ταινίας (λιγότερο από 1 ½ ώρα) δείχνει ότι η σκηνοθέτις μπορεί να διαχειριστεί σωστά τον χρόνο και να μην κουράσει τον θεατή.

Η ταινία της είναι μια ερωτική επιστολή προς την Κρήτη, αλλά χωρίς να εκνευρίζει. Το χιούμορ και οι καταστάσεις δικαιολογούν την στάση της.

Σίγουρα υπάρχουν αμηχανίες τόσο σεναριακές (εκτιμώ ότι δεν εκμεταλλεύεται σωστά την παρουσία του Λευτέρη Ελευθερίου), όσο και σκηνοθετικές (για παράδειγμα το πλάνο στο τέλος της ταινίας). Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για μικρολαθάκια που δικαιολογούνται, καθώς πρόκειται για πρώτη απόπειρα.