Και ξαφνικά όλοι μου λείπουν

Περνώντας πρόσφατα από κατάστημα με DVD είδα στις νέες κυκλοφορίες το «Και ξαφνικά όλοι μου λείπουν». Απόρησα. Το είχα δει πριν από δυο χρόνια στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και μου είχε φανεί συμπαθητικό. Από τότε η τύχη του αγνοείτο.

Αυτό που μπορεί κανείς να πει για την ταινία της Τζένιφερ Ντεβόλντερε είναι ότι αποτελεί ένα μείγμα άλλων πραγμάτων.

Πάρτε τον Γούντι Άλεν, την Οικογένεια Τενενμπάουμ και τους Πρωτάρηδες και αυτό που θα βγει, θυμίζει αρκετά το «Και ξαφνικά όλοι μου λείπουν».

Ίσως είναι η παρουσία του Μισέλ Μπλανκ (που εδώ ερμηνεύει έναν κατεξοχήν γουντιαλλενικό ήρωα –εβραίος ΚΑΙ πρώην τζαζίστας) που κουβαλούν την αύρα του Αμερικανού σκηνοθέτη.

Η ταινία παρακολουθεί μια μάλλον δυσλειτουργική οικογένεια, όπου ο πάτερ φαμίλιας ανακατεύεται στα προσωπικά της κόρης του, Ζουλιέτ, λέει στη γυναίκα του να ρίξει το παιδί τους και καταφέρνει να εξοργίσει με τη συμπεριφορά του τη μεγάλη κόρη του.

Η Τζ.Ντεβόλντερε δεν φτιάχνει κάτι πρωτότυπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνει και κακά. Η ταινία της είναι συμπαθητική και προς το τέλος γίνεται καλύτερη, καταφέρνοντας κάπως να συνδέσει τα φαινομενικά παράταιρα στοιχεία της.

Όσο για τη Μελανί Λοράν; Το κορίτσι καταφέρνει να φωτίσει την οθόνη με την παρουσία της. Δικαίως θεωρείται ένα από τα πιο φρέσκα πρόσωπα του σύγχρονου γαλλικού σινεμά.