Η Μεγάλη Αναμονή (L’ Attesa)
Ο νεαρός Πιέρο Μεσίνα είναι περισσότερο γνωστός ως ο φωτογράφος του Σορεντίνο. Εδώ με το L’Attesa περνά για πρώτη φορά στη σκηνοθεσία ενός ιδιότυπου δράματος, με μια αγέραστη Ζιλιέτ Μπινός -για άλλη μια φορά συγκλονιστική. Η ταινία για κάποιο λόγο «κρύβει» το βασικό θέμα της γύρω από ένα πέπλο μυστηρίου, το οποίο όμως μας το δίνει ξεκάθαρα από το πρώτο κι όλας δευτερόλεπτο της ταινίας.
Η Άννα είναι μια μαυροφορεμένη μάνα με μεγάλο πόνο, έτοιμη να καταρρεύσει. Tο πανέμορφο σπίτι της στη Σικελία έχει όλους τους καθρέφτες του κρυμμένους με μαύρα πανιά και το σκοτάδι του πένθους είναι έτοιμο να την καταπιεί. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη της κοπέλας του γιού της, που έρχεται από τη Γαλλία, την πατρίδα και της Άννας, που εγκατέλειψε όταν παντρεύτηκε Ιταλό. Η νεαρή κοπέλα καταφτάνει γεμάτη φρεσκάδα και θετική ενέργεια στο σπίτι. Από την είδηση του ερχομού της και μόνο, το πρόσωπο της μάνας φωτίζεται. Μιλά με την κοπέλα αρχικά ιταλικά, στη συνέχεια γαλλικά, της λέει να περιμένει μαζί της, μέχρι να επιστρέψει ο γιος της. Όμως ο χρόνος κυλά και ο γιος της δεν επιστρέφει. Η Άννα ξέρει κάτι που δε λέει στην κοπέλα, ίσως δε θέλει να το πει ούτε στον ίδιο τον εαυτό της.
Όπως είναι αναμενόμενο, η φωτογραφία της ταινίας είναι υπέροχη και αυτό είναι το ένα της μεγάλο ατού. Το άλλο είναι η ίδια η κεντρική πρωταγωνίστρια, η Ζιλιέτ Μπινός στο ρόλο της Άννας, παραδίδει μαθήματα ερμηνείας, με το πρόσωπο και το βλέμμα της συχνά να λένε όσα δε λέει το στόμα με λέξεις. Καταφέρνει να βάλει στην ερμηνεία της τόσο τον αφόρητο πόνο, όσο και τη συγκρατημένη χαρά, πιο ανάλαφρα σημεία και μετά από τη μια στιγμή στην άλλη να επανέλθει στα πρότερα συναισθήματα. Μια πραγματική μεταμόρφωση μπροστά στο φακό που καταγράφει την ερμηνεία της ως μια ξεκάθαρη επίδειξη ερμηνευτικής δύναμης. Από την άλλη και ο Μεσίνα την καδράρει και την φωτίζει υπέροχα.
Συμπρωταγωνίστρια της έχει τη νεαρή Λου ντε Λάαζ, που είχαμε δει πέρσι στο Δυό Ανάσες (Respire), επίσης στα φόρτε της, δίνει μια ωραία δεύτερη ερμηνεία. Το σεναριακό τέχνασμα της αιώνιας αναμονής είναι αρκετά σαγηνευτικό, ένα δυνατό θέμα και δίνει στην ταινία μια υποβλητική ατμόσφαιρα που μένει στο μυαλό. Ωραίο είναι και το μυστήριο που προσπαθεί να διατηρήσει, αλλά κάπου όλο αυτό κάνει αναπόφευκτα καμπή, μιας που είναι για τον θεατή εξόφθαλμο τι ακριβώς συμβαίνει από την αρχή. Περνά αβασάνιστα μια ακόμα σκέψη από το μυαλό. Σε ταινία μικρού μήκους αυτό το σενάριο θα δούλευε τέλεια, αλλά εδώ, σε μεγάλου μήκους ταινία, γίνεται φανερό ότι το σενάριο ήθελε λίγο περισσότερο δουλειά ή αντίθετα λίγο λιγότερο και περισσότερη σκηνοθετική ελευθερία.