Του έρωτα το ποτάμι
Η ταινία της Paula Ortiz με τίτλο LA NOVIA αποτελεί μιά απ’ τις ωραιότερες μεταφορές στην οθόνη του θρυλικού θεατρικού έργου του F.G.Lorca ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ/BODAS DE SANGRE. Είναι ευτύχημα, τέτοια έργα-ορόσημα να καλοπέφτουν μεταφερμένα σ’ άλλη μορφή Τέχνης. Νομίζω πως η δημιουργία της Ortiz θα ικανοποιούσε τον αγαπημένο μας ποιητή απ΄την Γρανάδα : ωραιότατη κινηματογράφηση και σκηνοθεσία, που μεταγράφει επιτυχέστατα σε εικόνες τον γεμάτο απελπισία, θαμμένο αισθησιασμό και βίαια πάθη λόγο του Λόρκα, εξαιρετικές ερμηνείες όχι μόνο απ’ το μοιραίο ερωτικό τρίγωνο αλλά και απ΄τους υπόλοιπους ηθοποιούς, πανέμορφη μουσική δια χειρός S.Umebayashi και D.Johnson, όλα συμβάλλουν στη γέννηση μίας εξαίρετης ταινίας για τον καταπιεσμένο έρωτα, τον έρωτα που μας χαράκωσε αλλά αρνιόμαστε με λύσσα για να κατορθώσουμε μόνο, να τον θεριέψουμε περισσότερο.
Η Νύφη (κούκλα, χυμώδης κι εκρηκτική μελαχροινή η πειστικότατη Inma Cuesta), ο Γαμπρός ( κλασσικό δείγμα λεβέντη γιού, με την εξάρτηση απ΄τη φοβερή μάνα του, ο πολύ καλός επίσης Asier Etxeandia) κι ανάμεσά τους σαν σφήνα ή πέρα, να τους βλέπει και να καίγεται σιωπηλά, ο ωραίος και σέξι Λεονάρντο Φελίξ (ο Alex Garcia είναι φωτιά και λάβρα) με το καταραμένο επίθετο και την κάκιστη οικογενειακή φήμη, που αρρωσταίνει τη μάνα του Γαμπρού και μόνο που το ακούει ( η Luisa Gavasa είναι έξοχη, δεν θα εκπλαγώ αν μάθω πως έχει υποδυθεί και την Μπερνάρντα Άλμπα στο έτερο έργο-θρύλο του Λόρκα).
Η ταινία αποδίδει πλήρως την ατμόσφαιρα του έργου του Λόρκα (τα καταπιεσμένα πάθη που τρέμουν το κουτσομπολιό, τα έθιμα της τοπικής κοινωνίας, τη νοοτροπία της αυτοδικίας και της ανταπόδοσης που πορεύεται με το αίμα ξεπλένεται μ’ αίμα ,αλλά και μία διάχυτη αίσθηση ότι το ριζικό του καθενός, είναι πέραν του ελέγχου του κι έχει καταλυτική και κατηγορική παρουσία στο βίο του). Η ταινία είναι κυκλική—ανοίγει με τη Νύφη μεσ’ τα αίματα, φορώντας το νυφικό της να φτάνει βρώμικη, σημαδεμένη και με ανείπωτη θλίψη στο σπίτι της για να ενημερώσει πατέρα και πεθερά για το τί συνέβη. Ενώ στο τελευταίο πλάνο, αφού μας διηγήθηκε την τραγική ιστορία της, μία ρακένδυτη, καταζαρωμένη και αποστεωμένη φιγούρα παίρνει τον πόνο της και συνεχίζει την εναρκτήρια σεκάνς, φεύγοντας προς τον ορίζοντα.
« Να σωπαίνουμε και να καιγόμαστε, είναι η πιό μεγάλη τιμωρία μας», λέει ο τσουρουφλισμένος από βουβό έρωτα Λεονάρντο στην ωραία Νύφη—οι πολύ λυρικοί διάλογοι έχουν αποδοθεί εξαιρετικά στα ελληνικά απ΄την Αγαθή Δημητρούκα, και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σύγκρισή τους με την απόδοση που είχε κάνει στη έντυπη έκδοση του έργου ο Ν.Γκάτσος .
Οι ερωτικές σκηνές μεταξύ Νύφης-Λεονάρντο είναι επίσης φοβερές, έχουν ταιριάξει πολύ οι Garcia-Cuesta, κι είναι πολύ εύγλωττη η αντίστοιξή τους με τον «λίγο» Γαμπρό, τραγικά άτυχο ( χαρακτηριστική είναι η σεκάνς της λυσσώδους εκ μέρους του αναζήτησής τους, ενώ ο θεατής βλέπει εκ παραλλήλου την παθιασμένη συνεύρεση των παράνομων εραστών). Σε μικρό ρόλο εμφανίζεται η Manuella Velles και γλυκύτατος στο ρόλο του πατέρα της Νύφης είναι ο Carlos Alvarez- Novoa.
Μ΄ελάχιστες διαφορές απ ΄το πρωτότυπο θεατρικό, εξαιρετική ατμόσφαιρα και πειστικότατες ερμηνείες, η Ortiz μας χάρισε μία απ’ τις καλύτερες ενσαρκώσεις του κλασικού έργου του Λόρκα, απ’ τα σημεία αναφοράς σ’ ό,τι αφορά τον απαγορευμένο έρωτα που σαν ορμητικός χείμαρρος σπάζει όλα τα φράγματα, ακόμη και το θάνατο. Λίγο δεν είναι.