Η Ζωή της Αντέλ
Μια μαθήτρια Λυκείου είναι μπερδεμένη σχετικά με τη σεξουαλική της ταυτότητα. Θα γνωρίσει την Έμμα, μία φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών και θα ξεκινήσει μαζί της μια παθιασμένη ερωτική σχέση.
Στη Ζωή της Αντέλ έχεις ένα δείγμα πραγματικού σινεμά που ακολουθεί τη ζωή. Η ρεαλιστική -και ερωτευμένη με τις πρωταγωνίστριές του-, ματιά του Αμπντελατίφ Κεσίς, η κατανόηση που δείχνει απέναντι στους χαρακτήρες τους είναι αυτή που ανάγει την ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα σε ένα μικρό διαμαντάκι. Ο τρόπος που η Αντέλ τρώει τα μακαρόνια, ο τρόπος που ρουφάει τη μύτη της, που πιάνει τα μαλλιά της, ο τρόπος που χορεύει, όλα αυτά αναδεικνύονται από τη σκηνοθετική ματιά του Κεσίς, διογκώνεται. Η κάμερα είναι ασφυκτικά «κλειδωμένη» στα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστριών, τις παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής, σχεδόν δεν τις αφήνει να ανασάνουν.
Στην ταινία του Κεσίς καμία σκηνή δεν είναι περιττή. Ναι, θα μπορούσε να είναι μια ταινία περισσότερο σφιχτοδεμένη, αλλά τότε θα έχανε τη δυναμική της. Στο σχολείο, για παράδειγμα, βλέπουμε την τάξη της Αντέλ να διαβάζει ένα απόσπασμα βιβλίου του Μαριβό. Αργότερα, εκείνη θα αναφερθεί εμμέσως σε αυτό, όταν αποκαλύπτει στον καλύτερό της φίλο ότι κάτι της λείπει. Το ίδιο και αργότερα: λίγο πριν η Αντέλ ξεπεράσει τα δικά της όρια, στη σχολική αίθουσα η καθηγήτρια αναλύει την άλλη επαναστάτρια, την Αντιγόνη.
Αυτό που καταφέρνει η ταινία είναι να δείξει όχι μια λεσβιακή σχέση, αλλά μία σχέση μεταξύ δύο ερωτευμένων -που τυχαίνει να είναι και οι δύο γυναίκες. Γι’ αυτό η ταινία δεν ενδιαφέρεται να δείξει μόνο ομοφυλοφιλικές σχέσεις, να κάνει «επανάσταση για την επανάσταση», αλλά να δείξει την πραγματική ζωή, τον πόθο, την επιθυμία, τον πόνο του να είσαι ερωτευμένος.
Όσο για τις επίμαχες ερωτικές σκηνές, αυτές διαρκούν μόλις 10 λεπτά σε σύνολο 177 και είναι άκρως απαραίτητες για τη σχέση της Έμμα και της Αντέλ. Δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστικές, είναι όμως αρκετά αισθησιακές και σίγουρα καθόλου χυδαίες (όπως κατήγγειλε η δημιουργός του κόμικ στο οποίο βασίζεται η ταινία).
Ενδιαφέρουσα και η χρωματική παλέτα της ταινίας, η οποία είναι γεμάτη συμβολισμούς. Όσο το ζευγάρι είναι ευτυχισμένο, τόσο η Έμμα διατηρεί το χρώμα των μαλλιών της μπλε. Ο τίτλος του κόμικ -και αρχικός τίτλος της ταινίας- «Μπλε το πιο ζεστό χρώμα» είναι βέβαια ένα παράδοξο, αλλά αναφέρεται στην ευτυχία που το μπλε προσφέρει στη ζωή της Αντέλ. Στην ταινία, όταν το ζευγάρι παύει να είναι ευτυχισμένο, η Έμμα επιστρέφει στο ξανθό. Και η επιλογή των ρούχων αναφέρεται σε αυτό. Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, όταν η Αντέλ πηγαίνει να συναντήσει την Έμμα φοράει μπλε ρούχα. Πρόκειται ίσως για μια προσπάθεια επαναφοράς του μπλε της ευτυχίας, του μπλε του… πιο ζεστού χρώματος.
Ενδιαφέρον είναι και το παιχνίδι με το κόκκινο και το μπλε. Στους όψιμους πίνακές της η Έμμα χρησιμοποιεί το κόκκινο σαν χρώμα. Σε εκείνους με μοντέλο την Αντέλ κυριαρχεί το μπλε. Είναι σαν ένα πέρασμα σε μία άλλη φάση ζωής.
Μα και οι δύο πρωταγωνίστριες αλλάζουν στη διάρκεια της ταινίας. Μέχρι το τέλος της η Αντέλ δεν ήταν εκείνο το ξέγνοιαστο κοριτσάκι του Λυκείου, ενώ και η Έμμα έχει ωριμάσει και εκείνη με τρόπο επώδυνο.
Εάν κάτι θα ήθελα να δω, αυτό θα ήταν η αλλαγή της δυναμικής στη σχέση μεταξύ των δύο κοριτσιών, το πέρασμα δηλαδή από το πρώτο στο δεύτερο κεφάλαιο -όπως τα ονομάζει ο σκηνοθέτης. Εκεί, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, ο σκηνοθέτης κινείται λίγο «βιαστικά». Αλλά πρόκειται για ένα μικρό «κακό» σε σχέση με τη σπουδαιότητα της ταινίας.
