ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ ΣΟΧΟ (Last Night In Soho)
Nεαρή Αγγλίδα από την επαρχία μετακομίζει στο σύγχρονο Λονδίνο προκειμένου να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα και να γίνει σχεδιάστρια μόδας. Από την αρχή γνωρίζουμε πως κάτι δεν πάει και πολύ καλά μαζί της, εφόσον βλέπει διάφορα πράγματα που ο κόσμος δεν μπορεί και επίσης καταδιώκεται από την αυτοκτονία της μητέρας της. Έχει επίσης μια εμμονή με το swinging Λονδίνο της δεκαετίας των 60s. Νοικιάζοντας ένα δωμάτιο σε ένα σπίτι, θα ξεκιν΄ήσει κάθε βράδυ να μεταφέρεται στο Λονδίνο του 1966 και θα ζήσει την ιστορία της Σάντι, μίας φιλόδοξης νεαρής στάρλετ που τα πράγματα πήγαν λίγο στραβά για εκείνη. Σταδιακά γίνεται ένα με αυτήν, αποκτά τους ίδιους εχθρούς (από προαγωγούς και φαντάσματα που την καταδιώκουν ή μήπως όχι) και ένας εφιάλτης ξεκινάει που η πραγματικότητα και το παρελθόν μπερδεύεται επικίνδυνα.
Το 2017 ο Έντγκαρ Ράιτ με το BABY DRIVER είχε φτάσει στα Oscar με τρεις υποψηφιότητες, για μοντάζ, ήχο και ηχητικά εφέ, και επιβεβαιώνει το ίδιο στην νέα του ταινία, πως το τεχνικό επιτελείο των ταινιών του είναι αυτό που κάνε τις ταινίες του να ξεχωρίζουν. Αρκεί αυτό;
Το σενάριο του ίδιου του σκηνοθέτη μαζί με την Krysty Wilson Cairns (υποψήφια για Oscar για το 1917 του Σαμ Μέντες) ξεκινάει θαυμάσια και υπόσχεται πολλά, συνδυάζει δύο σύμπαντα, μας παρουσιάζει ένα μυστήριο χωρίς να δίνει τις απαντήσεις στο πιάτο, αλλά ταυτόχρονα αδυνατεί να βρει τον σωστό δρόμο και μπλέκεται σε μονοπάτια όπως η ηρωίδα του. Θα είναι μία ψυχεδελική ιστορία; Θα είναι ένα θρίλερ εκδίκησης; Θα είναι μία ταινία τρόμου ή μια κωμωδία που κλείνει το μάτι για τις εμμονές σε παρελθοντικές εποχές; Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας είναι οτι δεν αποφασίζει ποτέ τι είναι, ξεφουσκώνει τον ενθουσιασμό μετά το πρώτο μισάωρο και έπειτα αφήνει τα πάντα ανεκμετάλευτα προκειμένου να οδηγηθεί σε ένα φινάλε που θυμίζει τα θρίλερ των early 90s. Στα 108 λεπτά του αδυνατεί να μας εμπλέξει κινηματογραφικά και να μπούμε στο πνεύμα της ταινίας, διότι απλά αυτό το πνεύμα δεν υπάρχει.
Μπορεί η αναπαράσταση της εποχής στο Λονδίνο του 1966 να είναι εξαιρετική, όπως η δουλειά στα κοστούμια και η διεύθυνση φωτογραφίας να τρελαίνει τον αμφιβληστροειδή και ίσως τα καταφέρει να βρεθεί στις υποψηφιότητες των Oscar, αλλά το ΄σενάριο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα από τη μέση της ταινίας και μετά. Η Τομάσιν Μακένζι πολύ καλή στην προσπάθεια της αλλά και αυτήν την κόβει ο γραμμένος ρόλος της και δεν μπορεί να δείξει την κατάβαση της στην κόλαση με αποτέλεσμα η Άνια Τεηλορ Τζόι να της κλέβει την παράσταση. Ο Ματ Σμιθ (The Crown) είναι ο κακός που δεν έχει ρόλο, ο Τερενς Σταμπ λειτουργεί με ρόλο που δίνει μία αδιάφορη έκπληξη και η Diana Rigg τελικά είναι αυτή που δίνει και μία σχετική εξήγηση στο τι ακριβώς παρακολουθήσαμε και κυρίως για ποιο λόγο.
Σινεμά που υπόσχεται αλλά δεν παραδίδει στο τέλος τίποτα από αυτά που θα ήθελε διότι το βάρος δίνεται στον εντυπωσιασμό και στη μανία να πεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα και να μπερδέψεις τα είδη. Το μπέρδεμα όμως που λέμε, ο συνδυασμός των ειδών δεν είναι εύκολο πράγμα. Όπως και τα φαντάσματα του παρελθόντος που ενώ θέλουν να μας τρομάξουν τελικά καταλήγουν σε έναν εντυπωσιασμό της στιγμής. Το Συνέβη στο Σόχο ανήκει σε αυτά ήδη.
Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες 4 Νοεμβρίου σε διανομή TULIP.
