Κάνε μαμά να δείς καλό…
‘Οποιος νομίζει ότι μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, και να συμπεριφερθεί ενώπιον των γονέων του ακριβώς όπως συμπεριφέρεται υπό άλλες περιστάσεις, να σηκώσει το χεράκι του.
Τι συμβαίνει άραγε όταν ένας νεαρός ψυχίατρος, άρτι αποφοιτήσας απ΄το Χάρβαρντ( Christian Bale φοβερός όπως πάντα άλλωστε), μετά της επίσης νεαρής , όμορφης γιατρού και υποψήφιας διδάκτορος μηνστής του(η Kate Beckinsale είναι μία καταπιεσμένη μποέμ), αναγκάζονται να συγκατοικήσουν με τη μητέρα του πρώτου ,για μικρό(;) χρονικό διάστημα;
Σίγουρα, ή όχι τόσο σίγουρα, η πρώτη στερεότυπη εικόνα που έρχεται στο μυαλό μας είναι η αυστηρή , δογματική παλαιολιθική μαμα, η οποία αδυνατεί ν’απογαλακτίσει το παιδί της με τις γνωστές συνέπειες. Η Λίζα Τσολοντένκο όμως, συνεπής στην αντισυμβατική της γραφή, μας προσέφερε μία γοητευτικότατη, αντίστροφη εκδοχή. Εδώ, στο Laurel Canyon, η μαμά(έξοχη η Frances McDormand, το alter ego της μητέρας που υποδύετο στο Almost Famous, αξίζει να δείτε κι εκείνη την ταινία, για ν’απολαύσετε ερμηνευτικη μεταμόρφωση και εμφανισιακή βεβαίως), είναι το κακό παιδί της οικογένειας. Το πάσχον μέλος, από αναπτυξιακή διαταραχή , σύμφωνα με τις κατηγοριοποιήσεις του γιόκα της. Είναι η πολύ πετυχημένη παραγωγός ροκ δίσκων, με το πλουσιότατο ερωτικο παρελθόν(και των δύο φύλων) την πλήρη καταβύθισή της στο τρίπτυχο : sex,drugs and rock’n’roll (χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει αρνητικά τη δουλειά της) και το εξίσου εκρηκτικό παρόν, αφου η κυρία Τζέϊν, διαθέτει νεό ωραίο και ροκά εραστή, τον frontman της μπάντας που προωθεί τελευταία, τον ‘Ιαν( ο Alessandro Nivola είναι ΚΟΛΑΣΗ, και πολύ καλός στο ρόλο του. Για τους έχοντες καλή οπτική μνήμη, είναι ο μυστακοφόρος εραστής της Ωντρεϊ Τοτού , στο Coco before Chanel) και η οποία Τζέϊν, αποτελεί το αντίθετο το γιού της. Ειναι ένα αντι-control freak.
Ειναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και “ενοχλητικά” πετυχημένη η οπτική αντιπαραβολή των δύο τρόπων ζωής των ζευγαριών Σαμ-‘Αλεξ και Τζέϊν-‘Ιαν. Οι οργανωμένοι, μεθοδικοι-σπασίκλες με τα κριτήρια του κύκλου της Τζ’έϊν- μέλλοντες σύζυγοι, με τα πτυχία τους, το μυαλό ξουράφι, την καθαρή και τακτοποιημένη ζωή τους απ΄τη μιά, και απ΄την άλλη οι ροκάδες με την ελευθερία τους στα όρια της ασυδοσίας, την απενοχοποιημένη εξάρτησή τους απ΄τις ηδονές, την απόλαυση εν τέλει.
Μην βιαστείτε να πάρετε το μέρος της μιάς ή της άλλης πλευράς πάντως. Η Τσολοντένκο, δεν παρουσιάζει μία σύνοψη θετικών στοιχείων στο ζευγάρι Σαμ-‘Αλεξ και μία αρνητικών στο άλλο ζευγάρι. Βλέπουμε π.χ. οτι ένας εκ των μελών της μπάντας είναι ηδη μπαμπάς( όχι ρεμάλι της κοινωνίας κατά πως λένε οι συντηρητικοι) ή επισης ότι καποιοι εξ αυτών έχουν πανεπιστημιακή παιδεία. Αυτό δεν σε κάνει αυτόχρημα ξενέρωτο. Μονο οι ανυποψίαστοι κάνουν τέτοιες ταξινομήσεις.
Ο Σαμ και η ‘Αλεξ είναι ένα ζεύγος μοντέρνο, χειραφετημένο, που απολαμβάνει το σεξ(οι πρώτες σκηνές της ταινίας ειναι ενδεικτικές της σεξουαλικής τους “κουλτούρας”), αλλά με έναν… συμβατικο τρόπο. Ειναι καθωσπρέπει kinky. Αντιφατικό; Είναι!
Πότε η τέλεια ζωούλα μας αρχιζει να ζαρώνει; ‘Οταν τη βγάλουμε στο φώς της συναναστροφής με άλλες ζωές, ανόμοιες ή και αντίθετες με τη δική μας, και αρχίσουν οι ανεπαίσθητες συγκρίσεις και οσμώσεις. Η Τζέιν ίσως δεν είναι η ιδανική γονέας, ακόμη κι η ίδια το παραδέχεται στον Σαμ, αλλά σίγουρα έιναι καλό παράδειγμα γονέα πιστεύω- καλύτερο απ΄το παραδοσιακο, πατερναλιστικό, νευρωτικό και στενόμυαλο πρότυπο που όλοι έχουμε λίγο πολύ υποστεί. Φλερτάρει όμως επικίνδυνα με το άλλο άκρο. Και τα άκρα, όσο κι ανα αποτελούν εποικοδομητική εμπειρία, δεν ειναι αμιγώς ευχάριστα… Ο φιλελευθερισμός της Τζέϊν αγγίζει τα όρια της αδιαφορίας προς το παιδί της. Ο Σαμ, μεγάλωσε, όπως αφηγείται, κατ’ουσίαν χωρίς μητέρα, και όντας ο ίδιος διάνοια, βρήκε καταφύγιο στην πνευματική καθοδήγηση του καθηγητή του(ένας άλλος πατέρας;) ο οποίος και τον έπεισε πως η Ιατρική ήταν η επιστήμη που του ταίριαζε.
Πως θα εξελισσόταν ο Σαμ, αν η ροκ μαμά του ασχολιόταν περισσοτερο μαζί του; Η’ αν δεν ήταν τόσο ανοιχτή σεξουαλικά; Πως θα εξελισσόταν η ‘Αλεξ, απ ΄την άλλη, με τους μεγαλοαστούς , φοβικούς γονείς, οι οποίοι τρέμουν στην ιδέα του να γινει η κόρη τους χορτοφάγος(!), αν ασχολιόνταν λιγότερο μαζί της; Εννοώ υπο την έννοια της μη ποδηγέτησης και κατάπνιξης οποιασδήποτε συμπεριφοράς ξέφευγε απ΄το πρότυπο της “υγιούς νεολαίας”.
Επαναλαμβάνω ότι η φιγούρα της ‘Αλεξ δεν έχει καμία σχέση με την Έρικα της Δασκάλας του πιάνου ή την νευρωτική κόρη της Κατρίν Ντενέβ στο 8 Γυναίκες( τις οποίες κατά σύμπτωση υποδύθηκε η Ιζαμπέλ Υπέρ). Ειναι ένα λιγότερο χαμηλότονο control-freak και αυτο ειναι που την κάνει συμπαθη στον θεατή αλλά και πιό δύσκολη στην ανίχνευση.Η ‘Αλεξ , ως άλλη Εύα, δοκιμάζει ,με δική της πρωτοβουλία, την απαγορευμένη ζωή. Ερχεται σ’επαφή με την απιστευτη γοητεία της ροκ μουσικής, το “χόρτο”, την ενέργεια και το παρεϊστικο κλιμα που εκλύει ένα στούντιο ηχογραφήσεων, την παρέα cool ανθρώπων που σε αφήνουν να υπάρξεις πλάϊ τους χωρις να σε κριτικάρουν, όλα αυτά δηλαδή που οι νοημονες άνθρωποι , πιστεύω εκτιμάνε(του “χόρτου” εξαιρουμένου!). Ο ‘Ιαν( ο Nivola δεν είναι απλώς πολύ όμορφος αλλα τραγουδάει κιόλας τα τραγούδια που κατά το σεναριο ηχογραφεί η μπάντα για το άλμπουμ της) τη βοηθάει , κατά δήλωσή της στο τέλος, “ν’ανοιχτεί”. Μ’ έναν βέβαια καθόλου ηθικο (με τη έννοια τηε ορθοπραξίας)και ανιδιοτελή τρόπο. Ο τύπος ονειρευόταν ένα hot threesome μεταξύ αυτού, της ‘Αλεξ και της Τζέϊν, το οποίο άρχισε να λαμβάνει χώρα, αλλά όταν τα πράγματα ξέφυγαν απ΄τον έλεγχό τους (και τις συνειδησιακές αντοχές τους) κόπηκε.
Ο “πειραματισμός”, όπως μας αφήνει να εννοήσουμε η Τσολοντένκο, απέβει λυτρωτικός για όλους. Η’ τουλάχιστον για τους 3 της ιστορίας.
Η καρδιά μας, το σώμα μας χρειάζονται οξυγονο, σε αέρινη ή “σάρκινη ” μορφή.
‘Οταν είστε πολύ περήφανοι για τη ζωή σας, αλλά κοιτάξετε μιά μέρα τη φάτσα σας στον καθρέφτη και δεν την αναγνωρίσετε, σκεφτείτε ξανά. Κάτι έχει δραπετέυσει από μέσα σας, αυτό που σας κάνει ερωτεύσιμους, ευφάνταστους. Αυ΄το που δημιουργεί εν τέλει, τραγούδια που αγγίζουν χορδές μέσα μας, σαν αυτά που ντύνουν ιδανικά την ταινία.
Προσπαθήστε να το ξαναβρείτε γιατί “δεύτερη ζωή ,δεν έχει”.
Φράνσις
