Ευτυχισμένος Λάζαρος (Lazzaro Felice)
Ο Λάζαρο είναι ένα καλοκάγαθος και αφελής νεαρός χωρικός που μένει μαζί με την οικογένεια του και άλλους εργάτες αγρότες σε ένα απομονωμένο Ιταλικό χωριό. Εκεί μαθαίνουμε πως δουλεύουν ως σκλάβοι, δέσμιοι μιας παρηκμασμένης Μαρκησίας που εκμεταλεύεται την φτώχεια και την άγνοια των αγροτών. Όταν ο νεαρός γιος της Μαρκησίας θελήσει να σκηνοθετήσει την απαγωγή του και να κάνει συνένοχο τον Λάζαρο, μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα θα αλλάξουν το καθεστώς που επικρατούσε ως τώρα και ο Λάζαρο θα ζήσει μια περιπέτεια που αψηφά θέληση και χωροχρόνο.
Μετά την ταινία της Θαύματα και το Μεγάλο βραβείο της επιτροπής που είχε αποσπάσει στις Κάννες το 2014, η Αλίτσε Ρορβάχερ επέστρεψε στο Φεστιβάλ το 2018 και με τον Λάζαρο της απέσπασε το βραβείο σεναρίου και όχι τυχαία. Διότι εκεί βρίσκεται και η μεγάλη δύναμη της ταινίας, μία ιστορία που δεν χρειάζεται να προσδιορίσει χρόνους και χώρους, με διαλόγους που χτίζουν την ιστορία και τους πιο συνηθισμένους αλλά και ιδιαίτερους ταυτόχρονα χαρακτήρες. Ένας Λάζαρο αφελής και καλοκάγαθος, αγνός και καθαρός από την αλλοτρίωση του δυτικού πολιτισμού. Μια ομάδα χωρικών που ζουν φτωχά, με μια λάμπα να περιφέρεται σε όλο το σπίτι για φως και με λιγοστά κρεβάτια που όταν ο Λάζαρο αρρωστήσει θα πρέπει να κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι με την γιαγιά του. Η Μαρκησία τους εκμεταλεύεται ακόμα, αλλά όταν όλα θα αποκαλυφθούν, η εκμετάλλευση απλά θα αλλάξει πρόσωπο.
Ιδιαίτερο και παράδοξο όπως τον πρωταγωνιστή του-υπέροχος ο Adriano Tardiolo- o Ευτυχισμένος Λάζαρος είναι μια παραβολή για την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και για το τέλος μιας εποχής και κυρίως στην Ευρώπη. Είναι μια ταινία που με τα όμορφα αλλά ταυτόχρονα και αυστηρά άψυχα κάδρα της, θέλει να υπενθυμίσει την σχέση που είχε κάποτε ο άνθρωπος με την φύση και το πως η βιομηχανία τερμάτισε και αλλοτρίωσε την επαφή που είχε με αυτήν. Τα μηνύματα που θέλει να περάσει η Ρορβάχερ είναι πολλά και με το δεύτερο μέρος της ταινίας, χάνει την σκηνοθετική δύναμη της και οδηγείται μόνο από την εξυπνάδα του σεναρίου της καθιστώντας το όλο εγχείρημα και λίγο άνισο.
Ιταλικός ρεαλισμός, γραφικοί αλλά συμπαθέστατοι χαρακτήρες, ήρωες που δεν χρειάζονται καθορισμό τόπου και χρόνου και αλληγορικές ιδέες. Αυτός είναι ο Ευτυχισμένος Λάζαρος, χαμένος σε έναν μοντέρνο κόσμο…όπως ακριβώς και η ταινία.
