Λεβιάθαν
Διεφθαρμένος πολιτικός επιθυμεί να αρπάξει το σπίτι που έχτισε μόνος του ο Κόλια. Ο άνδρας ζει με τη νεαρή σύζυγό του και τον γιο του σε αυτό το κομμάτι γης σχεδόν από πάντα. Εντάσεις υπάρχουν, καθώς ο Κόλια είναι βέρος Ρώσος. Πίνει, φωνάζει, παθιάζεται. Με τη βοήθεια ενός φίλου του δικηγόρου θα προσπαθήσει να πολεμήσει το σύστημα, σε έναν αγώνα που μοιάζει καταδικασμένος από την αρχή.
Ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ πραγματοποιεί μία ανατομία της σύγχρονης Ρωσίας και αυτά που έχει να πει δεν είναι και πολύ καλά.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε μία σκηνή τα πορτραίτα των «πατεράδων»-ηγετών ετοιμάζονται να χρησιμοποιηθούν για σκοποβολή. Η τύχη των πιο σύγχρονων ηγετών δεν έχει αποφασιστεί, λέει ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας. Το Λεβιάθαν φαίνεται, όμως, να λαμβάνει ξεκάθαρη θέση: απέναντι στους αχόρταγους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους, τους απόντες ιερείς.
Κανένας δεν είναι αθώος ή άμοιρος ευθυνών και όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της ταινίας, όλοι μαζί φτιάχνουν ένα σχεδόν μυθικό τέρας, το βάρος του οποίου απειλεί να συντρίψει την ανθρώπινη ύπαρξη.
Εδώ αξίζει να πούμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Η ταινία φτιάχτηκε με τη στήριξη του υπουργείου Πολιτισμού, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε ευθεία κριτική σε οτιδήποτε στραβό στη Ρωσία. Αργότερα και ενώ είχε γίνει φανερή η όχι και τόσο θετική οπτική της ταινίας για την εξουσία, δέχθηκε εντονότατες επικρίσεις από το ρωσικό καθεστώς, αλλά παρ’ όλα αυτά προτάθηκε για Όσκαρ. Στις ρωσικές αίθουσες προβλήθηκε, πάντως, λογοκριμένο, με κομμένες τις βρισιές –αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας και του χαρακτήρα.
Όχι ότι η ταινία είναι απόλυτα ρωσική. Στη βάση της είναι πανανθρώπινη. Τα περιστατικά που περιγράφει θα μπορούσαν να συμβαίνουν παντού, όπου υπάρχει εξουσία έτοιμη να κατασπαράξει τον απλό άνθρωπο που θέλει να συνεχίσει να βιώνει την ύπαρξή του με τον τρόπο που εκείνος θέλει.
Ο ρώσος σκηνοθέτης φτιάχνει ένα αριστούργημα, μία ταινία που σε στιγμές αποτελεί πικρή κωμωδία και σε άλλες σε πνίγει κάτω από το βάρος της αδικίας. Περιλαμβάνει μερικές στοιχειωτικές εικόνες που μένουν μαζί σου ακόμα και μετά από καιρό.
Υπάρχει κάτι που μένει πάντως αναλλοίωτο. Ο σκελετός μιας φάλαινας, ξεβρασμένης στην ακτή, ένα κουφάρι που είναι το μόνο που έχει απομείνει πλέον από ένα πλάσμα που στη διάρκεια της ζωής του δεν δίσταζε να τα βάλει με τη δύναμη της φύσης…
Τελικά να τη δω;
Μια σπουδαία ταινία από έναν σπουδαίο σκηνοθέτη. Ένα πραγματικό αριστούργημα.