Καρεκλάδες

Μιά ωραία , λεπτή και ολόγυμνη γυναίκα  κάθεται με ηδυπαθεια απέναντι απο έναν τεράστιο κροκόδειλο , μεσα σε δωμάτιο με πολυτελή επίπλωση. Αρχίζει να μπουσουλάει προς το μερος του, και τελικά μπαίνει ολόκληρη μεσα στο στόμα του- ένας ανατριχιαστικός ήχος ακούγεται.

Αυτή ειναι η εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας του Pier Scholler  L’ Exercice De L’ Etat .  Μιά νευρώδης παρουσίαση  μίας ημέρας απ΄τη ζωή ενός υπουργου στη Γαλλία . Του Υπουργού Μεταφορων , ο οποίος καλείται να διαχειριστεί  ενα τραγικό συμβάν: ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα ,με πολλούς τραυματίες και 7 νεκρούς.  Η ταινία του Scholler   ειναι πάρα  πολύ  ενδιαφέρουσα  επειδή παρουσιάζει από μέσα τις αντιδράσεις/ δράσεις των πολιτικών  προσώπων , απέναντι σε κάτι που προκαλεί  στους πληγέντες, απο οργή μεχρι ανείπωτο πόνο. Ο κύριος Μπερτράν Σενζάν, ο εν λόγω υπουργός , δείχνει ευαίσθητος και ευσυνείδητος. Δεν νομίζω ότι παρακολουθώντας τον στα πρώτα πλάνα, προσεκτικά  παρακολουθώντας τον, ,πορούμε αβασάνιστα να πούμε οτι πρόκειται για μεγάλο καθίκι. ‘Αλλωστε, το ανησυχητικό  σ’αυτη τνν ταινία,  όπως και σε άλλες πολιτικές ταινίες, είναι οτι τα πάντα , απ΄το χείριστο μέχρι το  κάλλιστο, γίνονται  ιδιαίτερα πολιτισμένα- δε βλέπουμε   ούτε ωμό ξεπούλημα, ούτε ωμό εκβιασμό. Ολα γίνονται  με αβρότητα και γαλατική ευγένεια ( ΕΞΟΧΟΣ  ο Michel Blanc  ,στο ρόλο του  Ζυλ. πιστού φίλου(;) και επικεφαλής του ιδιαίτερου γραφείου του Υπουργού) μεταξύ  ενός ποτηριού με καλό κρασί και ενός πιάτου με καλό φαγητό.

Η πρωταγωνιστική τετράδα των  Olivier Gourmet (υποδύεται τον  υπουργό), Michel Blanc, Laurent Stocker και  Zabou Breitman  κεντάει. Ιδίως το  δίδυμο Gourmet-Blanc. Δύο έξοχα δείγματα  ανθρώπων της εξουσίας, καρεκλοκένταυρων. Και πάνω απ΄όλα γαλαντόμων. Ο κύριος υπουργός όπως άλλωστε και οι άνθρωποι που αποτελούν το προσωπικό  του γραφειου του, είναι σαν εμάς, τους υπόλοιπους: μεθάνε, κανουν σεξ ( ευχάριστη και απρόσμενη η μοναδικη ερωτική σκηνή της ταινίας, παράδιεγμα προς μίμηση…) ,γλεντάνε,  περιμένουν  σαν ηλίθιοι  τον προϊστάμενό τους μεχρι αργά στο γραφείο, άλλωστε όπως λέει και ο εργασιομανής Ζυλ  “δεν υπάρχει ωράριο”  ( στη συγχρονη Δημοκρατια δυτικού τύπου, τα εργασιακά δικαιωματα αποτελούν διαπραγματευιτκό χαρτι, σιγα μην τα σεβόμαστε κιόλας…) ,ερωτοπτροπουν  “παιχνιδιάρικα ” για να χαλαρώσουν απ΄τη μέγγενη της  κωλοδουλειάς  βρε αδερφέ, κ.λ.π. ,κ.λ.π.

Τι διαφοροποιεί λοιπόν αυτα τα, υπό διαφορετικό  πρίσμα συμπαθή ίσως, όντα,  απ΄τους  υπόλοιπους;  Το ότι ασκούν  εξουσία: νόμιμα ασκούμενη δύναμη, όπως διαβάσουμε στα σχετικά εγχειρίδια. Το ότι με τις αποφάσεις τους, καθορίζουν και διαμορφώνουν τις ζωές των άλλων, είτε τους ψήφισαν είτε όχι. Το πιό  ενοχλητικό όμως, συμπεραίνοντας  απ΄τον τροπο που  παρουσιάζονται στην ταινία, ειναι  οτι αποτελούν μια ξεχωριστή  τάξη , η οποία εχει μοναδικό στόχο της και μέλημα, την αναπαραγωγή της και διατήρησή της στην εξουσία, κατι το οποίο δεν σημαινει απαραιτήτως και διατήρηση των ίδιων ακριβώς προσώπων ( ιδιαίτερης προσοχής αξίζουν οι, φαινομενικά  μόνο  ασχετες,  σκηνές με κατι περίεργους μαυροφορεμένους μασκοφόρους). Το φινάλε της ταινίας  ειναι συγκλονιστικα λιτό και υπόρρητα λέει  οτι ΚΑΝΕΙΣ  δεν ειναι αναντικατάστατος.

Η εξαιρετική επικοινωνιακή σύμβουλος του Υπουργού φερειπείν,  ή ο καρδιακός φίλος του, ειναι ετσι κι αλλιώς, νομικώς και μεταφορικώς, μετακλητοί  υπάλληλοι- αν ξηλωθεί ο υπουργός, ξηλώνονται μαζί του. Αν αυτός,  ο καθοδηγούμενος Υπουργός, το έρμαιο της  εξουσιολαγνείας του, που κάνει δηλώσεις καθ’ υπόδειξην, κυριολεκτικά, κρινει ότι μια  θεαματική απόλυση θα ευνοήσει την δημόσια εικονα του, θα την κανει, ο κόσμος να χαλάσει. Ακόμη κι αν  ο δικός του κόσμος ανατραπεί- πάλι κυριολεκτικά.

Η ταινία του Scholler   ειναι απ΄αυτές που σου προκαλούν μια αδιόρατη δυσφορία και σε κανουν να φτυνεις τον κορφο σου, αν  δεν  εισαι ένας απ΄τους απεικονιζόμενους δεινοσαυρους ( ή μήπως κροκόδειλους 😉 που συχνάζουν στα πολυτελή αστικά σαλόνια , χύνουν δάκρυα  αν το απαιτεί η περισταση, κανουν μετριοπαθείς δηλώσεις, παλι αν το απαιτει η περίσταση ( δηλαδή το προσωπικό συμφέρον ) αλλά κυρίως – όπως κάθε εργαζόμενος- κάνουν τα πάντα προκειμένου να διατηρήσουν τη θεση τους…

Τί να τους ευχηθεί κανείς λοιπόν;  Συγχαρητήρια ή συλλυπητήρια;