LIFE
Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ανθρωπότητας είναι εάν είμαστε μόνοι σ’ αυτό το σύμπαν. Μια «παρέα» αστροναυτών τοποθετείται στο διάστημα για να δώσει απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Ένα και μοναδικό κύτταρο που θα βρεθεί, και το οποίο έχει πέσει σε λήθαργο, θα δώσει ελπίδα στον πλανήτη Γη ότι δεν ζει στην μοναξιά του. Μέχρι αυτό το κύτταρο να ξυπνήσει και τότε η μοναξιά δεν θα φαντάζει πια και τόσο κακή ιδέα…
Ο Daniel Espinosa σκηνοθετεί ένα έργο τρόμου βασισμένο σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας των Rhett Reese, Paul Wernick (ένα δίδυμο γνωστό περισσότερο από κωμικά σενάρια όπως το Ζombieland και Deadpool). Έξι επιστήμονες με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες είναι αποφασισμένοι να προστατεύσουν τόσο το πολύτιμο εύρημα, όσο και την Γη από αυτό. Ο Χιού (Jesus Del Orden) είναι εκείνος που θα ασχοληθεί με το κύτταρο, θα το ξυπνήσει εκνευρίζοντας το και τελικά θα προσπαθήσει να το προστατεύσει με κάθε κόστος. Με δύο λόγια είναι ο κηδεμόνας της νέας ζωής. Ο Ρόρι (Ryan Reynolds) είναι ο ήρωας της παρέας, εκείνος που αψηφά τον κίνδυνο και αναζητά το ρίσκο. Ο Ντέιβιντ (Jake Gyllenhaal) μισεί το ανθρώπινο γένος και πιστεύει ότι μακριά του μπορεί να ζήσει καλύτερα και ας είναι μια ζωή υπό συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Ο Σο (Hiroyuki Sanada) είναι ο οικογενειάρχης που απλά περιμένει πως και πώς να επιστρέψει πίσω στο νεογέννητο παιδί του. Οι δύο γυναίκες, Εκατερίνα (Olga Dihovichnaya) και Μιράντα (Rebecca Ferguson), είναι αφοσιωμένες στην επιστήμη και στον ορθολογισμό που αυτή επιβάλλει. Όλοι τους έχουν έναν κοινό εχθρό, που όμως θα αντιμετωπίσουν με διαφορετικό τρόπο, άλλος θα θελήσει να το σκοτώσει, άλλος να κερδίσει την εύνοια του, άλλος να το κοροιδέψει, άλλος θα θελήσει απλά να κρυφτεί απο αυτό…
Το κύτταρο όμως δεν είναι ένα και μοναδικό, αλλά ένας εν δυνάμει πολυκύτταρος οργανισμός. Με συνεχείς διαιρέσεις το εύρημα αναπτύσσεται και η δύναμη και η ευφυία του οργανισμού πολλαπλασιάζεται με κάθε κύτταρο του, καθώς κάθε ένα κύτταρο από αυτά δεν διαφοροποιείται για μια μόνο λειτουργία αλλά είναι ικανό να επιτελέσει ταυτόχρονα όλες τις λειτουργίες ενός οργανισμού από την νόηση μέχρι την μυϊκή δύναμη.
Το Life επιτυγχάνει να χτίσει την αγωνία του θεατή στον κλειστοφοβικό διαστημικό σταθμό που βρίσκεται στον Άρη. Οι διαστημικοί σταθμοί εξάλλου χαρακτηρίζονται από αυτή την αμφισημία, από την μια να βρίσκονται στο απέραντο σύμπαν αλλά από την άλλη ο χώρος στο εσωτερικό τους να είναι ασφυκτικά μικρός. Η σύγκρουση των χαρακτήρων μετά την επίθεση του πλάσματος αποκαλύπτει την ταυτότητα του καθενός και κατευθύνει τον θεατή στο να σκεφτεί «ποιος θα πεθάνει μετά».
Αν και το Life θέτει ως στόχο περισσότερο το στοιχείο του τρόμου και λιγότερο τις επιδιώξεις ενός sci-fi, οι φαν του είδους θα αναγνωρίσουν μια αξιοπρεπή προσπάθεια να καλύψει βασικές απορίες περί εξωγήινης ζωής. Εκείνο που δεν θα συγχωρήσουν όμως είναι το πόσο γρήγορα προσπερνάει τα στοιχεία του είδους και τους προβληματισμούς που προκύπτουν (π.χ. ο ενθουσιασμός των γήινων για τον εξωγήινο απλά και μόνο γιατί υπάρχει), για να καταλήξει σε ένα συνεχές ξεπάστρεμα των αστροναυτών. Βέβαια, το τέλος ελαφρά αποζημιώνει και προσφέρει χαιρέκακα χαμόγελα.
