Αγάπη: διενεργούνται διανομές κατ’ οίκον
Η αρχική μου αντίδραση στην ιστορία που αφηγείται η ταινία του Abbas Kiarostami LIKE SOMEONE IN LOVE ήταν δυσφορία, για να είμαι ειλικρινής. Οι λεγόμενοι γεροντο-έρωτες ( κατά τη χλευαστική διατύπωση των νεότερων ή ζηλιάρηδων) δεν είναι το καλύτερό μου- ίσως επειδή μπορεί να ταυτίζω -ρατσιστικώ τω τρόπω- την ερωτική πράξη/συναίσθημα με ανθρώπους κάτω των 50, άντε 60.
Ο κύριος Γουατανάμπι Τακάσι (πολυ καλός αν και Γιαπωνέζικα συγκρατημένος , ο Tadashi Okuno ) δεν είναι καλοστεκούμενο αρσενικό που μικροδείχνει . Ειναι ηλικιωμένος , πρώην καθηγητής Κοινωνιολογίας και νύν συγγραφέας και μεταφραστής βιβλίων.Μαλλον χωρισμένος -δεν διευκρινίζεται- ζεί σ’ ενα διαμέρισμα στο Τόκιο περιτυριγυρισμένος απ΄τα βιβλία ΄του. Ενίοτε και από νεαρές υπάρξεις. Διότι ο κύριος Τακάσι “προμηθεύεται” κορίτσια από έναν πρώην μαθητή του (!) και νύν μαστρωπό…
Η ταινία του Kiarostami ειναι ένα κοινωνιολογικό διαμαντάκι : παρουσιάζει τους σύγχρονους Γιαπωνέζους, μοντέρνοι όσον αφορά στην σχέση τους με την τεχνολογία, παραδοσιακοί και βαθιά συντηρητικοί σ’ ό,τι αφορά τις σχέσεις των ανδρών με τις γυναίκες. Εξαιρετικά ευγενείς με τους αγνώστους σε κάθε περίπτωση. Απίστευτη η εναρκτήρια σεκάνς , όπου η νυσταγμένη φοιτήτρια Κοινωνιολογίας Ακίκο (η πανέμορφη και πειστικότατη στο ρόλο της, Rin Takanashi )προσπαθεί ν’άποφύγει το σεξουαλικό ραντεβού που της έκλεισε ο προαγωγός της, ο “εργοδότης” της… Εινια τρομερή η φυσικότητα με την οποία μιλάνε ο μαστρωπός και το call-girl για τη “δουλειά” τους. Η ταινία του Kiarostami κατορθώνει αθόρυβα να αιχμαλωτίσει την προσοχή του θεατή μέσω της παρουσίασης αυτου του τραγελαφικού ζεύγους (μερικοί τους περνάνε για παππού-εγγονή) του ηλικιωμένου καθηγητή και της πεντάμορφης. δροσερής κοπέλας που υποτίθεται οτι συναντιούνται για σεξ, αλλά η γνωριμία τους λαμβάνει μιά απρόβλεπτη και πιό ουσιαστική τροπή. Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον όσο και ανησηχητικό αυτό που υπονοείται μέσω της “σχέσης” αυτής: ο μόνος τρόπος σδνα γεφυρωθεί το περίφημο χάσμα γενεών, χωρίς εντάσεις και νουθεσίες που λαμβάνονται χωρις να τηρούνται, ειναι η προσέγγιση στο πλαίσιο μιάς συναλλαγής: η νεαρή ύπαρξη επισκέπτεται τον ηλικιωμένο , όχι όπως θα επισκεπτόταν τον παππού της, αλλά για δουλειά. Ο γέρος απ ΄την πλευρά του, γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και δεν παριστάνει τον πατερναλιστή ξερόλα. Να πηδήξει θελει άλλωστε, όχι να συμβουλεύσει…
Εκτός απ ΄την επεικόνιση κάποιων εκνευριστικών συνηθειών των Γιαπωνέζων, βρήκα πολύ έξυπνη την αντιπαράθεση νεότητας-γήρατος που επιχειρείται ακριβώς μέσω της παρουσίασης των τριών ανθρώπων: της νεαρής Ακίκο και του επίσης νέου αραβωνιστικού της, και του γηραιού καθηγητή. Η προσέγγιση για σεξ επί πληρωμή, μετατρέπεται αθόρυβα και αβίαστα σε μια σχέση εμπιστοσύνης, προστασίας και άνευ όρων αποδοχής της κοπέλας απ΄τον δυνάμει (το Βιάγκρα να τον κάνει ) γηραιό εραστή. Η Ακίκο που ήρθε απ΄το Τόκιο και πουλάει σεξ, γνωρίζει τον κύριο καθηγητή ο οποίος της μαθαίνει πράγματα , αξιοπρεπέστατος στην προσέγγισή του, όχι ως αυστηρός δάσκαλος αλλά ως άντρας που αποζητάει συντροφιά ή εστω την πληρωμένη ψευδαίσθησή της…
Το θλιμμένο τραγούδι με τη φωνή της Ella Fitzgerald δίνει τον τίτλο του στην ταινία, και το ανοιχτο σ’ ερμηνείες φινάλε, άφησε εμένα με απορίες.
Μια kinky ιστορία για έναν κρυφοπορνόγερο , θα την χαρακτηρίσει ο κυνικός, μιά ευφυή και τραγική σ’αυτά που υπονοεί, παρουσίαση των σύγχρονων σχέσεων στην Ιαπωνία, θα την χαρακτηρίσει ο προσεκτικός και καλοπροαίρετος θεατής. Η σκηνή με την αδιακριτη και πολυλογού γειτόνισσα, όλα τα λεφτά, και το πλάνο με την πανέμορφη Ακίκο να κάθεται κρατώντας το πληγωμένο στόμα της, ανάμεσα σε δύο τοίχους- σαν συμπληγάδες- πλήρες ερμηνειών.
Ποιός σας είπε ότι η ζωή στη μεγαλούπολη ισούται απαραιτήτως με ελευθερία;
