Μοναχικός Καβαλάρης: Οι Πειρατές στην Άγρια Δύση

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το promotion της ταινίας βασίζεται τόσο στους συντελεστές της, οι οποίοι έχουν ξανασυναντηθεί στους Πειρατές της Καραϊβικής. Με ότι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό.

Είναι σχεδόν ανακουφιστικό που μετά από πολύ καιρό βλέπουμε μία ταινία blockbuster να μην βγαίνει σε 3D. Συγγνώμη παιδιά, αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς.

Ο Μοναχικός Καβαλάρης ξεκινά όταν ένα αγόρι μπαίνει σε ένα σόου και συνομιλεί με τον Τόντο. Καθώς για τους Αμερικανούς η ιστορία αυτή είναι πασίγνωστη (κάτι σαν τον Σούπερμαν, δηλαδή), είναι έξυπνο το τέχνασμα της τοποθέτησης της φήμης που την ακολουθεί μέσα στην ταινία, αν και από άποψη ρυθμού διακόπτει συχνά την αφήγηση.

Η ιστορία παρακολουθεί έναν νεαρό δικηγόρο που πιστεύει στη Δικαιοσύνη, όπως την ορίζει ο νόμος, και τη μετατροπή του σε Μοναχικό Καβαλάρη, μασκοφόρο εκδικητή στο Τέξας του 1860. Βοηθό του έχει τον Ινδιάνο Τόντο, έναν -τουλάχιστον-εκκεντρικό τύπο που κυκλοφορεί με ένα νεκρό κοράκι στο κεφάλι.

Η ταινία που ενώνει ξανά τις δυνάμεις  που ονομάζονται Τζέρι Μπρουκχάιμερ (στην παραγωγή) – Γκορ Βερμπίνσκι (στη σκηνοθεσία) και Τζόνι Ντεπ (σε πρωταγωνιστικό ρόλο) θυμίζει σε πολλά πράγματα τους Πειρατές της Καραϊβικής.

Στο χιούμορ, στο ανώδυνο fun -που περιλαμβάνει και κάποια κοινωνικά μηνύματα-, ακόμα και στον ρόλο του Τζόνι Ντεπ.

Όχι ότι αυτό είναι απαραιτήτως κακό. Απλά είναι κάτι που έχεις ξαναδεί. Όχι ότι δεν διασκεδάζεις. Απλά κάτι σου θυμίζει.

Γιατί πόσες φορές να δει κανείς τους Πειρατές της Καραϊβικής -έστω και σε διαφορετικά περιβάλλοντα;

Από την ταινία δεν λείπουν τα κοινωνικά σχόλια: η επεκτατική διάθεση των φιλοχρήματων λευκών, η τραγική ιστορία της σταδιακής εξαφάνισης των Ινδιάνων, η πίστη σε έναν νόμο που αποδεικνύεται ανεπαρκής.

Αλλά κυρίως η δράση: σχεδόν εξωφρενική. Με τρένα που πέφτουν από γέφυρες, με μάχες μεταξύ Ινδιάνων και στρατιωτών, με κυνηγητά με άλογα… ότι φαντάζεσαι για την Άγρια Δύση βρίσκεται εδώ. Καθώς και αρκετές σινεφίλ αναφορές σε παλιά γουέστερν (κυρίως στο σινεμά του Σέρτζιο Λεόνε).

Υπάρχουν, όμως, στιγμές που η ταινία κάνει κοιλιά, κουράζει. Τα 147 λεπτά της διάρκειάς της είναι μάλλον πολλά και δεν δικαιολογούνται από το θέμα της. Δεν βοηθά το γεγονός ότι όπως είπαμε όλα αυτά κάπου τα έχουμε ξαναδεί.

Τώρα όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, ο Άρμι Χάμερ είναι μια χαρά για τον ρόλο που παίζει και φυσικά το «βαρύ πυροβολικό» είναι ο Τζόνι Ντεπ που είναι απολαυστικός (για άλλη μία φορά). Αν και τον προτιμούσαμε στους Πειρατές.

Η ωραιότερες σκηνές της ταινίας έχουν, πάντως, να κάνουν με εκείνον: ο Τόντο και το άσπρο άλογο, ο Τόντο και το παρελθόν του.

Τελικά να τη δω;

Για θερινό σινεμαδάκι αποτελεί επιλογή για μια ευχάριστη βραδιά. Εάν σας άρεσαν οι Πειρατές θα δείτε μια επανάληψη στοιχείων που σας άρεσαν (το χιούμορ, το κοινωνικό σχόλιο, τον Τζόνι), μόνο που θα τα δείτε στην Άγρια Δύση. Αλλά δώστε βάση και στη λέξη «επανάληψη».