Πέντε Δευτερόλεπτα στο Κενό

Τέσσερις άγνωστοι συναντώνται σε έναν ουρανοξύστη του Λονδίνου το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, την ώρα που όλος ο κόσμος γιορτάζει. Στόχος όλων αυτών; Να πέσουν στο κενό. Πρόκειται για έναν πρώην αγαπητό, αλλά νυν ξεχασμένο, τηλεοπτικό παρουσιαστή, μία ανύπαντρη μητέρα με ένα γιο με σοβαρή ασθένεια, έναν μουσικό που εργάζεται ως πιτσαδόρος και μία νεαρή κόρη πολιτικού που έχει χάσει την αδελφή της. Η συνάντησή των τεσσάρων αυτών ανθρώπων θα προκαλέσει μία αλυσίδα αντιδράσεων και οι τέσσερις ήρωες αποφασίζουν να αναβάλλουν για λίγο την απόφασή τους.  Γιατί όπως λέει και ο αγγλικός τίτλος it’s a «long way down».

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: πώς ένας Γάλλος σκηνοθέτης βρέθηκε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη έναν σχεδόν κλασικό Βρετανό σύγχρονο συγγραφέα; Η απάντηση οφείλεται στις δύο επιτυχημένες κωμωδίες του Πασκάλ Σομέιγ, το Heartbreaker με την πρώην αγαπημένη του Τζόνι Ντεπ, Βανέσα Παραντί και το πουλέν του γαλλικού σινεμά, Ρομέν Ντουρί και το Γάμος σε Δόσεις με τον Ντάνι Μπουν και την Νταϊάν Κρούγκερ. Και τα δύο ήταν ταινίες αρκετά αστείες, αλλά μάλλον προβλέψιμες. Με το Πέντε Δευτερόλεπτα στο Κενό (αλήθεια γιατί πέντε; Γιατί όχι τέσσερα όπως οι χαρακτήρες, ή τρία; Χρονομέτρησαν πόσο χρειάζεται για να πέσεις από τον λονδρέζικο ουρανοξύστη;) ο σκηνοθέτης κινείται σε κάπως άγνωστα νερά: αυτή τη φορά δεν έχουμε παραδοσιακή κομεντί, αλλά μια τρυφερή δραμεντί, γραμμένη από έναν συγγραφέα που έχει εμπνεύσει πολλές φορές το σινεμά (Fever Pitch, Για ένα αγόρι, High Fidelity).

Παρακολουθούμε τους τέσσερις ήρωες καθώς συμφωνούν να αναβάλλουν την απόφασή τους, καθώς έρχονται κοντά και ύστερα απομακρύνονται, καθώς ζουν τα δικά τους δράματα. Ενώ υποτίθεται ότι μαθαίνουμε κάποια πράγματα για τους χαρακτήρες, δυσκολευόμαστε να ταυτιστούμε με όλους. Οι δύο νεαροί χαρακτήρες (η Τζες και ο Τζέι Τζέι) είναι οι πιο συμπαθητικοί. Αυτό οφείλεται και στις ερμηνείες της Ίμοτζεν Πουτς και του Άαρον Πολ (Nemo, υπάρχει ελπίδα!) Οι πιο όμορφες σκηνές της ταινίες αφορούν τους δύο αυτούς χαρακτήρες. Ειδικά η σκηνή του Τζέι Τζέι στον ουρανοξύστη με την πυκνή ομίχλη είναι υπέροχη.

Αυτός που περισσότερο από όλους εκνευρίζει τον θεατή και μοιάζει με καρικατούρα είναι ο Πιρς Μπρόσναν, ο οποίος δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι θέλει να κάνει (πέρα από μία σειρά με γκριμάτσες). Σίγουρα δεν μας πείθει για προσβεβλημένος και πικραμένος, ούτε για ταπεινωμένος. Οποιοσδήποτε άλλος ηθοποιός θα ήταν καλύτερη επιλογή.

Η ταινία του Σομέιγ καταφέρνει ταυτόχρονα να σε εκπλήξει και να σε «ξενερώσει»: οι χαρακτήρες ταλαντεύονται ανάμεσα στο απρόβλεπτο και το υπερβολικά προβλέψιμο με απίστευτη ταχύτητα.

Όλα αυτά δεν έχουν και μεγάλη σημασία. Γιατί εάν κάποιος είναι γνώστης του έργου του Νικ Χόρνμπι ξέρει ότι το σύμπαν του είναι αθεράπευτα αισιόδοξο και επιμένει να ελπίζει στα ανθρώπινα πλάσματα.

Τελικά, ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να δεις, αλλά δεν σε πειράζει και ιδιαίτερα -εκτός ίσως από το υπερβολικά γλυκανάλατο τέλος. Αν θέλεις χιούμορ, καλύτερα να πας στο Lego Movie, αλλά κατά τα άλλα το Πέντε Δευτερόλεπτα στο Κενό κάνει δύσκολο στον θεατή να το μισήσει.