Σε αναζήτηση φεγγαριού και ηρεμίας
Αναζητώ το φεγγάρι. Πίσω από ψηλά κτίρια και γέφυρες. Το αναζητώ να μου χαμογελάσει. Και ας μην είναι πανσέληνος. Καλύτερα. Η πανσέληνος είναι αμείλικτη, σε τρελαίνει.Αναζητώ το φεγγάρι σε ταράτσες και αυλές. Το αναζητώ και μέσα μου. Το ψάχνω σε εικόνες νυχτερινές.
Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να μας σκοτώσουν. Αν κάτι μάς σώζει, αυτό είναι οι κινηματογραφικές εικόνες.
Το προηγούμενο βράδυ σε μια ταράτσα κοιτάζω την Αθήνα και σιχτιρίζω. Δε μου φτάνει η Ακρόπολη απόψε, όχι απόψε, όχι εν μέσω χρεοκοπιών και φόβων. Ούτε καν η Ακρόπολη δεν μπορεί να θεραπεύσει τέτοιες πληγές.
Οι εικόνες ίσως. Ίσως και να μπορούν.
Αυτό το βράδυ δε θέλω να πιω, θέλω στομάχι ήρεμο και ψυχή ήρεμη.
Στη μικρή πλατεία έξω από την Αγία Ειρήνη, οι «Νύχτες Πρεμιέρας» μάς γυρίζουν στα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας. Εκεί που ένα απλό πανί κάτω από τα άστρα και η μυρωδιά των λουλουδιών αρκούσε για να μας φτιάξει το κέφι.
Προβάλλει βουβές πρωτοποριακές ταινίες. Κάθομαι και χαζεύω την οθόνη. Ή δεν την χαζεύω καν. Παίζω με το κινητό μου, κοιτάζω τον ουρανό, κλείνω τα μάτια και ακούω απλά τη μουσική (από τον «Άγγελο Κυρίου» και τους «Φανταστικούς Ηχους»).
Κι εκεί κάπου το βρίσκω το φεγγάρι. Στις ταινίες του Ζορζ Μελιέ. Και μου χαμογελά. Ακόμα περισσότερο: μου κλείνει το μάτι. Και μου αρκεί και η Ακρόπολη και ο κόσμος όλος.
Τάιλερ Ντέρντεν
