Λουλούδια σε τάφο

Φλωρεντία, 1348. Εν μέσω Αναγέννησης  και της  τρομερής πανδημίας πανούκλας (η επονομαζόμενη Μαύρος Θάνατος) που οδήγησε στο θάνατο 75-200 εκατομμύρια ανθρώπους  τότε, 10 φίλοι (7 κορίτσια, 3 αγόρια) όλοι τους γόνοι εύπορων οικογενειών, αποφασίζουν  να φύγουν απ΄αυτό το απέραντο νεκροταφείο που η φριχτή ασθένεια κατάντησε την πόλη τους, βρίσκοντας καταφύγιο  στην υπέροχη εξοχή της Τοσκάνης, σε μία βίλα λίγο έξω απ΄την δοκιμαζόμενη Φλωρεντία.

Η ταινία  των Paolo και Vittorio Taviani  με τίτλο  MARAVIGLIOSO BOCCACCIO/ WONDROUS  BOCCACCIO [2015] (εμπνευσμένη απ΄την συλλογή 100 ιστοριών του 14^ου αιώνα Decameron του Βοκάκκιου ) είναι απ΄τις ωραιότερες ταινίες  που έχουν φτιαχτεί  ποτέ. Η εξαιρετική ανασύσταση της εποχής, τα εκπληκτικά κοστούμια απ ΄την Lina Nerli Taviani, τα καταπληκτικά πλάνα που το καθένα τους απηχεί πίνακες του J.W.Waterhouse αλλά και των Ιταλών Δασκάλων της ζωγραφικής, δίνουν  ζωή στις απολαυστικές και πανέξυπνες ιστοριούλες που αφηγούνται εκ περιτροπής κάθε μέρα οι 10 νέοι, συνθέτοντας  ένα εκπληκτικό σύνολο, ένα πραγματικό κόσμημα  για το σινεμά, από καλλιτεχνικής/εικαστικής  άποψης, αν μη τι άλλο.

Με ένα all-star καστ και πειστικότατες  ερμηνείες απ’ όλους, οι Taviani  έφτιαξαν μία πανέμορφη ταινία-χάρμα οφθαλμών-ασπίδα και καταφύγιο απέναντι σε κάθε λογής ασχήμια. Στην ταινία παρουσιάζονται  5 μόνο ιστορίες, διαφορετικές απ΄ αυτές  που παρουσίασε ο P.P.Pasolini στο δικό του τολμηρό Δεκαήμερο, κι αυτό βασισμένο στο βιβλίο του Βοκάκκιου. Οι ιστορίες πληρούν ακριβώς τον ορισμό του Ξενόπουλου «τέρπειν άμα και διδάσκειν», με απλότητα και χάρη θέτουν σοβαρά ηθικά διλλήματα και προβληματίζουν  τον σκεπτόμενο θεατή (στο μέτρο  βεβαίως  που σταματάει να θαυμάζει  εκστασιασμένος  τα εξαίσια «κάδρα»).

Πανέμορφες  δεσποσύνες (βλέπε την Kasia Smutniak της 3^ης ιστορίας, και την Jasmine  Trinca της  5^ης ιστορίας ), ωραίοι ιππότες, έμποροι ή ταπεινοί σιδηρουργοί  που ερωτεύονται ανεπίτρεπτα και υποφέρουν, εύπιστοι  μαθητευόμενοι (ο υπέροχος  Kim Rossi Stuart, στο ρόλο του χαζούλη Καλαντρίνο), μοναχές με προοδευτική συμπεριφορά και νεκραναστημένες  σύζυγοι, παρελαύνουν μπροστά στα έκπληκτα απ΄την τόση ομορφιά, μάτια του θεατή κάνοντας  τις αφηγήσεις  των 10 νεαρών φίλων ένα εξαίσιο «μανιφέστο» υπέρ της ζωής και του έρωτα.

Κάποιος  κακόπιστος και υπερβολικά προσγειωμένος , ίσως χρεώσει ελιτισμό στους Taviani  γι αυτή την ταινία : η ιδέα του να το σκάσουν μερικά προνομιούχα άτομα απ΄την πόλη που θερίζεται απ΄την πανώλη, ενώ η φτωχολογιά παραμένει αναμένοντας  το θάνατο, ερεθίζει ίσως τα κοινωνικο-οικονομικά αντανακλαστικά μας. Οι 10 νέοι ξεφεύγουν (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) απ΄τη  φρίκη λέγοντας  ιστορίες σ’ έναν  παραδεισένιο τόπο, σα να υπονοούν ότι η Τέχνη δημιουργεί  απομονωμένες νησίδες  στις οποίες δε φτάνει ο αχός της  αποκρουστικής πραγματικότητας, όταν θέλουμε  να ξεχάσουμε τι συμβαίνει  καταφεύγουμε στην Τέχνη. Είναι έτσι όμως;

Το φινάλε της ταινίας, μάλλον συνηγορεί για το αντίθετο^.  ωραία ήταν για 15 μέρες, αλλά όλα τα ωραία και ειδυλλιακά πράγματα τελειώνουν κάποτε ή τα επισπεύδουμε  εμείς. Όπως κι αν ερμηνεύσει κανείς αυτή την ταινία- κομψοτέχνημα, ένα  είναι σίγουρο, πως θα τη θυμάται για καιρό.

Trivia :

• Τα γυρίσματα έγιναν στην υπέροχη Τοσκάνη και διήρκεσαν 10 εβδομάδες.
• Το 1916 ο Βρετανός ζωγράφος  John William Waterhouse ζωγράφισε έναν μαγευτικό πίνακα με τίτλο A Tale From The Decameron όπου απεικονίζεται η παρέα των 10 νεαρών στη διαδικασία  της αφήγησης-ακρόασης  κάποιας  ιστορίας.