Μαίρη Σέλλεϋ (Mary Shelley)
Η ιστορία της Mary Wollstonecraft Godwin, τα δύσκολα εφηβικά της χρόνια, η γνωριμία της και η σχέση της με τον ελευθέρων ηθών ποιητή Percy Shelley, η προσπάθεια της να ξεφύγει από την φτώχεια της οικογένειας της δια μέσου της τέχνης και της ποίησης, η καθοριστική συνάντηση με τον Lord Byron και όλα τα γεγονότα που την οδήγησαν να γράψει το λογοτεχνικό της αριστούργημα ‘‘Φράνκενστάιν”.
Η αλήθεια είναι πως η πολυτάραχη και δύσκολη ζωή της Mary Shelley αποτελεί ένα πρώτης τάξεως υλικό για κινηματογραφική ταινία. Το σκοτεινό της πνεύμα, οι κακουχίες που έζησε και η προσωπική της πάλη ανάμεσα στην φωτεινή πλευρά της ζωής αλλά και την έλξη που της ασκούσε η σάρκα και οι επιθυμίες της, οδήγησαν να συλλάβει στο μυαλό της τον Φρανκεστάιν. Η ταινία προσπαθεί να αποδώσει όλα τα παραπάνω, μόνο που όλα συμβαίνουν τόσο συμβατικά και πολύ επιφανειακά. Η σκηνοθέτιδα Haifaa Al-Mansour (η πρώτη διαπιστευμένη γυναίκα σκηνοθέτιδα από την Σαουδική Αραβία) φαίνεται πως δεν μπορεί να πάει σε βάθος το επιδερμικό και άκρως πρόχειρο σενάριο που την αναγκάζει να σκηνοθετήσει μια ταινία εποχής από αυτές που πραγματικά δεν έχουν να μας πουν κάτι καινούργιο.
Υπερβολικές σκηνές δωματίου και καθόλου άναρχο πνεύμα σε μια ιστορία που από την φύση της φωνάζει για την αντισυμβατικότητα και την επανάσταση στο κατεστημένο. Η Elle Fanning δυστυχώς είναι μια μονοδιάστατη ηθοποιός, ο Douglas Booth ως Percy Shelley περιφέρει απλώς την μοντέρνα του κόμμωση, ο γοητευτικός Tom Sturridge ενσαρκώνει μια καρικατούρα του Lord Byron και μόνο ο Stephen Dillane στον ρόλο του πατέρα προσφέρει κάτι στιβαρό ερμηνευτικά.
Κάτι πήγε να μας πει η καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας και η σκοτεινή φωτογραφία, αλλά το σίγουρο είναι πως τίποτα δεν διασώζει από την χρυσή μετριότητα την Mary Shelley. Μια τόσο συμβατική ταινία για ένα τέτοιο αντισυμβατικό πνεύμα, μας κάνει να αναπολούμε το Gothic του Ken Russel. Δύσκολο έργο να διαχειριστείς τις σκοτεινές ιστορίες.