MEGALOPOLIS
Σε μία φουτουριστική Νέα Υόρκη, αλλιώς και Νέα Ρώμη, που σταδιακά δείχνει να χάνει την αίγλη της, ο Σίζαρ Καταλίνα είναι ένας οραματιστής αρχιτέκτονας ο οποίος έχει ανακαλύψει τον τρόπο να σταματάει τον χρόνο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονται τα όνειρα. Θα έρθει σε σύγκρουση με την ίδια του την οικογένεια, τους προύχοντες της πόλης ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να βρει την αληθινή αγάπη. Ποιο είναι το μέλλον αυτής της πόλης που όλο και περισσότερο βυθίζεται στην διαφθορά, στο θέαμα και στην λατρεία του χρήματος με οποιοδήποτε κόστος;
Έργο ζωής όπως φαίνεται για τον Φράνσις Φορντ Κόπολα-και όπως ο ίδιος φρόντισε να διακηρύξει- το MEGALOPOLIS, όπως πάλι ο ίδιος φρόντισε να μας κάνει γνωστό, ήταν ένα σχέδιο που ξεκίνησε ακόμα και πριν το ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ, πολλές φορές αναθεωρήθηκε, ξεκίνησε και σταμάτησε αρκετές φορές και τώρα με ένα budget 120 εκατομυρίων δολλαρίων από την δική του τσέπη κατάφερε να ολοκληρώσει. Που φυσικά κανένα στούντιο δεν ήθελε να αναλάβει αλλά η προβολή του στο Φεστιβάλ Καννών, μεγάλωσε έστω και λίγο το expectation για την ταινία. Ο Κόπολα θυμάται την επίθεση που ΄δέχτηκε στην εποχή του ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ, όταν οι κριτικές ήταν και πάλι αρνητικές χαρακτηρίζοντας την ταινία, σκοτεινή, χαοτική και παραληρηματική ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων. Η ιστορία και ο χρόνος βέβαια έδειξαν άλλα, η ταινία καθιερώθηκε, χαρακτηρίζεται πλέον κλασικό αριστούργημα, μοιράστηκε τελικά τον Χρυσό Φοίνικα με το ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ του Βόλκερ Σλέντορφ, προτάθηκε για 8 Όσκαρ κερδίζοντας αυτά της φωτογραφίας και του ήχου και τα πήγε και καλά στο box office. Επειδή όμως αυτά είναι ιστορικό κινηματογραφικό μάθημα, που δεν έχουν να κάνουν με το MEGALOPOLIS ως ταινία, αλλά πιο πολύ είναι η ιστορία του έργου του Κόπολα, θα προσπαθήσω να γράψω μόνο για την ταινία.
Το MEGALOPOLIS είναι μία φαντασμαγορική ταινία. Είναι επική στην σύλληψη της, είναι εκθαμβωτική τεχνικά και δείχνει τα χρήματα της και το πόσο η ίδια η ταινία θέλει να γίνει κάτι μεγάλο και να ξεχωρίσει. Διχάζεται όμως ανάμεσα στο έπος και τις πολλές παράλληλες ιστορίες και την εξέλιξη της στο υποτιθέμενο πέρασμα του χρόνου της. Αυτά όλα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με μία ταινία επικών διαστάσεων που όμως το σενάριο της δεν μπορεί να ακολουθήσει μία συγκεκριμένη ιστορία και να προκαλέσει με ένα σωστό μοντάζ την συνειδησιακή και συναισθηματική δέσμευση του θεατή. Πολλές φορές δημιουργεί θαυμασμό αλλά και πάλι το δέος προέρχεται μόνο από την εικόνα, τα σκηνικά και την σκηνοθεσία, η παρακολούθηση της ζητάει συνέχεια από τον θεατή να παραμένει ”ενήμερος” για κάθε κρυμμένη λεπτομέρεια, με αποτέλεσμα να κουράζει και να χάνεται και ο ίδιος στην παράνοια της πόλης αλλά και των χαρακτήρων-ρόλων που δείχνουν να…κάνουν διάφορα, αλλά χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Ηθοποιοί και ρόλοι-ερμηνείες δείχνουν να χάνονται μέσα σε έναν κυκεώνα συνεχόμενων μπερδεμάτων χωρίς να ξεχωρίζει κανένας, αλλά…πάντα θα υπάρχει ένα αλλά στο MEGALOPOLIS.
Η ταινία κρίνεται από εμένα προσωπικά ως μία γοητευτική φαντασμαγορία, στην οποία όσο λιγότερο προσπαθείς να εμπλακείς στην υπόθεση της και να ανακαλύψεις σκοπούς, μηνύματα και απαντήσεις, τόσο πιο πολύ την απολαμβάνεις. Όσο περισσότερο αποστασιοποιείσαι από την υπόθεση, τόσο πιο εύκολη και δελεαστική γίνεται η παρακολούθηση του MEGALOPOLIS. Γοητευτικές αποτυχίες έχουν υπάρξει αρκετές στην ιστορία του κινηματογράφου. Δεν είναι κακές ταινίες απαραίτητα. Είναι απλά χαοτικές και συμπαρασύρουν στην δημιουργία τους και στο μετά τους σχεδόν τα πάντα. Όπως και σε όλες τις τέχνες. Φωτογραφία, σκηνικά και μουσική όλα από δημιουργούς που δεν έχουν ακόμα προταθεί για Όσκαρ και μόνο η Μιλένα Κανονέρο με τα 4 όσκαρ στα κοστούμια δείχνει να ακολούθησε τον αγαπημένο της Κόπολα.
Επικό και χαοτικό, γοητευτικό και άνισο το MEGALOPOLIS σε καλεί να το απολαύσεις για να δεις πως το χάος μπορεί να γίνει και ελκυστικό όταν επιτρέψεις να σε παρασύρει δίχως να ξέρεις που θα καταλήξεις μαζί με το δημιούργημα, διότι ο χρόνος έχει πάντα την τελευταία κουβέντα, ακόμα και αν βρεις τον τρόπο να τον σταματήσεις.
Η ταινία κυκλοφορεί 28 Νοεμβρίου σε διανομή FEELGOOD
