Η μητέρα μου (Mia Madre)

Η Μαργκερίτα ξεκινά τα γυρίσματα της νέας της ταινίας, ταυτόχρονα όμως η μητέρα της είναι στο νοσοκομείο βαριά άρρωστη και με τους γιατρούς να της δίνουν λίγες μέρες ζωής ακόμη.

Η νέα ταινία του Νάνι Μορέτι («Αγαπημένο μου Ημερολόγιο» και το βραβευμένο με Χρυσό φοίνικα «Το Δωμάτιο του Γιού μου»), εστιάζει το φακό στο δράμα μιας μεσήλικης γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή ενός ανθρώπου, τον θάνατο του γονιού του. Μοιράζοντας την καθημερινότητα της μεταξύ γυρισμάτων και νοσοκομείου, η Μαργκερίτα (Μαρκερίτα Μπάι) πασχίζει να κρατήσει σε ισορροπία τις σκέψεις της και να μην καταρρεύσει από την θλίψη αλλά και το άγχος, της καλλιτεχνικής δημιουργίας – εργασίας, της σκηνοθεσίας μιας ταινίας. Στο πλευρό της ο αδερφός της, Τζιοβάνι (Νάνι Μορέτι), ο οποίος της προσφέρει το στήριγμα της οικογένειας που τόσο πολύ έχει ανάγκη. Την ίδια στιγμή στον χώρο των γυρισμάτων ο πρωταγωνιστής της ταινίας της, ο ιδιόρρυθμος Αμερικανός ηθοποιός Μπάρι Χάγκινς (Τζον Τορτούρο), μοιάζει να έχει βάλει σκοπό της ζωής του να την τρελάνει με την ανικανότητα του να θυμηθεί τα λόγια του αλλά και με την ιδιαίτερη προσωπικότητα του.

Εμπνευσμένος από προσωπικά γεγονότα, ο Μορέτι δημιουργεί έναν γυναικείο ρόλο σε μορφή alter ego. Στέκεται στην ανάλυση του ψυχολογικού λαβυρίνθου που δημιουργεί το μυαλό του ανθρώπου όταν βρίσκεται σε κίνδυνο να χάσει τα θεμέλια του. Η Μαργκερίτα είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, και όχι ο καλλιτέχνης που φανταζόμαστε ότι κρύβει πίσω της η λέξη σκηνοθέτης, ανησυχεί για το αν η κόρη της διάβασε, βάζει πλυντήριο και ενδιαφέρεται για το θα φάει η μητέρα της στο νοσοκομείο. Για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τα γυρίσματα της ταινίας μοιάζουν διεκπαιρεωτικές διαδικασίες μιας απλής εργασίας, και ο Χάγκινς εκείνος ο υπάλληλος που έχει βαλθεί να σπάσει τα νεύρα του αφεντικού.

Η σκηνοθεσία του Μορέτι ακροβατεί μεταξύ λογικής και ονείρου. Σουρεαλιστικές σκηνές έρχονται να διακόψουν την ροή της αφήγησης, και να προσφέρουν ένα πορτοφόλιο από στιγμές του παρελθόντος. Οι αναμνήσεις της Μαργκερίτα δεν κινηματογραφούνται με ακαδημαϊκό τρόπο, αλλά έχουν μια δική τους θέση στα όνειρά, στις ενοχές, στις αναπολήσεις αλλά και στις καθημερινές της στιγμές. Προσθετικά λειτουργεί η προσγειωμένη ερμηνεία της Μαρκγερίτα Μπάι και η κωμικότητα του Τορτούρο, που του έχει ανατεθεί η αποσυμπίεση της βαριάς ατμόσφαιρας.

Τελικά να το δω; Χωρίς αμφιβολία μια ήρεμη δύναμη που θα καταφέρει να σε ταράξει με την συγκινητική απλότητα που παρουσιάζεται η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.

Fun Trivia: Το έργο που παίζει ο κινηματογράφος έξω από τον οποίο έχει σχηματιστεί ουρά σε μια από τις σκηνές της ταινίας, είναι Τα Φτερά του Έρωτα του Βιμ Βέντερς.