Ο ξανθός Σταχτοπούτος

Φανταστειτε τα ινδάλματά σας. Σκεφτείτε πόσο σας εμπνέουν,συναρπάζουν,αποτελούν το κρυφό σας κίνητρο για να σηκώνεστε κάθε καταραμένο πρωινό απ ΄το ζεστό κι απαλό κρεβάτι σας. Και φανταστείτε την ημέρα που τα συναντάτε όλα μαζί-με σάρκα και οστά!
Αυτο ακριβώς παθαίνει ο Γκιλ Πέντερ( απολαυστικος -εξέπληξε κι εμένα που τον αντιπαθώ-Owen Wilson στο ρόλο του πλούσιου,εικάζουμε, σεναριογράφου του Χόλιγουντ, ο οποίος ονειρεύεται να τα παρατήσει όλα σύξυλα και να μετακομίσειστο Παρίσι της δεκαετίας του 1920 παρακαλώ, για ν’αφοσιωθεί στο γράψιμο μυθιστορημάτων.
Η τελευταία ταινία του αγαπημένου Woody Allen Midnight In Paris ήδη με Οσκαρ Καλυτερου Πρωτότυπου Σεναρίου στις αποσκευές της,είναι αστεία, υπέροχη και μεθυστική σαν σαμπάνια, και ακαταμάχητη οπως και η πόλη στην οποία εκτυλίσσεται- το Παρισι.
Οι σκηνες της ταινίας όπου ο Γκιλ συναντιέται και συνομιλεί με “ιερά τέρατα” της Τέχνης είανι άπαιχτες. Σημειώστε τον Corey Stoll στο ρόλο του καβγατζή(;) Ερνεστ Χέμινγουεϊ, την Kathy Bates στο ρόλο της Γερτρούδης Στάϊν και τον άπαιχτο Adrien Brody στο ρόλο του Σαλβαντόρ Νταλί. Η σκηνή όπου ο έκπληκτος Γκιλ συζητάει με τον ματαιόδοξο κι εμμονικό με τους ρινόκερους Νταλί, είναι απερίγραπτα αστεία. Επίσης συμπαθέστατος και ο Tom Hiddleston στο ρολο του Σκοτ Φιτζέραλντ, μετά της συζυγου του Ζέλντα βεβαίως. Αξιοσημείωτοι και οι ηθοποιοί που υποδύονται τους Τουλούζ Λωτρέκ, Γκωγκέν και Ντεγκά, στην πιό κομβική σκηνή της ταινίας.
Ολα τα ειδωλα λοιπον του Γκιλ, παρελάυνουν μπρος στα κατάπληκτα μάτια του, και ο ίδιος βλεπει οτι ζει το όνειρό του. Το ονειρό του δεν ειναι πιά όνειρο αλλά πραγματικοτητα σε εξέλιξη. Παράλληλα βεβαίως ζεί και στο Παρίσι του 21ου αιώνα, στο οποίο εσει ερθει για διακοπές με την μέλλουσα σύζυγό του( η ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΗ Rachel Mc Adams, ή ο εκνευριστικος ρολος της Ινέζ που εχει, θα σας γελάσω…) και τα πεθερικά του, 2 τυπικούς, πλούσιους Αμερικάνους τουρίστες σ’ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Μεχρι να δω την ταινία ειχα διαβασει εκ διαμέτρου αντίθετες εντυπώσεις. “Υμνους” και “καντήλια”. Ναι, εχει γεράσει ο Woody ,ναι εχει μιά ταση να επαναλαμβάνεται εσχάτως. Αλλα και ο Γκοντάρ εχει γεράσει και ο Ολιβέϊρα, δεν άκουσα να θάβουν και αυτούς. Το γήρας από μονο του δεν συνεπάγεται κακή ταινια…
Την αγάπησα την ταινία και ήταν απ΄τις λίγες φορές που δεν ενοχλήθηκα καθόλου , που εβλεπα έναν καποιον αλλο να υποδύεται τον Woody. Ακομη και η ομιλία του Wilson ειχε αυτόν το δισταγμο και την αναγνωρίσιμη επανάληψη αλά Γουντι. Αλλά δεν πείραζε. Εγώ τον ερμήνευσα ως “ρέπλικα του Allen”, δεν φαινοταν να ειναι αυτος ο στόχος του, να μιμηθει απλως τον σκηνοθετη, αν και το πέτυχε πιστευω.
Κομβικής σημασίας θεωρώ τη σεκάνς της συζήτησης του Γκιλ με την ΘΕΑ Marion Cotillard (υποδύεται μια πανεμορφη σπουδάστρια μόδας , ερωμενη διαδοχικά, πολλών μεγάλων καλλιτεχνών της εποχής). Ο Γκιλ θελει διακαώς να μεταφερθεί στο Παρίσι του 1920. Αυτο είναι το μαράζι του. Και προς στιγμήν φαινεται να το πετυχαίνει. Να ο Χεμινγουεϊ, να η Στάιν, να ο Πικάσσο! Ολοι υπεροχοι και προσηνείς… Μηπως ομως οταν το ονειρο γινεται πραγματικότητα παυει να ειναι τοσο ονειρικό; Μήπως το παρόν μας εμπεριέχει τα συστατικά του ονείρου ώστε να μην χρειάζεται να μεταφερθούμε σ’εναν τόπο αλλού; Ειναι ομως καλό αυτό;
Οι απαντήσεις ειναι αυστηρά προσωπικές. Το σίγουρο είναι οτι ο Allen εφτιαξε μια ελκυστική εικονα του Παρισιού και όσοι δεν το εχουν επισκεφτει ακομη ισως παρακινηθούν να το κανουν. Ενας Αμερικάνος στο Παρίσι και ιδού!Φράνσις