Μιχάλης Κακογιάννης (1921-2011)

Κατέγραψε όπως κανένας άλλος τη γυναικεία παρουσία στην κάμερα. Τις γυναίκες των ταινιών του τις αγάπησε, φαίνεται από τα βλέμματα, από το πλησίασμα. Μελίνα Μερκούρη, Ειρήνη Παππά και φυσικά Έλλη Λαμπέτη. Μετέφερε σπουδαίες τραγωδίες (Ηλέκτρα, Τρωάδες, Ιφιγένεια) στη μεγάλη οθόνη και έδωσε πνοή στον Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη.

Ο Κακογιάννης γεννήθηκε στην Κύπρο, αλλά ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν ως Φιλέλλην. Ο Κακογιάννης ήταν ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, πέρα από τα όρια της πατρίδας του (αν και αυτή την κουβαλούσε πάντα στο έργο του). Το αποδεικνύουν οι διεθνείς διακρίσεις (οι υποψηφιότητες για Όσκαρ, οι συμμετοχές στο Φεστιβάλ των Καννών). Ο Κακογιάννης μπορούσε να κινηματογραφήσει ήρωες μεγαλύτερους από την ίδια τη ζωή (βλ. για παράδειγμα της τραγωδίες του), αλλά έβγαινε και στους δρόμους για να μιλήσει για την ελληνική καθημερινότητα, τη ζωή στις λαϊκές συνοικίες, εκεί που η Στέλλα θα είναι πάντα στην αγκαλιά του Μίλτου, με αυτό το παγωμένο βλέμμα, ή εκεί που η Λαμπέτη θα είναι πάντα το κορίτσι με τα μαύρα. Ο Μιχάλης Κακογιάννης υπήρξε κάτι περισσότερο από σκηνοθέτης: ένας άνθρωπος της τέχνης, ένας εραστής της ίδιας της ζωής. Η ίδρυση του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του, το αποδεικνύει. Το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα υγείας. Εξακολουθούσε, βέβαια, να φέρνει μεγάλα ονόματα της τέχνης στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, να δίνει το βήμα σε νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με την τέχνη, να «ακουστούν». Και μια καλοκαιρινή μέρα αποφάσισε να φύγει. Αφήνοντας πίσω του δεκατέσσερις ταινίες, ένα ντοκιμαντέρ και μια τηλεταινία. Αφήνοντας πίσω του εκείνο το βλέμμα της Λαμπέτη και το γέλιο της Μερκούρη και τον χορό του Άντονι Κουίν.