Mom & Dad
O «παλαβιάρης» σκηνοθέτης των αγαπημένων ταινιών Crack, Μπράιαν Τέιλορ, επιστρέφει με μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Από άγνωστο λόγο όλοι οι γονείς μιας φιλήσυχης πόλης στρέφονται εναντίον των παιδιών τους επιχειρώντας με κάθε τρόπο να τα δολοφονήσουν. Μια περίεργη χιουμοριστική μίξη ταινιών ζόμπι και του Μόνος στο Σπίτι, που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, όμως παρά την ενδιαφέρουσα ιδέα, το τελικό αποτέλεσμα δε βγήκε τόσο καλό και πάνω από όλα όχι και τόσο διασκεδαστικό.
Ο Νίκολας Κέιτζ και η Σέλμα Μπλέρ υποδύονται τους γονείς, που παρασύρονται κι αυτοί από την ξαφνική επιδημία και επιτήθονται ακατάπαυστα στο μικρό γιο τους και την έφηβη κόρη τους. Ενδιαφέρον έχει ότι η ταινία δε μας ξεκαθαρίζει την αιτία που ξεκίνησε το χαμό, αφήνει όμως συνεχείς υπόνοιες για τη δυσκολία του να είσαι γονιός και την αναπόληση στη χαμένη νεανικότητα των μεγάλων που έχει δώσει τη θέση της στην υπευθυνότητα, την ανάγκη για δουλειά και τη μίζερη καθημερινότητα τους. Πριν το ξέσπασμα έχουμε μια συνεχή συσσώρευση καταπίεσης και θυμού.
Προτού μεταφερθούμε στο σπίτι της οικογένειας, παρακολουθούμε τον χαμό στο σχολείο και τους δρόμους, όπου ο Τέιλορ το κατάδιασκεδάζει, αγγίζοντας στα όρια του politically correct, γιατί όσο και να το κάνουμε οι splatter δολοφονίες παιδιών, μάλιστα από τους γονείς δύκολα προβάλλεται σε ταινία, αν αυτή θέλει να της επιτραπεί να κυκλοφορήσει. Παρόλα αυτά, χάρη στην σπιντάτη σκηνοθεσία, το απότομο μοντάζ και τις υπερβολικές ερμηνείες το ιδιαίτερο χιούμορ του βγαίνει προς τα έξω. Δυστυχώς δε συμβαίνει το ίδιο στο δεύτερο μισό της ταινίας, που κλεινόμαστε στο σπίτι και ξεκινά το παιχνίδι πολιορκίας των δυο παιδιών από τους γονείς τους. Ο Νίκολας Κέιτζ επιστρατεύει όλες τις γνωστές γκριμάτσες του, η Σέλμα Μπλερ προσπαθεί να γίνει όσο creepy μπορεί, όμως και αυτά δεν μοιάζουν αρκετά να τραβήξουν την ταινία μπροστά. Από κει και μετά είναι φανερό ότι το σενάριο ξεμένει σε ιδέες, με μοναδική έκλαμψη έμπνευσης την επίσκεψη του παππού και της γιαγίας.
Όπως η ταινία δεν εξηγεί πολλά στην αρχή, με το ίδιο σκεπτικό κλείνει, χωρίς να φτάσει ουσιαστικά κάπου, σχεδόν απότομα. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά φτωχό, κάνοντας φανερό και από τη σύντομη διάρκειά του ότι έχοντας δει κανείς το τρέιλερ πρακτικά δε μένουν και πολλά να ανακαλύψει σε ολόκληρη την υπόλοιπη ταινία.
