Πρόσωπα

Η Νόρμα Τζιν και η Μέριλιν

Είναι δύσκολο, κοιτώντας τις φωτογραφίες της Μέριλιν Μονρόε, να μη δεις μια «στημένη» πόζα.  Η sexed up εκδοχή της Νόρμα Τζιν, η Μέριλιν, ήξερε καλά να παίζει το παιχνίδι της αποπλάνησης και της δημοσιότητας. Είτε επρόκειτο για τα μισάνοιχτα χείλη και το λάγνο βλέμμα στις φωτογραφίες, είτε για ατάκες όπως «στον ύπνο μου φοράω μόνο Channel No 5».  Η ίδια το ήξερε, άλλωστε. «Όταν χρειάζεται, τους αφήνω να σκεφτούν αυτό που θέλουν. Εάν τους ενδιαφέρει αρκετά αυτό που κάνω, τότε είμαι ήδη καλύτερη από εκείνους» είχε δηλώσει κάποτε.

Η Μέριλιν ήταν μία από εκείνες τις περιπτώσεις που το όνομα και η φήμη, κατάπινε το πρόσωπο. Το ποια ήταν στην πραγματικότητα η Μέριλιν μπορεί και να μη το μάθουμε ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν η χαζή ξανθιά που βλέπουμε να ερμηνεύει με τόσο χαριτωμένο τρόπο στις ταινίες της. Διάβαζε λογοτεχνία, είχε μια μεγάλη αγάπη για την τέχνη, ήξερε τι έπρεπε να πει σε κάθε στιγμή για να συνεπάρει τα πλήθη.

Ποτέ δεν μπόρεσα να τη δω αποκομμένη από τον μύθο της. Για μένα η Μέριλιν ήταν το είδωλο, η εικόνα. Δεν ήταν καν η ηθοποιός.

Έγινε κάτι πέρα από εικόνα, μέσα από ένα βίντεο, σε μια στιγμή που η ερμηνεία της μου φάνηκε σπαρακτική. Ο λόγος για το «I’m through with love» (το τραγουδάει στο Μερικοί το Προτιμούν Καυτό) όπου ένα κορίτσι που αγαπά ένα αγόρι απορρίπτει τον έρωτα.

Αν μελετήσει κανείς τις φωτογραφίες της, βλέπει την πορεία ενός πλάσματος μεγαλύτερου από τη ζωή. Που πότε χαμογελά, πότε στέκεται αθώο, άλλοτε προκλητικό, πολλές φορές ψεύτικα θηλυκό. Μιας γυναίκας που ήθελε να την αγαπήσουν, μιας σταρ που ήθελε απλά να «στραφταλίζει», ενός κοριτσιού που ήθελε να ακούει πάντα ότι είναι πολύ όμορφο.

Η Μέριλιν είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Πάνω από 50 χρόνια μετά τον θάνατό της -με όλα τα αναπάντητα ερωτηματικά που άφησε αυτός πίσω του- η Μέριλιν δεν είναι μόνο όμορφη. Είναι επιτομή και σύμβολο της απόλυτης θηλυκότητας.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *