Κινηματογραφικός απολογισμός 2012: Οι επιλογές του Gimli

26 Δεκεμβρίου, 2012 Αντώνης Γκούμας

Άλλη μια γεμάτη κινηματογραφική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Κοιτώντας πίσω έχω ένα παράπονο από τη φετινή χρονιά καθώς ήταν αρκετά στείρα σε φρέσκες ιδέες και δεν είχε όραμα. Δεν μπορώ να πω ότι ανέδειξε κάποιον νέο ηθοποιό ή υπήρξε η “ταινιάρα” που θα μείνει στην ιστορία. Παρόλα αυτά υπήρχαν μερικές καλές ταινίες κυρίως για όσους τις έψαξαν. Μετά υπήρχε ο οχετός της μάζας της μετριότητας!

Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να μπορέσω να ξεχωρίσω τις ταινίες που επέλεξα για την φετινή δεκάδα και αναγκάστηκα τις τελευταίες μέρες να ξαναδώ αρκετές για να έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη και πιο στέρεα απόφαση. To θετικό είναι ότι κλείνοντας τα μάτια έχω αυτόματα την πρώτη θέση στο μυαλό μου.

1. Την ταινία Μεσοτοιχίες (Medianeras) την είδα το καλοκαιράκι σε θερινό. Μου είχε διαφύγει δηλαδή και παραλίγο να την έχανα. Από την αρχή μου κέντρισε το ενδιαφέρον το σενάριο που ξεκινά σε μια ερωτική ιστορία ανάποδα, κάτι όχι μόνο πρωτότυπο αλλά και πολύ ενδιαφέρον όπως αποδείχθηκε. Το δυνατό σημείο της για μένα είναι η σκηνοθεσία. Η ταινία προοριζόταν για μικρού μήκους κι έτσι τα πλάνα ήταν λιγοστά. Τελικά αποφασίστηκε να γίνει κανονικής διάρκειας και προστέθηκαν ωραία πλάνα αργεντίνικης αρχιτεκτονικής με voice over κείμενο του πρωταγωνιστή. Τελικά ο σκηνοθέτης ξανακάλεσε τους βασικούς πρωταγωνιστές και γύρισε έξτρα πλάνα. Όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα αταίριαστο παζλ που να μη βλέπεται ή να παρουσιάζει κενά. Κι όμως φίλοι μου το αποτέλεσμα εμένα προσωπικά με ενθουσίασε. Η ταινία με “ρούφηξε” στον κόσμο της, έναν κόσμο που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε και μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί του. Οι δυο κεντρικοί ήρωες κεντάνε και γεμίζουν την οθόνη παλαντζάροντας ευχάριστα στις ερμηνείες τους το δράμα και το κωμικό, ώστε μόνο βαρετή δε μπορεί να πει κανείς ότι γίνεται. Την φιλοσοφία της και τα νοήματα δε μας τα δίνει μασημένα, αλλά αφήνει να φαίνονται κατανοητά και ώριμα μπροστά μας, να απορρέουν από την εξέλιξη. Μια πολύ καλή στιγμή για τον αργεντίνικο κινηματογράφο και ένα dvd που σίγουρα θέλω να έχω στην ταινιοθήκη μου (αν τελικά κυκλοφορήσει).

Διαβάστε σχετικά: Νύχτες Πρεμιέρας: On the Ice & Medianeras

Εδώ θέλω να κάνω μια παύση να σας μιλήσω για δυο πολύ καλές ταινίες που είδα φέτος αλλά δεν μπορώ να τις βάλω στη λίστα μου μιας που δεν προβλήθηκαν στα σινεμά ακόμα (αισιοδοξώ για εσάς να έρθουν στο 2013). Πρόκειται για το La Noche D’ Enferente, την αποχαιρετιστήρια τελευταία ταινία του Ρουίζ που είδα στο 25ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και το συγκλονιστικό Aglaja που είδα στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αυτές οι δυο σημαντικές στιγμές του κινηματογράφου σίγουρα θα βρίσκονταν στην πρώτη τριάδα μαζί με τις Μεσοτοιχίες πολύ πιο πάνω από τις υπόλοιπες επιλογές μου.

Διαβάστε σχετικά: 25ο ΠΕΚ: La Noche D’Enfrente: Το Θέατρο του Παραλόγου πάει Σινεμά!

Διαβάστε σχετικά: 53ο ΦΚΘ: Αγλάια, ένας γλυκός επικήδειος για γερά στομάχια

2. Στη δεύτερη θέση καταϊδρωμένο το Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη (Salmon Fishing in Yemen) Πολύ ωραία υπνωτιστική ατμόσφαιρα μας παρασέρνει σε ένα παραμύθι για μεγάλους ή πως να ονειρεύεστε με τα μάτια ανοιχτά σε έναν κόσμο ζούγκλας που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό (και στο τέλος το ψαρεύει το κεφάλαιο και τα πολιτικά συμφέροντα). Πολλοί την χαρακτήρισαν κωμωδία, εγώ δε θα έλεγα ότι είναι μόνο αυτό. Σίγουρα ζήλεψε το Men who stair at Goats, αλλά δίνει κι άλλα πράγματα πέραν του εξωπραγματικού και του σαρκαστικού. Έχει και τις φιλοσοφίες του και τις ενδιαφέρουσες ερμηνείες του και δε νομίζω ότι κανείς χάνει το χρόνο του αν την δει -εκτός αν τον χρόνο του τον μετράει μόνο σε χρήμα.

3. Ο έρωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom) Μια από τις καλύτερες ταινίες του Άντερσον (που ξεπερνά τον άλλον Άντερσον που σκηνοθέτησε το φετινό Resident Evil κι έμεινε εκτός λίστας). Εδώ τα πιτσιρίκια βάζουν τα γυαλιά στους μεγάλους. Τι κι αν μου έβαλες τους αρκετά καλούς κι αναγνωρισμένους Μπιλ Μάρει, Έντουαρντ Νόρτον και Μπρους Γουίλις, εδώ στο βασίλειο των παιδιών είναι απλά κομπάρσοι. Και το αγόρι και το κορίτσι βγάζουν μεγαλίστικες ερμηνείες σε παιδικούς χαρακτήρες και κάνουν το love story να ανεβαίνει σε άλλα επίπεδα. Το μεγαλείο των 60’s διάχυτο παντού στα χρώματα, στην αρχιτεκτονική, ακόμα και στα καδραρίσματα δίνουν από μένα μεγάλο μπόνους στην σκηνοθεσία μιας που είδαμε φέτος πολλές αποτυχημένες απόπειρες (όπως το Paperboy, …πω-πω τι το θυμήθηκα τώρα).

4. Μεθυσμένο Ημερολόγιο (Rum Diary) Άλλη μια σουρεάλ αληθινή ιστορία μπαίνει στη λίστα υπό το πρίσμα της ιστορίας όπως ειπώθηκε. Κάπου εκεί που ο μύθος συναντά το παραμύθι και το παραμύθι την εσωτερική αυτοκριτική έρχεται και μια ακόμα ωραία ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ και του Tζιοβάνι Ριμπίσι που μου αρέσουν έτσι κι αλλιώς κι οι δυο γενικά σαν ηθοποιοί. Στην αρχή αρχίζει μουδιασμένα μόλις μπείς στο ρυθμό της όμως όλο αυτό το πανηγύρι που στήνεται γύρω σου γίνεται αρκετά διασκεδαστικό.

5. Χάρηκα που σε Γνώρισα (Seeking a Friend for the End of the World) Ένα ενδιαφέρον μείγμα τρυφερότητας και ανθρωπιάς απαραίτητα για μια κοινωνική ταινία, δίνει όμως πάρα πολύ καλά τα χαμένα όνειρα και την κοσμοθεωρία κάθε ανθρώπου χωρίς περιττές γιρλάντες και πλατειασμούς. Προσδοκίες, σχέδια, αποτυχίες και ανάγκη για υστεροφημία όλα μπαίνουν στο περίεργο κοκτέιλ. Η ερμηνεία του Στιβ Καρέλ είναι πιο μεστή από ποτέ (για μένα καλύτερη από του Crazy, Stupid, Love για όσους αναρωτιέστε) και γενικά δεν τον απολαμβάνω να παίζει, όμως εδώ όντως κάτι έκανε.

6. Σέρλοκ Χολμς 2: Το Παιχνίδι των Σκιών (Sherlock Holmes 2: Game of Shadows) Η απόλυτη περιπέτεια για το 2012. Ο Γκάι Ρίτσι επανέρχεται στο μύθο του Σέρλοκ για δεύτερη φορά (και φαρμακερή μάλλον, καθώς φαίνεται ότι έκλεισε τον κύκλο προς το παρόν τουλάχιστον). Λάτρης του στιλ που σκηνοθετεί είμαι, αλλά πιστεύω ότι όσο περνάει ο καιρός βελτιώνεται κι άλλο. Η συγκεκριμένη ταινία έχει και τις καλές της τις ερμηνείες και τα εφέ της και την ατμόσφαιρα και για άλλη μια φορά ένα αξιολογότατο soundtrack.

7. Η Αγελάδα που Έπεσε από τον Ουρανό (Un Cuento Chino) Μια ακόμα αργεντίνικη προσθήκη με αυτό το ανθρώπινο παραμύθι. Εκτός από τις πολύ καλές ερμηνείες, μπαίνει άξια εδώ, γιατί άγγιξε ευαίσθητες χορδές και μου άφησε ένα ωραίο χαμόγελο στο τέλος, που είχε να μου αφήσει ταινία από όταν είδα το Αμελί. Ωραία ζυγιασμένα πλάνα μαγνητίζουν την πλοκή σε στενά σημεία και εγκλωβίζουν τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Το απαλό μουσικό θέμα της ταινίας είναι πολύ πετυχημένο και κρατά την ισορροπία στο δράμα. Η ταινία σε καμία περίπτωση δε γίνεται βαριά, όπως αντίστοιχες άλλες, ενώ παράλληλα δε χάνει καθόλου σε ουσία.

8. Το Άλογο του Πολέμου (War Horse) Όχι, δεν έβαλα αυτή την ταινία εδώ επειδή είμαι φιλόζωος! Μόνο και μόνο για τη φοβερή σκηνή του αλόγου (δείτε και παρακάτω το βιντεάκι) η ταινία είναι για μένα classic. H ταινία επικεντρωνόταν στα άλογα που ήταν οι κεντρικοί πρωταγωνιστές έτσι κι αλλιώς και αυτά μας αντάμειψαν με απίστευτες ερμηνείες. Ένα άλλο σημείο που πρέπει να σταθώ σε αυτή την ταινία είναι οι καλές επιλογές του Σπίλμπεργκ σε καστ. Όλοι μαζί της δίνουν μια παλιακή ατμόσφαιρα βγαλμένη τόσο από το παρελθόν που την έκαναν πραγματικά να ξεχωρίσει. Καταλαβαίνω ότι αυτό σε άλλους άρεσε σε άλλους όχι, για εμένα πάντως αποτέλεσε πολύ θετικό στοιχείο και καθώς θα περνά ο χρόνος θα είναι αυτό που είναι.

9. Τζέιμς Μποντ 007: 23 (Skyfall) Εντάξει, το Skyfall δεν ήταν τελικά Skyfail… Μπορεί να είχε διάφορα μίγματα που αλλοίωσαν το μύθο, μπορεί να έβαλε άλλα που να έμοιαζαν σε κάποιους αταίριαστα, όμως είχε αυτό το κάτι που την έκανε να ξεχωρίσει από τις άλλες περιπέτειες. Όπως έγραψα και σε άρθρα μου, αυτό το κάτι το προσδιόρισα γύρω από δυο κεντρικούς πυλώνες: Τον Σαμ Μέντες και τον απίστευτο ερμηνευτικά Χαβιέ Μπαρδέμ.

10. Άνθρωποι σαν κι εμάς (People Like Us) Μια “παρεξηγημένη” ταινία που δε πήρε και τις καλύτερες κριτικές. Εγώ πάντως την απόλαυσα και σε σχέση με τις υπόλοιπες φέτος μου έκανε διαφορά και θεωρώ ότι άξια μπαίνει στη λίστα μου. Θεωρώ αρκετά καλή τη σκηνοθεσία και τις βασικές ερμηνείες αλλά και πάρα πολύ καλή τη μουσική που την ντύνει. Δεν έχει υπερβολές και στοιχεία για να σοκάρει, λέει τα πράγματα απλά, έτσι όπως θα ήθελε, για να δείξει τη δικιά της οπτική. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η 90’s ατμόσφαιρα που ξέθαψαν (κατά τόπους).

Να δηλώσω εδώ, προς αποφυγή παρεξηγήσεως, ότι κάποιες ταινίες όπως το Amour, το Κυνήγι, το Teddy-Bear, ο Κύριος Λαζάρ και το Σώμα με Σώμα, the Master, όπως και κάποιες περιπέτειες όπως οι Avengers, Spiderman, Batman, Resident Evil κτλ έχουν μείνει εσκεμμένα εκτός λίστας.

Δίνοντας προσωπικές διακρίσεις θα ξεχώριζα σαν καλύτερη περιπέτεια το Total Recall για τις καταπληκτικές σκηνές δράσης στο πρώτο μέρος. Το remake της ταινίας του θα μπορούσε ίσως να έχει μια θέση στη λίστα αν δεν ήταν τόσο μα τόσο κουραστικό και αναμενόμενο το δεύτερο μισό της ταινίας που αυτοκτονικά το έθεσε εκτός λίστας για μένα. Πάντως, τη θέση που χάνει θα την έπαιρνε πιστεύω το δικαιωματικά το Σέρλοκ Χολμς 2 του Γκάι Ρίτσι, παρά το Skyfall. Σαν καλύτερη κωμωδία θα ξεχώριζα την γαλλική Άθικτοι (Untouchables) με τον Κεν Λόουτς να έρχεται δεύτερος με το Μερίδιο των Αγγέλων (μιας που σαν κωμωδία συμμετέχει μόνο η μισή του ταινία). Καλύτερο animation πέραν της συμπάθειας που έχω στη Σκωτία, θα πρέπει να είναι το Brave, που δυστυχώς προβλήθηκε μόνο μεταγλωττισμένο, με το Ice Age 4 που δεν έδειξε κάτι καινούργιο να ακολουθεί. Καλύτερη ελληνική ταινία θα έλεγα πως ήταν για φέτος Η Πόλη των Παιδιών κάνοντας την έκπληξη ανάμεσα σε “Αν” του Παπακαλιάτη και “Χαβιάρι” του Σμαραγδή. H πιο εντυπωσιακή γυναικεία παρουσία η Kate Beckinsale στο Total Recall, καλά αυτή η τύπισσα δε γερνάει ήθελα να ήξερα… όσο μεγαλώνει τόσο πιο αισθησιακή γίνεται! Χειρότερη παρουσία (αν κι είχαμε πολλές υποψηφιότητες φέτος) πάει άνετα στον Russell Crowe για το The Man with the Iron Fists. Αν μπορούσα να δώσω το βραβείο ερμηνείας θα το έδινα χαλαρά στο άλογο του War Horse. Απλά απολαύστε:

Τέλος, σαν πρώτη χρονιά Cinepivatis κάνοντας έναν μίνι προσωπικό απολογισμό στα άρθρα μου θα ξεχώριζα από τα φετινά:

το “παρθενικό”: Stolen και μας κλέψαν το χρόνο που χάσαμε

το πιο “εμπορικό”: Το Τσιφτετέλι του Γκάνταλφ (και το Χόμπιτ του Τζάκσον)

η καλύτερη πρόβλεψη: Death of a Man in the Balkans (κέρδισε στο 25ο ΠΕΚ)

η μεγαλύτερη “απογοήτευση”: To Χιγκίτα του the Boy (the Boy… Oh Boy)

το καλύτερο “θάψιμο”: Το Campaign (Σεβαστείτε τον εαυτό σας μη το δείτε)

οι καλύτερες διαφωνίες: για τα Frankenweenie και Άννα Καρένινα

το καλύτερο “αφιέρωμα”: Ο Γκίμλι παρουσιάζει: Τους Νάνους!

το πιο σαρκαστικό: Τι κι αν ο κόσμος δεν τελειώσει;

η πρώτη συνέντευξη: «Εύθραστον»: Η Λήδα Καφετζή μιλά στους Cinepivates

Και ακολουθούν κάποια από τα πιο άρθρα που έγραψα με μεράκι για μένα και εσάς και θεωρώ σημαντικά ή άξια της προσοχής σας. Ευχαριστώ πολύ όσους με διάβασαν και με βαθμολόγησαν, ανεξαρτήτως βαθμού που έβαλαν, είμαι λάτρης της πολυφωνίας και είναι κάτι που μας αρέσει στους cinepivates γενικότερα. Εξάλλου, όσο πιο πολλοί βαθμοί τόσο πιο αντικειμενική τείνει να είναι η αξιολόγηση. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά που άφησαν σχόλια στα άρθρα μου ή μου έστειλαν mail ώστε να με βοηθήσουν να γίνω καλύτερος. Ελπίζω η νέα χρονιά που έρχεται ελπιδοφόρα και γεμάτη σινεμά και νέες ταινίες να είναι μια δημιουργική χρονιά για όλους μας, να είναι γεμάτη υγεία και να φέρει και την πολυπόθητη ελπίδα στη χώρα μας, που την έχουμε όλοι τόσο ανάγκη.

Cleanskin.. Η εκδίκηση του Κακομοίρη! (ξαναδείτε το βιντεάκι του Σον Μπιν να πεθαίνει!)

Walking Dead από την TellTale.. φτιάξτε τη δική σας ιστορία με Ζόμπι

Arbitrage: Ένας πλούσιος, μια ερωμένη κι ένα ατύχημα!

Παράνομοι: Το ουίσκι, το αίμα και οι «πλάκες» του Χιλκόουτ

Savages, Αχ αυτοί οι άγριοι.. (κύριε Όλιβερ Στόουν μας απογοητεύσατε)

Hot Tracks – 10 κομμάτια που καίνε… από ταινίες

Ένας φίλος… για το τέλος του κόσμου (μια ταινία για τα χαμένα όνειρα)

53ο ΦΚΘ: Grenzgänger, Περνώντας Σύνορα …Ξεπερνώντας Όρια!

25ο ΠΕΚ: La Noche D’Enfrente: Το Θέατρο του Παραλόγου πάει Σινεμά!

53ο ΦΚΘ: Αγλάια, ένας γλυκός επικήδειος για γερά στομάχια

Game of Thrones S03 Aναμένοντας τον 3ο κύκλο και Game of Thrones Mania

25ο ΠΕΚ: The Woman who Brushed off her Tears (καταπληκτική η Victoria Abril)