Κινηματογραφικές εμπειρίες: Ποιος είναι ο δολοφόνος;
Σας πάω πολλά χρόνια πίσω, κάπου στο 1988, στον μοναδικό θερινό κινηματογράφο της πόλης των Σερρών μέσα σε μια καταπράσινη κοιλάδα στα προάστεια της πόλης.
Έχει ζέστη και υγρασία, και αποφασίζω να δω ένα έργο της Άγκαθα Κρίστι. Το συμφωνούμε με έναν φίλο, επιλέγουμε την νυχτερινή προβολή για να έχει νυχτώσει καλά, πληρώνουμε το εισιτήριο, παίρνουμε πόκ κόρν (παπαλούτσες εις την Σερραϊκήν διάλεκτον) και αναμένουμε το τέλος της πρώτης προβολής.
Η πρώτη παράσταση τελειώνει, οι θεατές αποχωρούν και βλέπω τον αχώνευτο συμμαθητή να αποχωρεί και αυτός μαζί με τους υπόλοιπους. Τον καλησπερίζω ευγενικά, τον ρωτώ πως ήταν η ταινία και αυτός μου απαντά : «Ωραία ήταν η ταινία, και να ξέρεις…η λαίδη είναι ο δολοφόνος!!!!!!»
Δεν το πιστεύαμε αυτό που ακούσαμε. Μπήκαμε μέσα, καθήσαμε και συζητάγαμε ή μάλλον ελπίζαμε να μην μας έχει πει την αλήθεια για την λαίδη.
Στο διάλειμμα, μια παρέα πίσω μας ανατωτιόταν ποιος να ναι άραγε ο δολοφόνος. Γύρισα και τους είπα: «η λαιδη είναι». Που το στηρίζεις ; μου απάντησαν. «Μου το πε ένας ανόητος που βγήκε απο την προηγούμενη προβολή», απάντησα όλο νεύρα μη συνειδητοποιώντας πως έκανα το ίδιο. Αυτοί μου είπαν πως αποκλείεται να είναι η λαίδη και ότι ο ανόητος απλά μου κανε πλάκα.
Τελικά, δολοφόνος ήταν η λαίδη!!
Έχουν περάσει 25 χρόνια περίπου απο τότε, ακόμη θυμάμαι τον ανόητο και την λαίδη και συχνά πυκνά λέω στον εαυτό μου ότι δεν έχει κανένα νόημα να ασχολούμαι με ανόητους, ακόμη και σε επίπεδο απλού χαιρετισμού.
