Κινηματογραφικός απολογισμός 2012: Οι ταινίες της χρονιάς

«Τι σόι πουλί είσαι;» ρωτάει ο Σαμ τη Σούζι στο παστέλ δημιούργημα του Γουές Άντερσον. Στο The Master του άλλου Άντερσον (του Πολ Τόμας) ο Φρέντι Κουέλ χάνεται με μια μοτοσικλέτα. Ένα τραίνο εισβάλλει σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό στο Hugo του Μάρτιν Σκορσέζε και στο Χόμπιτ ένας δράκος ανοίγει το μάτι του. Την ίδια ώρα, ο Μπράντον του Shame περνά από μπροστά μας γυμνός παλεύοντας με τις εμμονές του και αναζητώντας εφήμερες απολαύσεις…

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις εικόνες που στοίχειωσαν τους Cinεπιβάτες σε μία κινηματογραφική χρονιά μάλλον φτωχή, όπου σίκουελ, πρίκουελ και μπλοκμπάστερ είχαν την τιμητική τους.

Κάνοντας τον απολογισμό τους, οι 12 Cin-επιβάτες επιλέγουν τις 12 αγαπημένες τους ταινίες για το 2012 (η σειρά είναι τυχαία)

• Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Η έκπληξη της φετινής χρονιάς ήρθε για μένα από τη Γαλλία! Μία ταινία για απλούς ανθρώπους, μια ήσυχη παραβολή για το πώς μια μικρή δόση καλοσύνης μπορεί να αλλάξει αν όχι τον κόσμο, αλλά εσένα και τον κόσμο γύρω από σένα. Ο Μισέλ χάνει τη δουλειά του στα ναυπηγεία, αλλά παρ’ όλες τις δυσκολίες ζει ευτυχισμένος με τη γυναίκα του Μαρί-Κλερ, τα παιδιά, τα εγγόνια και αγαπημένους φίλους. Ερωτευμένοι για περισσότερο από 30 χρόνια, είναι περήφανοι για τα πολιτικά τους πιστεύω και έχουν καθαρή συνείδηση. Όλα μοιάζουν τέλεια και η ζωή κυλά ομαλά, μέχρι τη στιγμή που δύο ένοπλοι άντρες, τούς χτυπούν, τους δένουν, κλέβουν τις βέρες τους και τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής. Το σοκ γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, όταν ανακαλύπτουν ότι αυτή η βίαιη επίθεση οργανώθηκε από έναν νεαρό συνάδελφο του Μισέλ. Ένα επίκαιρο γεγονός περιτριγυρισμένο από αληθινούς χαρακτήρες δίνουν ένα πολιτικοποιημένο και βαθιά αισιόδοξο κοινωνικό δράμα. Στα συν της ταινίας το ποίημα του Βίκτορ Ουγκώ «Καλοί που είν’οι φτωχοί», από το οποίο εμπνεύστηκε η ταινία.

Oldboy

• Marley

Είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποιά είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Το 2012 είναι σίγουρα μία χρονιά που είδαμε πολλά και ωραία πράγματα. Παρ’όλα αυτά για μένα η καλύτερη ταινία της χρονιάς δεν είναι «ταινία», αλλά ντοκιμαντέρ: το Marley. Ο σκηνοθέτης, Kevin McDonald μας πρωτοσυστήθηκε με το αναμφίβολα επιτυχήμενο Life In A Day. Με το Marley, όμως, μας απέδειξε πως ήρθε για να μείνει. Το Marley ξετυλίγει το μύθο της ζωής του βασιλιά της reggae, χωρίς ίχνος ναρκισισμού ή επιτήτευσης. Πιστός υπηρέτης του είδους, καταφέρνει να αφηγηθεί την αλήθεια απ’ όλες τις οπτικές της.

Matilda

• Ο έρωτας του φεγγαριού – Moonrise Kingdom

Ταινία-αερόστατο, ταινία-ζαχαρωτό, ταινία-κουκλόσπιτο, ταινία-καλιτέχνημα του αγαπημενου Wes Anderson. Υποδειγματικη σύνδεση πλάνων-μουσικάρας, αισθητική και απερίγραπτη ατμόσφαιρα. Ναι, μαστούρωσα μ’ αυτη την ταινία και δε ντρέπομαι να το πω- Wes σ’αγαπώ!

Φράνσις

• Ο δικτάτορας

Για πολιτικούς και επαναστατικούς λόγους διαλέγω τον Δικτάτορα. Δεν σε πείθει και πολύ, γιατί σου πέφτει πολύ κάφρικο αγαπητέ αναγνώστη, αλλά έχεις άδικο. Ο Δικτάτορας παίρνει το δίπολο, Ταλιμπάνια-Αμερικανακιά και του δίνει και καταλαβαίνει.  Από την μία τσαμερικάκια που στην μεγάλη τους pleionothta είναι πολιτικά ορθοί, αφελείς τραμπούκοι με την πλάστικ φαντάστικ tailor-made οπτική τους για τον υπόλοιπο κόσμο. Βαυκαλίζονται μονίμως την ικανότητα τους να θέλουν ανεξαρτησίες και δημοκρατικότητες και καταλήγουν χειρότεροι από τα Ταλιμπάνια που κράζουν,γιατί τα ταλιμπάνια είναι απλώς απαίδευτα κι έχουν τον ασυμμάζευτο.  Τα Ταλιμπάνια από την άλλη είναι “Ναι μεγάλε ηγέτη, ότι πείτε μεγάλε ηγέτη” και από πίσω ρακόμελα,χοιρινά και σφαγές. Σαν ταινία με ικανοποίησε η προσπάθεια υπεράσπισης και εξανθρωπισμού των Ταλιμπανίων-που δεν απέχουν και τόσο από μας, όπως και η ωμή και εκ βαθέων προβολή της Αμερικάνικης υποκρισίας και αλαζονείας. Στα έξτρα + αυτής της ταινίας εντάσσω τον Σάσα… που επειδή μου αρέσουν οι αναφορές νομίζω θα μπορούσε να είναι ο σύγχρονος Peter Sellers. Από – ουκ ολίγα,ήταν μία ταινία που στην πραγματικότητα ήταν απλοϊκη, αμερικανοποιημένη, με φωτογραφία απαράδεκτη, σκηνοθεσία αδιάφορη και εν γένει καλλιτεχνικά μονοδιάστατη και πεζή.Αλλά η μεταφορά της πληροφορησής και της αντιληψής μου με μικρή απόκλιση στην μεγάλη οθόνη κακά τα ψέμματα με κολακεύει.

Frankenweenie

•   Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ

Η γαλλόφωνη ταινία του Philippe Falardeau από τον Καναδά, βασισμένη στο θεατρικό έργο της Evelyne de la Cheneliere, αποτελεί μια ταινία με άκρως ανθρωπιστικό χαρακτήρα, η οποία χαρακτηρίζεται από έντονες συγκινήσεις. Ο Μπασίρ Λαζάρ, Αλγερινός μετανάστης, καλείται να αντικαταστήσει τη δασκάλα που απαγχονίστηκε μέσα στην ίδια της τη σχολική τάξη. Ο κύριος Λαζάρ προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει τους μαθητές να ξεπεράσουν αυτή την τραυματική εμπειρία που βίωσαν, αλλά συνάμα βασανίζεται από το δικό του ανείπωτο τραγικό παρελθόν: το έσκασε από την Αλγερία εξαιτίας της αντικαθεστωτικής δράσης της συγγραφέως γυναίκας του, η οποία δολοφονήθηκε μαζί με την κόρη τους, πριν προλάβει η οικογένειά του να τον ακολουθήσει στον Καναδά… Στην ταινία είναι ιδιαίτερα έντονο το ψυχογραφικό στοιχείο, μια και αποδίδονται ιδιαίτερα γλαφυρά τόσο τα συναισθήματα όσο και οι αντιδράσεις των ηρώωνστα διάφορα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα. Είναι αξιοσημείωτο ότι μέσα από την ταινία θίγονται σημαντικά κοινωνικά θέματα, ιδωμένα με ευαισθησία, απλότητα και χωρίς περιττές δραματικές εξάρσεις.

Αμελί

•    Hugo

Με διαφορά η καλύτερη ταινία της χρονιάς, ειδικά σε μια τόσο φτωχή από καλές ταινίες χρονιά… Ο Martin Scorsese μας ταξιδεύει στο Παρίσι της δεκαετίας του ΄30 και εκπλήσσει τους πάντες με το τι είναι ικανός να κάνει. Μακριά από το συνηθισμένο του στυλ, μας δίνει μια ταινία που αν δεν είχε πέσει πάνω στο The Artist, θα είχε σαρώσει τα περσινά Όσκαρ και θα είχε γράψει ιστορία. Προσωπικά την λάτρεψα και παρόλο που πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τότε που την είδαμε στις αίθουσες, δεν κυκλοφόρησε καμία άλλη ταινία που να αμφισβητήσει την πρωτιά της στα μάτια μου!

E.T. ο εξωγήινος

•    Μεσοτοιχίες

Την ταινία Μεσοτοιχίες (Medianeras) την είδα το καλοκαιράκι σε θερινό. Μου είχε διαφύγει δηλαδή και παραλίγο να την έχανα. Από την αρχή μου κέντρισε το ενδιαφέρον το σενάριο που ξεκινά σε μια ερωτική ιστορία ανάποδα κάτι όχι μόνο πρωτότυπο αλλά και πολύ ενδιαφέρον όπως αποδείχθηκε. Το δυνατό σημείο της είναι η σκηνοθεσία. Η ταινία προοριζόταν για μικρού μήκους κι έτσι τα πλάνα ήταν λιγοστά. Τελικά αποφασίστηκε να γίνει κανονικής διάρκειας και προστέθηκαν ωραία πλάνα αργεντίνικης  αρχιτεκτονικής με voice over κείμενο του πρωταγωνιστή. Ο σκηνοθέτης ξανακάλεσε τους βασικούς πρωταγωνιστές και γύρισε έξτρα πλάνα. Όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα αταίριαστο παζλ που να μη βλέπεται ή να παρουσιάζει κενά. Κι όμως φίλοι μου, το αποτέλεσμα εμένα προσωπικά με ενθουσίασε. Η ταινία με «ρούφηξε» στον κόσμο της, έναν κόσμο που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε και μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί του. Οι δυο κεντρικοί ήρωες «κεντάνε» και γεμίζουν την οθόνη, παλαντζάροντας ευχάριστα ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό, ώστε μόνο βαρετή δε μπορεί να πει κανείς ότι γίνεται. Την φιλοσοφία της και τα νοήματα δε μας τα δίνει μασημένα, αλλά αφήνει να φαίνονται κατανοητά και ώριμα μπροστά μας, να απορρέουν από την εξέλιξη. Μια πολύ καλή στιγμή για τον αργεντίνικο κινηματογράφο και ένα dvd που σίγουρα θέλω να έχω στην ταινιοθήκη μου.

Gimli

•     Dark Shadows

Για πότε εφτασαν Χριστούγεννα ούτε που το κατάλαβα, αν και η χρονιά ήταν γενικώς δύσκολη, περίεργη και κουραστική. Ευτυχώς τελειώνει και ελπίζουμε σε μια καλύτερη. Να περάσω λοιπόν στο παρασύνθημα, κάθε τέτοια εποχή δεν ξέρω τι με πιάνει και βγαίνει στην επιφάνεια το γκοθ στοιχείο μου… Μάλλον μικρή θα με έφτυσε καλικάντζαρος, αλλιώς δεν εξηγείται. Οπως καταλάβατε, σαν ταινία της χρονιάς (από αυτές που κατάφερα να παρακολουθήσω γαρ) θα επιλέξω το Dark Shadows του πολυφίλητου και μη εξαιρετέου παραμυθά μου, Τιμ Μπάρτον. Βασισμένη σε μία γοτθική σαπουνόπερα που παιζόταν στην τηλεόραση από το 1966 έως το 1971, το Dark Shadows πραγματεύεται την ιστορία του Μπαρνάμπας Κόλινς, ενός βαμπίρ 200 ετών που είχε φυλακιστεί μέσα σε ένα φέρετρο. Τελικά, το 1972, κάποιοι άνοιξαν τον αλυσοδεμένο τάφο και ο Μπάρναμπας επέστρεψε στην έπαυλή του, όπου κατοικούν τώρα οι προβληματικοί απόγονοί του που κρύβουν ο καθένας τους και κάποιο μυστικό.  Συνάμα ανακαλύπτει ότι η παθολογικά ζηλιάρα πρώην του, Αντζελίκ Μπουσάρντ, έχει αναλάβει την διεύθυνση της επιχείρησής του με ψάρια που κάποτε τελούσε υπό την καθοδήγηση της Οικογένειας Κόλλινς. Ο Μπαρνάμπας δεν ήταν πάντα βρικόλακας. Όταν ζούσε ήταν ένας πλούσιος γαιοκτήμονας μέχρι τη στιγμή που η Αντζελίκ τον καταράστηκε γιατί αρνήθηκε τον έρωτά της και τον έθαψε ζωντανό, μετατρέποντάς τον σε βρικόλακα. Φτάνοντας στην πολύχρωμη δεκαετία του ’70, ο Μπάρναμπας καλείται να την ανακαλύψει από την αρχή καθώς τα αυτοκίνητα, η τηλεόραση, η ποπ μουσική τού φαίνονται σαν μεσαιωνικά ξόρκια. Στα καλά της ταινίας είναι η πολύ καλή μεταφορά της σαπουνόπερας σε ταινία, καθώς και η εξαιρετική ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ (πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι κακός…) που πάντα καταφέρνει να τσαλακώνει επιτυχημένα την εικόνα του.  Κλασικό μπαρτονικό φιλμ, οικείο στους φαν του σκηνοθέτη, που ωστόσο πολλές φορές «τριχάζεται» μεταξύ της κωμωδίας, του δράματος και της ταινίας τρόμου.

Σατίν

•     Χόμπιτ

Καθώς έβλεπα τις πρώτες σκηνές της ταινίας θυμήθηκα τα λόγια του Κάμερον «Αν μέχρι τώρα βλέπαμε τις 3D ταινίες σαν από παράθυρο, με τα 3D 48 καρέ  βγάζουμε τα τζάμια (και τις κάσες) και κοιτάμε τον κόσμο κατάματα». Πόσο δίκιο είχε… Ήταν τόσο συναρπαστικό αυτό που έβλεπα, ώστε ένιωθα να επιστρέφω στην εφηβεία μου. Η ποιότητα εικόνας είναι εκπληκτική, η απόδοση σε διπλάσια καρέ και η υψηλή ανάλυση των 4K σου δίνουν μια νέα αίσθηση στα πάντα. Στη λεπτομέρεια των χαρακτήρων, στις σκηνές μάχης, στα πανοραμικά πλάνα όλα φαίνονται καθαρότερα, πιο ζωντανά, πιο συνταρακτικά. Με άλλα λόγια, ένα κομψοτέχνημα που προχωρά την τεχνολογία πολλά βήματα μπροστά.

Trinity

•     Skyfall

Θα ήθελα να… πρωτοτυπήσω και να επιλέξω κάτι διαφορετικό, αλλά δεν μπορώ. Ως ορκισμένος φαν του πράκτορα 007, εκτιμώ ότι, εν έτει 2012 και με τη συμπλήρωση 50 ετών ιστορίας του Τζέιμς Μποντ, η 23η ταινία της σειράς είναι και η καλύτερη όλων των εποχών. Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον πιο… Μποντ από ποτέ, Ντάνιελ Κρεγκ, που μπορεί πλέον να θεωρείται ως ο καλύτερος όλων των εποχών, πάνω ακόμα και από τον ανυπέρβλητο Σον Κόνερι. Από την άλλη, ο Σαμ Μέντες στην καρέκλα του σκηνοθέτη προσδίδει κύρος και ποιοτικές διαστάσεις σε μια «καθαρόαιμη» περιπέτεια, ενώ διεισδύει σε βάθος στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του, αναδεικνύοντας το ευάλωτο, αλλά και το σκληρό του πρόσωπο, την ίδια στιγμή. Χιούμορ, δράση, εξωτισμός, μία πανέμορφη γυναίκα (η Berenice Marlohe μπαίνει άνετα στο τοπ-3 των Bond girls όλων των εποχών, σαγηνεύοντας το φακό και αποπλανώντας το θεατή), καλογραμμένοι δεύτεροι ρόλοι, που δίνουν βάθος στην πλοκή και, φυσικά, ένας καθηλωτικός Χαβιέ Μπαρδέμ, ο οποίος, ακροβατώντας ανάμεσα στο αστείο και το δραματικό, «φτιάχνει» έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους «κακούς» των ταινιών Μποντ. Το ερμηνευτικό του «μπρα-ντε-φερ» με τον Ντάνιελ Κρεγκ και ιδιαίτερα η σκηνή, με την οποία ο Σαμ Μέντες κλείνει πονηρά το μάτι και σε ένα πιο gay friendly κοινό, αξίζει μια θέση στην «ανθολογία» του σύγχρονου σινεμά. Έπειτα από 50 χρόνια Μποντ, δεν θα μπορούσε κανείς να ζητήσει τίποτα καλύτερο από το «Skyfall».

Serpico

•     Shame

Μέσα στο 2012 δεν έτρεξα για πολλές ταινίες στο σινεμα, γι αυτή όμως έτρεξα και όταν τελείωσε δεν σηκώθηκα μηχανικά να φύγω, ήθελα λίγα λεπτά να σκεφτώ.Μια ταινία μ έναν ήρωα εθισμένο στο σεξ κινδυνεύει να γίνει γελοία ή σοκαριστική,ενω το shame είναι απλά συγκλονιστικό. Σκηνοθεσία απλή και δυναμική, με σκηνές όπου ο Brandon δεν χρειάζεται να λέει ατάκες για να καταλάβει ο θεατής τι νιώθει, απλά κοιτάει.Ψυχρή απεικόνιση της καθημερινότητας ενός ανθρώπου, στην οποία δεν περιέχεται το συναίσθημα ή η επικοινωνία, παρά μόνο η ηδονή της σάρκας  χωρις περιορισμούς και ντροπή. Μπορεί απλά ο Brandon να είναι ο γειτονάς μας, ο συνάδερφός μας, ένας οποιασδήποτε άνθρωπος δίπλα μας.

Nemo

•     Αγάπη – Amour

Ο Ζορζ και η Αν. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έχει μάθει να απολαμβάνει τη ζωή, ακούγοντας μουσική, συζητώντας, διαβάζοντας βιβλία, με φίλους. Τι μπορεί να συμβεί όταν η -φυσική- φθορά του χρόνου που περνά έρχεται να εισβάλει στη ζωή τους; Ο Χάνεκε δεν καταπιάνεται με ένα θέμα εύκολο. Αλλά και πότε έκανε «εύκολες» ταινίες; Θα μπορούσε, κιόλας, κάποιος να πει ότι το θέμα του δεν είναι και πολύ κινηματογραφικό. Και όμως. Στις δύο ώρες που διαρκεί η ταινία ο Μίκαελ Χάνεκε καταφέρνει να χτίσει ένα τρυφερό δράμα με τα πιο απλά υλικά: τη συμπόνοια, τον θάνατο, τον έρωτα. Αποσπώντας εξαιρετικές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές του -τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Εμανουέλ Ριβά-, πραγματοποιώντας γυρίσματα σχεδόν εξολοκλήρου σε έναν εσωτερικό χώρο, με ελάχιστη έως μηδαμινή χρήση μουσικής, με αποστασιοποιημένα πλάνα (δεν υπάρχουν συναισθηματικές εξάρσεις στην ταινία) και με μια ρεαλιστική ματιά, ο Χάνεκε αποδεικνύει γιατί είναι ίσως ο σημαντικότερος Ευρωπαίος σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή.

Τάιλερ

Και αν αναρωτιέστε τι επέλεξαν οι περισσότεροι; Hugo, Dark Shadows, Moonrise Kingdom, Άθικτοι, Το Κορίτσι με το Τατουάζ, Shame, Frankenweenie   φιγουράρουν στις περισσότερες λίστες…

Τα άλλα βραβεία

Η οσκαρική Μέριλ Στριπ με τη Σιδηρά Κυρία, η Μαριόν Κοτιγιάρ (που πολλοί θεωρούν φαβορί για τα επόμενα Όσκαρ), η Ρούνεϊ Μάρα (Το Κορίτσι με το Τατουάζ) αλλά και η Κάρα Χέιγουορντ (η Σούζι του Moonrise Kingdom) μονοπωλούν τις ψήφους μας για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία.

Στους άνδρες είμαστε πιο διχασμένοι: ο Όμαρ Σι στους Άθικτους, ο Τζάρεντ Γκίλμαν στο Moonrise Kingdom, ο Μάικλ Φασμπέντερ στο Shame, ο Τομ Κρουζ στο Rock of Ages και ο Τζόνι Ντεπ στο Dark Shadows  είναι μερικοί μόνο από αυτούς που μας χάρισαν αξέχαστες ερμηνείες.

Ο Gimli, πάλι, δίνει το δικό του βραβείο ερμηνείας στο… άλογο από το Άλογο του Πολέμου.

Όσο για τη σκηνοθεσία; Γουές Άντερσον, Μάρτιν Σκορσέζε, Στιβ ΜακΚουίν και Σαμ Μέντες κερδίζουν την ψήφο μας.

Επιμένοντας ελληνικά, οι Cinεπιβάτες επιλέγουν την Πόλη των Παιδιών και το πολυσυζητημένο Αν.

Mερικές ατάκες…

– Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο επίθεσης!
– Έχω σχέδιο: Επίθεση! (Τόνι Σταρκ, κατά κόσμον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, στους «Εκδικητές»)

– Η πιο άσχημη γυναίκα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου (Μπάρναμπας Κόλινς, κατά κόσμον Τζόνι Ντεπ, όταν βλέπει για πρώτη φορά τον… Άλις Κούπερ, στο «Dark Shadows»)

Cosmopolis – διαλογος μεταξυ του Έρικ(Robert Pattinson) και της Ελίζ (Sarah Gadon):
Έρικ: -Έχουμε μια συζήτηση τώρα, σαν κανονικοί άνθρωποι, όχι;
Elise: -Πού να ξέρω;

-Τι πουλί είσαι; (ο Σαμ στη Σούζι στο Moonrise Kingdom)

-Μπορεί να με πείσετε να βγάλω το καπέλο. Για τις πέρλες όμως δε δέχομαι καμιά συζήτηση (Η Μέριλ Στριπ αποδεικνύει ότι είναι Σιδηρά Κυρία)

-May the odds be ever in your favor (Hunger Games)

-Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτή είναι η πρώτη μου φορά; (Ο Ντάνιελ Κρεγκ φλερτάρει με τον Χαβιέρ Μπαρδέμ στο Skyfall)

…και μερικές σκηνές

Το παράθυρο που δεν έπρεπε να υπάρχει στις Μεσοτοιχίες

Ο Ζορζ κυνηγά ένα περιστέρι στο διαμέρισμά του (στο Amour)

Ο Άλφρεντ αποχαιρετά τον Μπρους Γουέιν (The Dark Knight Rises)

Τα τέρατα επιτίθενται (στο Frankenweenie του Τιμ Μπάρτον)

Ο Λάνκαστερ Ντοντ παίρνει συνέντευξη από τον Φρέντι Κουέλ (The Master)

Ο Τομ Κρουζ είναι ροκ σταρ (Rock of Ages)

Η Στεφανί και ο Αλί κάνουν έρωτα στο Σώμα με Σώμα

Ο Μπρους Μπάνερ γίνεται -επιτέλους- Hulk στους Avengers

Όταν ο Όσκαρ αριθμεί όλα εκείνα που τον φοβίζουν στο Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά.

Τον Εξαιρετικό Κύριο Λαζάρ που πονάει για το θάνατο της οικογενειάς του αλλά νιώθει τόση ικανοποίηση στην διδασκαλία όπου χορεύει κρυφά σε μια άδεια τάξη.

Όταν ο Driss των Άθικτων πάει τον Philippe μια βόλτα με τ αμάξι επειδή «έχει τις μαύρες του», γιατί αυτό κάνουν οι φίλοι και όχι οι υπάλληλοι.  Απ τις πολύ δυνατές εναρκτήριες σκηνές.

• Δείτε τις καλύτερες κινηματογραφικές αφίσες του 2012

• Οι εμφανίσεις που τράβηξαν τα βλέμματα

Διαβάστε τις επιλογές ανά συντάκτη

• Οι υπέροχες λίστες τις Φράνσις
• Ο ανορθόδοξος Γκίμλι
• Ο μηνιαίος Frankenweenie
• Ο απογοητευμένος Ε.Τ.
• Ο αναλυτικός Τάιλερ
• Ο Τζεϊμσμποντικός Φρανκ Σέρπικο
• Η Τιμπαρτονική Σατίν 
• Η σινεφίλ Ματίλντα
• Ο συναισθηματικός Νέμο