Τι κάνει τις ταινίες να δείχνουν σχεδόν ίδιες;

Μπορεί να μας έχει χαρίσει πολλά κινηματογραφικά αριστουργήματα, εκτός από αμέτρητα κουτσομπολιά, αλλά το Χόλιγουντ είναι πρώτα απ’ όλα μια βιομηχανία. Κοινές θεματικές, αλλά και κοινός τρόπος προσέγγισης και σκηνοθετικής ματιάς δείχνουν ότι όταν κάποιος βρει τη «χρυσή συνταγή» δύσκολα ξεκολλά από αυτήν. Συγκεντρώσαμε, λοιπόν, 5 άγραφους κανόνες που ακολουθούνται για να συνθέσουν οι δημιουργοί τις ταινίες τους.

 

5) Κάθε είδος ταινίας έχει και το δικό του χρώμα

 

Φαντάζομαι οι περισσότεροι έχετε δει κάποια ταινία Saw ή την Κατάρα. Αν την έχετε δει και δε θυμάστε ότι η φωτογραφία κυμαίνεται στις αποχρώσεις του μπλε, τότε να την ξαναδείτε!  Και αν δεν το έχετε και πολύ με τις ταινίες τρόμου, τι θα λέγατε για τις ταινίες που ασχολούνται με κάποια ανακάλυψη; Ο Εκλεκτός με τον Denzel Washington ή ο Εξολοθρευτής έχουν μια πιο γκρι εικόνα. Ακόμα και όταν η ιστορία της ταινίας τοποθετείται σε περιοχές που θυμίζουν έρημο – και ας μην είναι απαραίτητα εξωτερικό το πλάνο- η ταινία έχει μια κίτρινη εικόνα.

 

Η παραπάνω τεχνική ονομάζεται ψηφιακή διόρθωση χρώματος. Στις αρχές του κινηματογράφου, όταν οι σκηνοθέτες ήθελαν να δώσουν μια πιο καλλιτεχνική χροιά στις ταινίες τους , τοποθετούσαν κάποια φίλτρα στις κάμερες για να αποδώσουν αυτό που επιθυμούσαν. Στόχος ήταν να γίνει πιο ατμοσφαιρική η ταινία. Τώρα, με το πάτημα ενός κουμπιού, ο καθένας μπορεί να διορθώσει τη φωτογραφία της ταινίας του, κάνοντάς τη πιο αρτιστίκ.

 

Εκτός από τα παραπάνω χρώματα…

 

4) Οι υπόλοιπες ταινίες έχουν πορτοκαλί και σκούρο πράσινο χρώμα

 

Όταν ο σκηνοθέτης δεν έχει σκεφτεί κάτι ιδιαίτερο για τη ταινία του, τότε καταλήγει στο να σκουραίνει το background, δίνοντας ένα πρασινομπλε χρώμα , και να κάνει τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών … πορτοκαλί. Τα δύο αυτά χρώματα χρησιμοποιούνται και στα posters των ταινιών, όπως για παράδειγμα στο «Μια νύχτα στο μουσείο» ή το «Jumper».

 

 

Θα αναρωτιέστε γιατί οι σκηνοθέτες επιλέγουν αυτά τα δύο χρώματα. Αν είχαμε μια παλέτα με όλα τα χρώματα, αυτό που μοιάζει με την επιδερμίδα του ανθρώπου είναι το πορτοκαλί –ή τουλάχιστον ανήκει στην χρωματική διάταξη του πορτοκαλί. Εκείνο όμως που κάνει αντίθεση με το χρώμα αυτό είναι το μπλε (και οτιδήποτε σε αυτόν τον τόνο). Ο σκηνοθέτης στοχεύει στην χρωματική αντίθεση. Οπότε, αυτά τα δύο χρώματα εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο το σκοπό αυτό.

 

Όπως αντιλαμβάνεστε υπάρχουν άγραφοι κανόνες όσον αφορά το χρωματισμό των πλάνων μιας ταινίας!

 

3) Το Slow Motion και το Fast Motion

 

Στις ταινίες δράσης , οι σκηνοθέτες θέλουν να βεβαιωθούν ότι καταλάβαμε πως ο ήρωας ετοιμάζεται να χτυπήσει τον αντίπαλό του στο πρόσωπο. Για να το κάνει αυτό φροντίζει να κάνει slow motion την κίνηση και μετά να επιταχύνει για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα… δηλαδή το χτυπημένο και γεμάτο αίματα αντίπαλο.

 

 

Στην ταινία «Τροία» ο Brad Pitt ετοιμάζεται να αποτελειώσει τον Eric Bana με εναέριο χτύπημα. Ο Petersen θέτει σε αργή κίνηση τον Pitt την ώρα που είναι στον αέρα και επιταχύνει όταν το σπαθί του κατευθύνεται στον αντίπαλο. Παρόμοιο το σκηνικό και στους «300» στις σκηνές μάχης των ολιγάριθμων Σπαρτιατών εναντίον των Περσών.

 

 

2) Η τεχνική του ντοκιμαντέρ

Φέρτε στο μυαλό σας τις ταινίες «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», «Transformers» και «Star Trek (2009)». Προσπαθήστε, τώρα, να θυμηθείτε πόσο έντονη ήταν η κίνηση της κάμερας –τόσο που είπατε «καλά, με χειροκίνητη κάμερα το γύρισαν;»- ή πόσο ενοχλητικές ήταν οι ακτίνες του ήλιου.

 

Παρ’ ότι είναι αρκετά κουραστικό για το θεατή, εντούτοις οι σκηνοθέτες θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο, με το να τείνει η ταινία να χαρακτηριστεί ντοκιμαντέρ, αποδίδεται ο ρεαλισμός στο βαθμό που εκείνοι επιθυμούν. Η εξέλιξη των κινηματογραφικών τεχνολογιών είναι τόσο μεγάλη, που οι ίδιες οι κάμερες έχουν φακούς που αποτρέπουν την αντανάκλαση του φωτός. Όμως, οι συντελεστές των ταινιών σνομπάρουν την τεχνολογία για χάρη του ρεαλισμού.

 

1) Το 3D είναι κακή επιλογή

 

Η τεχνολογία 3D αναμφισβήτητα δίνει άλλη διάσταση στην ταινία, κάνοντας το θεατή να νιώθει πως είναι και αυτός μέσα στην ταινία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το «Avatar». Ανεξάρτητα από την πλοκή και τους ηθοποιούς, το βάθος πεδίου που προσφέρει το 3D δικαίωσε τους δημιουργούς και άξια θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες. Στο άλλο άκρο, η ταινία «The last Airbender» που η μεταφορά σε 3D ήταν μοιραία, αφού η ταινία ήταν αρκετά σκοτεινή και έτσι οι θεατές έμειναν παραπονεμένοι.

 

Το πρόβλημα με το 3D είναι ένα ∙ σε περίπτωση που μία ταινία έχει γυριστεί σε δύο διαστάσεις, για να μετατραπεί από 2D σε 3D θα πρέπει να κάνουμε πιο σκούρα την φωτογραφία. Αν η ταινία, από την πρώτη κιόλας μορφή, είναι σκοτεινή, φανταστείτε πως θα γίνει κατά τη διάρκεια της μετατροπής! Θα αναρωτιέστε πως γίνεται να μη το γνωρίζουν αυτό οι συντελεστές. Θα σας ενημερώσουμε πως το γνωρίζουν αλλά το κίνητρό τους είναι ένα : οι εισπράξεις. Αν σκεφτούμε λογικά, θα δούμε πως η τιμή του εισιτηρίου για μια ταινία σε 3D είναι, ίσως, η διπλάσια από εκείνη του απλού εισιτηρίου. Άρα, για μεγαλύτερα κέρδη καταστρέφεται ένα δημιούργημα, που μπορεί να είναι καλοδουλεμένο και αρεστό.