Κινηματογραφικός απολογισμός 2012: Οι επιλογές του Νέμο

1. Shame: Μέσα στο 2012 δεν έτρεξα για πολλές ταινίες στο σινεμα, γι αυτή όμως έτρεξα και όταν τελείωσε δεν σηκώθηκα μηχανικά να φύγω, ήθελα λίγα λεπτά να σκεφτώ.Μια ταινία μ έναν ήρωα εθισμένο στο σεξ κινδυνεύει να γίνει γελοία ή σοκαριστική,ενω το shame είναι απλά συγκλονιστικό. Σκηνοθεσία απλή και δυναμική, με σκηνές όπου ο Brandon δεν χρειάζεται να λέει ατάκες για να καταλάβει ο θεατής τι νιώθει, απλά κοιτάει. Ψυχρή απεικόνιση της καθημερινότητας ενός ανθρώπου, στην οποία δεν περιέχεται το συναίσθημα ή η επικοινωνία, παρά μόνο η ηδονή της σάρκας  χωρις περιορισμούς και ντροπή.  Μπορεί απλά ο Brandon να είναι ο γειτονάς μας, ο συνάδερφός μας, ένας οποιασδήποτε άνθρωπος δίπλα μας.
2. Άθικτοι: Η σχέση ενός παραπληγικού με τον βοηθό του. Ένα θέμα που για τους περισσότερους συγγραφείς ή σκηνοθέτες μπορεί να ακούγεται δράμα, αλλά για το άθικτοι ήταν απλά η κωμωδία της χρονιάς. Γιατί ναι, κάθε φορά που ο Driss έδινε το κινητό στον ,από τον λαιμό και κάτω, παράλητο αφεντικό του να απαντήσει, ήταν χωρίς ενοχές αστείο.
3. Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή. Αναρωτιόμουνα μετά τον Τζόκερ του Χιθ λέτζερ μπορεί να υπάρξει πιο κακός; Μπορεί…Και αυτός ήταν ο Bane. Γιατί κάθε φορά που μίλαγε μέσα από την μάσκα που τον κράταγε στην ζωή εμένα μου ακουγόταν ανατριχιαστικά φοβιστικός. Αγαπώ Μπάτμαν και κάθε φορά που η επόμενη ταινία είναι καλύτερη από την προηγούμενη για μένα είναι η απόλυτη κινηματογραφική ικανοποίηση.
4. Απόγονοι. Ένα ακόμα δύσκολο θέμα που όμως  ο Αλεξάντερ Πέιν καταφερε να μη το κάνει βαρύ και δυσβάστακτο. Ένας πατέρας μένει μόνος με τις δύο κόρες του μετά το θάνατο της γυναίκας του και επιπλέον μαθαίνει ότι εκείνη όσο ζούσε τον απατούσε. Και όμως βγαίνεις από την αίθουσα μ ένα χαμόγελο, τελικά όλα θα πάνε καλά!
5. Hugo. Ένα παραμύθι με αφορμή την ζωή ενός απ τους πρώτους δημιουργούς του κινηματογράφου. Δεν με εντυπωσίασε μόνο η όλη σκηνογραφία, κάτι εύκολο ίσως για τον Σκορτσέζε (μια αναβίωση του παλιού σταθμού τρένου του 1930 -σημερινό μουσείο Ορσέ- στο Παρίσι) αλλά και η διήγηση της ζωής του Μελιέ, ενός από τους πρώτους  παραμυθάδες και δημιουργούς φιλμ. Φτιαγμένο για εμάς που αγαπάμε τον κινηματογράφο!
6. Εκεί που χτυπα η καρδιά μου.  Η ζωή ενός ξοφλημένου ροκ σταρ και η αγαπημένη μου ερμηνεία της χρονιάς (Σον Πεν).  Νωχελικός και νευρικός ταυτόχρονα, καυστικός και μπερδεμένος στα δίχτια μιας ζωής όπου θα πρεπε να έχει ξεπεράσει. Απλά απολαυστικός! Και κάπου στο τέλος απλά να τονίσω το πόσο πολύ μου άρεσε η φωτογραφία αυτής της ταινίας, το βλέμμα μου γέμιζε εικόνες όχι σκηνές.
7. Skyfall. Για μένα που δεν είμαι φανατική του James Bond είναι η καλύτερη του ταινία.Ο Daniel  Craig μου ήταν πάντα ταιριαστός στο ρόλο και σε συνδυασμό με τον Σαμ Μέντες έχουμε μια δυνατή περιπέτεια του αιώνιου πράκτορα, μ έναν διαστροφικό κακό , όμορφα bond girls, τους γνωστούς άγνωστους συντρόφους πράκτορες  και την Aστον Mαρτιν βεβαίως βεβαίως.
8. Μαρλευ. Αν το Ηugo ήταν η ταινία γι αυτούς που αγαπάνε το σινεμά το Marley είναι για εκείνους που αγαπάνε την μουσική. Ακόμα και αν δεν σ αρέσει η reggae δεν μπορείς να προσπεράσεις την ζωή του θρύλου που την δημιούργησε. Ένα ντοκυμαντέρ που δεν εστιάζει μόνο στον μουσικό Bob Marley αλλά και στον άνθρωπο εκτός σκηνής.
9. Αmour. Πόσες ταινίες εστιάζουν στο πως ξεκινάει ένας μεγάλος έρωτας, ή στο πως χωρίζουν δύο άνθρωποι όπου δεν μπορούν ή δεν θέλουν πια να είναι μαζί. Η ταινία του Χανεκε εστιάζει στο τέλος μιας δυνατής αγάπης όχι επειδή θέλουν οι άνθρωποι να τελειώσει αλλά επειδή η φύση τους είναι να μην ζουν για πάντα. Και έτσι μένουν ο ένας να φροντίζει τον άλλο, για όσο μπορούν να το αντέξουν.
10. Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά.  Διάβασα το βιβλίο αφού είδα την ταινία και χαίρομαι γι αυτό . Γιατί σε αντίθετη περίπτωση ίσως να στραβοκοίταζα την σκηνοθεσία και το σενάριο του έργου. Συγκινητικό όσο τίποτα άλλο να βλέπεις την προσπάθεια ενός παιδιού υπερνικώντας τους φόβους του να προσπαθεί με τις πράξεις του να ευχαριστήσει τον νεκρό πατέρα του.

Σκηνές που ξεχώρισα:

• Όταν ο Όσκαρ αριθμεί όλα εκείνα που τον φοβίζουν στο Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά.
• Τον Brandon του Shame να τρέχει στους δρόμους της Νέας Υόρκης για να γλυτώσει απ την αναστάτωση που του προκαλεί η παρουσία της αδερφής του.
• Τον Εξαιρετικό Κύριο Λαζάρ που πονάει για το θάνατο της οικογενειάς του αλλά νιώθει τόση ικανοποίηση στην διδασκαλία όπου χορεύει κρυφά σε μια άδεια τάξη.
• Ο James bond πεθαίνει εξαιτίας των οδηγιών  της Μ στο Skyfall.
• Ο λόγος της Sonmi στο τέλος του Cloud Atlas, γιατι και εγώ  ρομαντικά πιστεύω ότι όλων οι ζωές είναι συνδεδεμένες.
• Την στιγμή που οι γονείς στο Frankenwennie παραδέχονται ότι λένε βλακείες.
• Όταν ο Driss των Άθικτων πάει τον Philippe μια βόλτα με τ αμάξι επειδή «έχει τις μαύρες του», γιατί αυτό κάνουν οι φίλοι και όχι οι υπάλληλοι.  Απ τις πολύ δυνατές εναρκτήριες σκηνές.

Παιδικό της χρονιάς.

Αν και όχι τόσο παιδικό, το Frankenwennie. Λατρεύω τα σκυλιά και τα παιδικά, άρα τι καλύτερο απ το να βρεις ένα τρόπο να ζωντανεψεις ένα σκυλάκι που μόλις πέθανε και αυτό να είναι κινούμενα σχέδια υπο την σκηνοθεσία του Τιμ Μπάρτον.

Αμαρτία της χρονιάς

Χαραυγή μέρος 2.  Φυσικά και πήγα να δώ το τέλος του έρωτα του Έντουαρτ και της Μπέλλα, τι και αν ο μέσος όρος  της αίθουσας ήταν  τα 15 έτη;;; Εγω το μεγάλωσα αυτό το ζευγάρι και φυσικά χωρίς ενδοιασμούς συγκινήθηκα στο τέλος!

Battleship. Όχι μόνο το είδα αλλά μ άρεσε και πολύ! Γιατί τα εφέ ήταν παραπάνω από εντυπωσιακά και γιατί η υπερβολή είναι ένας ήπιος χαρακτηρισμός για αυτή την ταινία. Για τους ακόλουθους τους είδους ήταν σίγουρα μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία.

Εμπειρια της Χρονιάς.

Οι ατελείωτες ουρές στο ταμείο του Μουσείου Μπενάκη για το ντοκυμαντερ της Σμύρνης. Και όταν επιτέλους βρίσκεις εισιτήριο να πας σε μια μεσημεριανή προβολή καθημερινής, η μικρή αίθουσα του κεντρικού κτηρίου είναι ασφυκτικά γεμάτη με ανθρώπους πάνω απ την μέση ηλικία όπου συγκινούνται και αντιδρούν σε κάθε στιγμή, με κάθε εικόνα του ντοκυμαντέρ. Αναμενόμενο μετά από τέτοια ανταπόκριση να βγει και στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Μουσικό θέμα της χρονιάς.

Harry Escott- Brandon, Shame. Με τον ήχο του ανεμιστήρα ταβανιού να ακούγεται καθ όλη την διάρκεια του κομματιού για να θυμίζει το δωμάτιο του Brandon και ότι μπορεί να συμβαίνει σ αυτό.