Οι ταινίες της εβδομάδας (24/4/2014)
Δυσοίωνο το μέλλον της ανθρωπότητας, σύμφωνα τουλάχιστον με τα δύο «μπλοκμπάστερ» της εβδομάδας. Στο Snowpiercer ο κόσμος παγώνει και οι λίγοι εκλεκτοί ζουν σε ένα τρένο που κινείται συνεχώς, μία μικροκοινωνία που ακολουθεί τους κανόνες μιας μεγαλύτερης κοινωνίας. Στο Θεώρημα Μηδέν ένας μοναχικός και ανασφαλής άνδρας αναζητά το μυστικό της ύπαρξής του και κινείται ανάμεσα στη λογική και το χάος σε ένα σουρεαλιστικό ταξίδι. Και αν δεν καταστραφούμε ολοσχερώς, μπορούμε να δούμε τις Διασταυρούμενες Ζωές, μία συγκινητική σέρβικη ταινία για τις συνέπειες του πολέμου.
Snowpiercer
Ο πλανήτης έχει παγώσει. Ένα τρένο-κιβωτός μεταφέρει τους επιζώντες. Οι επιβάτες που βρίσκονται στα πίσω βαγόνια αποφασίζουν να εξεγερθούν κατά της εξαθλιωμένης ζωής τους και των πλούσιων κατοίκων των πρώτων βαγονιών. Σαν αλληγορία φαντάζει μάλλον απλοϊκή –οι φτωχοί που ζουν στα πίσω βαγόνια, το χρήμα και η εξουσία που κινεί τη μηχανή, η αναπότρεπτη επανάσταση του 99% κατά του 1%. Στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη το Snowpiercer –που βασίζεται σε γαλλικό κόμικ- θα μπορούσε να φαίνεται γελοίο. Ο Τζουν Μπονγκ Χο, όμως, συνδυάζει εύστοχα τον συμβολισμό, με την κλειστοφοβική σκηνοθεσία και τη δράση με το μπλοκμπάστερ, δημιουργώντας ένα μείγμα που θα κάνει τον θεατή να αναρωτηθεί εάν βλέπει αριστούργημα ή ανοσιούργημα. Αν και οι απόψεις διίστανται, η απάντηση βρίσκεται μάλλον στην ειρωνεία και τον παραλογισμό που επιστρατεύει ο Κορεάτης σκηνοθέτης (γνωστός από τα Host και Memories of a Murder) για να αφηγηθεί την ιστορία του. Αυτό σε συνδυασμό με τις ερμηνείες και το απόλυτα ικανοποιητικό τέλος καλύπτουν τις σεναριακές αδυναμίες.l
Διαβάστε επίσης: Την κριτική του Αντουάν Ντουανέλ
Το Θεώρημα Μηδέν
Σε ένα μελλοντικό Λονδίνο ένας μοναχικός και ανασφαλής άνδρας, ο Κόεν Λεθ, παλεύει να διατηρήσει την ψυχική του υγεία, ενώ περιμένει ένα κρίσιμο τηλεφώνημα. Για να καλύψει τον χρόνο του θα κληθεί να λύσει το θεώρημα μηδέν, ενώ θα έρθει σε επαφή με έναν έφηβο και μία όμορφη ερωτική συνοδό. Η μάλλον απλοϊκή ιστορία γίνεται στα χέρια του Γκίλιαμ όχημα για ένα εικαστικό παραλήρημα και όχι με την κακή έννοια. Μπορεί ο Γκίλιαμ να το έχει ξανακάνει καλύτερο σε ταινίες όπως το Μπραζίλ, οι 12 Πίθηκοι και το Tideland, ωστόσο, η σκηνοθετική δεινότητα του Γκίλιαμ, η δυνατή ερμηνεία του Κρίστοφ Βαλτς και η σουρεαλιστική διάθεση του σκηνοθέτη καθιστούν την ταινία ένα ψυχεδελικό ταξίδι, το οποίο δεν φτάνει το επίπεδο προηγούμενων δημιουργιών, διαθέτει, όμως, κάποια γοητεία και τρυφερότητα.
Διαβάστε επίσης: Την κριτική του Τάιλερ
Διασταυρούμενες Ζωές
Στην κορύφωση του εμφυλίου πολέμου στην πόλη Τρέμπινιε της Βοσνίας ένας νεαρός στρατιώτης ο Μάρκο επιστρέφει με άδεια για να επισκεφθεί τους δικούς του, τον πατέρα του και την αρραβωνιαστικιά του Έλενα. Λίγο αργότερα βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης με τον φίλο του Νέμποσια για να παίξουν σκάκι και να συζητήσουν. Τρεις μεθυσμένοι Σέρβοι στρατιώτες τα βάζουν με τον μουσουλμάνο περιπτερά Χάρις γιατί δεν έχει τα τσιγάρα που του ζήτησαν. Αρχίζουν να τον ξυλοκοπούν στην κεντρική πλατεία και μόνο ο Μάρκο σηκώνεται και παρεμβαίνει για να τον σώσει. Μια πράξη που θα έχει επιπτώσεις στην ζωή όλων των πρωταγωνιστών αυτού του επεισοδίου αλλά και των συγγενών τους των οποίων τις ζωές παρακολουθούμε 12 χρόνια μετά. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή κλιμακώνοντας την ένταση της δράσης και χειρίζεται με μαεστρία την δύσκολη διαδρομή των ηρώων του. Οι Διασταυρούμενες Ζωές είναι μια ταινία που αξίζει να δει καθαρά για τη δύναμη της ιστορίας και των χαρακτήρων του. Ένα μάθημα ανθρωπισμού χωρίς ηθικολογίες προερχόμενο από μια χώρα που ακόμα μετράει τις πληγές της.
Διαβάστε επίσης: Την κριτική του Αντουάν Ντουανέλ
Βαλέσα: Η Δύναμη της Ελπίδας
Η διάσημη Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάννα Φαλάτσι επισκέπτεται τον διάσημο πλέον Λεχ Βαλέσα για να του πάρει συνέντευξη. Ο ηγέτης της διηγείται την εμπλοκή του με την πολιτική από όταν ήταν μέλος στην επιτροπή απεργών του ναυπηγείου του Γκντανσκ. Φυλακίζεται αλλά δεν κάμπτεται και, βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης, παίρνει τα ηνία ενός νέου απεργιακού αγώνα που οδηγεί την κυβέρνηση σε συνομιλίες και στην οργάνωση ελεύθερων εκλογών. Η σκηνοθεσία του Βάιντα είναι στιβαρή και αποτελεσματική καθώς μετατοπίζει το κέντρο βάρους ανάμεσα στις συγκρούσεις της ιδιωτικής ζωής και της δημόσιας με τις ογκώδεις ορδές των αγανακτισμένων εργαζομένων που περικλείουν τον ηγέτη. Ο σεβασμός του Βάιντα προς τον Βαλέσα δείχνει να αποστειρώνει την ταινία αλλά υπάρχουν σκηνές που σε αγγίζουν όπως η επαναλαμβανόμενη σκηνή που ο Βαλέσα αφήνει το ρολόι και την Βέρα του στην γυναίκα του για να τα πουλήσει αν δε γυρίσει. Μια ιστορία για την Ιστορία που αξίζει να δει κάποιος καθώς, παρά τον σχηματικό κεντρικό χαρακτήρα, είναι μια αναζωογονητική και πολύ ευχάριστη ταινία από ένα σκηνοθέτη που έχει σημαδέψει τον κινηματογράφο.
Διαβάστε επίσης: Την κριτική του Αντουάν Ντουανέλ
Ηθοποιοί: Ημερολόγιο Σπουδής
Τις ανησυχίες, τα όνειρα και τα βήματα μιας ομάδας φοιτητών της δραματικής σχολής ακολουθεί ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος στο νέο του ντοκιμαντέρ. Η κάμερά του τους παρακολουθεί για τρία χρόνια, όσο διαρκεί ο κύκλος σπουδών τους, και είναι εκεί για να καταγράψει τις καλές και τις κακές του στιγμές. Ο Δ.Κουτσιαμπασάκος έχει τη δυνατότητα να βγάζει από τους χαρακτήρες του χιούμορ και συγκίνηση και να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή. Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ του είναι μάλλον παραδοσιακό στη προσέγγισή του και υπάρχουν στιγμές που θυμίζει περισσότερο τηλεοπτικό ριάλιτι.
Διαβάστε επίσης: Τη συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου στους Cinεπιβάτες
Την κριτική του Gimli
Sacro Gra
Η ζωή των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται κατά μήκους του μεγαλύτερου αυτοκινητοδρόμου της Ιταλίας GRA (Grande Raccordo Anulare/ Great Ring Road). Ήρωες της ταινίας είναι οι απλοί άνθρωποι, τους οποίους γνωρίζουμε κρυφοκοιτάζοντας την καθημερινότητα τους: μια καθημερινότητα στο όριο του ουσιαστικού και του ανούσιου, του μπανάλ και του συναρπαστικού. Το κοινό τους σημείο είναι ο αυτοκινητόδρομος-δαχτυλίδι που περικυκλώνει την Ρώμη, ο αληθινός πρωταγωνιστής της ταινίας. To Sacro Gra είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ που κατακτά τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας.
