Απρόσμενος Έρωτας (Mr.Morgan’s Last Love)
Σε αυτό το δράμα τρίτης ηλικίας παρακολουθούμε τον μπαρμπά-Μόργκαν (Μάικλ Κέιν) να έχει ‘ξωμείνει μόνος κι έρημος στο Παρίσι μετά το θάνατο της συζύγου του. Η ζωή του δείχνει άδεια και άσκοπη και στο μυαλό του γυροφέρνει η σκέψη να δώσει τέλος. Η τυχαία γνωριμία του με μια νεαρή δασκάλα χορού θα δώσει χαρά και μια φιλία που θα τον βοηθήσει να επικοινωνήσει με τον κόσμο, κάτι που είχε σταματήσει να κάνει τόσο με τους γύρω του, όσο και με τα παιδιά του που ζουν στις ΗΠΑ.
Η ταινία καταπιάνεται με την έννοια του «δεν είναι ποτέ αργά». Το δράμα των ανθρώπων μεγάλης ηλικίας που χάνουν τον επί πολλά χρόνια σύντροφο της ζωής τους δεν είναι μόνο ο πόνος της απώλειας. Ζώντας μαζί τόσα χρόνια έχουν γίνει ο ένας αδιαχώριστο κομμάτι της καθημερινότητας του άλλου και ένα κομμάτι αυτού που φεύγει μένει για πάντα και συνεχίζει να υπάρχει μέσα στον άλλο. Η σκηνοθέτις και σεναριογράφος (Sandra Nettelbeck) το δείχνει πολύ όμορφα με κάποια εμβόλιμα πλάνα της γυναίκας του, που θα μπορούσαν να είναι φλάς-μπακ ή μικρές οπτασίες, όπως ακριβώς στους μεγάλους ανθρώπους οι αναμνήσεις μπλέκονται με το παρόν. Σίγουρα, αρκετοί θα έχετε μια δικιά σας εμπειρία ενός μεγάλου ανθρώπου, γιαγιάς ή παππού, που ενώ το ταίρι του έχει πεθάνει συνεχίζει να του μιλάει ιδίως όταν βρίσκεται μόνος. Στο ρόλο του συγκινητικού αυτού «φαντάσματος αναμνήσεων» η Jane Alexander στις μικρές της εμφανίσεις είναι αρκετά καλή.
Ο Μάικλ Κέιν είναι κοτσονάτος γέρος. Έχει μια φυσική αρχοντιά που διατηρείται ακόμα όταν προσπαθεί να δείξει ανήμπορος. Κατασταλαγμένος σε όλες του τις απόψεις, ως και στο φαγητό του, δείχνει ένας άνθρωπος που δύσκολα θα άλλαζε γούστα ή θα μεταπειθόταν. Τόσο η ερμηνεία του όσο και ο τίτλος αφήνει να εννοηθεί περισσότερο από όσο χρειάζεται ότι ο «παππούς» θα ριχτεί στην πιτσιρίκα Γαλλιδούλα, ενώ φαίνεται μια προσπάθεια για πιο βαθιά επαφή. Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζοντας τον πρωταγωνιστή θα περιμέναμε μια πιο στιβαρή ερμηνεία, δυστυχώς, όμως δεν τον βοηθά το σενάριο που τραβά προς πολλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα χωρίς να δίνει το απαιτούμενο βάρος σε καμία.
Η συμπρωταγωνίστρια του Clémence Poésy δείχνει να αναζητά μια πατρική φιγούρα, να έχει τα δικά της προβλήματα, αλλά δε μας δίνει ούτε νεανική φρεσκάδα ούτε μας δηλώνει ξεκάθαρα γιατί η σχέση τους δυναμώνει. Η ροή αναπάντεχα κάνει κοιλιά και εισάγονται (από τις ΗΠΑ) τα προβληματικά τέκνα του κύριου Μόργκαν. Ο γιος (Justin Kirk) εισβάλλει επιθετικά κουβαλώντας υπερβάλλον ζήλο υποβαθμίζοντας το επίπεδο της εξιστόρησης σε μεσημεριανή τηλεσειράς, στοιχείο όμως που θα βελτιώθει κάπως με την παραμονή του στο Παρίσι. Η αδιάφορη κόρη από την άλλη πλευρά (Gillian Anderson) θα είναι η μόνη πιο χιουμοριστική πινελιά στο έργο, που φαντάζει όμως παράταιρη και αταίριαστη με το κλίμα. Ειλικρινά αυτή η κοπέλα μετά τα X-Files (Σκάλι) δεν έχει κάνει κάποια αξιοσημείωτη εμφάνιση. Εμφανιζόταν και στη νέα σειρά Crisis που τελικά την έκοψαν.
Ενώ προσπάθησε σε σημεία, δεν εκμεταλλεύτηκε όσο θα μπορούσε το παριζιάνικο τοπίο. Έλειπαν περισσότεροι περίπατοι και διάλογοι του κύριου Μόργκαν με τη νεαρή Πολίν, για να είχαμε ένα αποτέλεσμα πιο κοντά στο Πριν το Ηλιοβασίλεμα, για παράδειγμα. Φυσικά, το βάθος στην ανάγκη για ουσιαστική επαφή έχει δοθεί πολύ πιο όμορφα και στο Χαμένοι στη Μετάφραση, ενώ από τα δικά μας, το Δέντρο και η Κούνια της Μαρίας Ντούζα είχε πιο καλοδουλεμένο σενάριο. Μπορεί μετά το Amour (Αγάπη) του Χάνεκε να φάνταζε ενδιαφέρον να βλέπαμε την εκδοχή με Μάικλ Κέιν, ο Απρόσμενος Έρωτας, όμως, τελικά δεν εξυμνεί τη ζωή ή τον θάνατο, αλλά καταλήγει σε ένα κρεσέντο ομαδικής ψυχοθεραπείας των βασικών πρωταγωνιστών που αποδυναμώνουν τα λοιπά καλά του στοιχεία.
Το έργο με τη θεματολογία του, το επίπεδο σκηνοθεσίας και ερμηνειών και την αργή ροή του, μπορεί να αποτελέσει μια καλή πρόταση για τηλεταινία ή μια μέτρια επιλογή για dvd, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει προτεραιότητα για να τη δει κάποιος στον κινηματογράφο.