Ο Κύριος Τέρνερ
Το έργο αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά μέρος της ζωής του βρετανού ζωγράφου Τζόζεφ Μάλλορντ Ουίλλιαμ Τέρνερ. Τα έργα του Τέρνερ ανήκουν καλλιτεχνικά στο ρεύμα του ρομαντισμού, όμως κυρίως τα τελευταία χρόνια αποδεσμεύτηκε από την απόλυτα ρεαλιστική αναπαράσταση και άρχισε να αποτυπώνει τοπία, το αγαπημένο του θέμα, με λιγότερη λεπτομέρεια και περισσότερα στοιχεία φαντασίας θέτοντας τις αρχές του ιμπρεσιονισμού. Έμεινε γνωστός για την ικανότητα του να αποτυπώνει το φυσικό φως και τα υποβλητικά έργα με θέμα καταιγίδες και ναυάγια.
Η ταινία του Μαικ Λι δεν μένει μόνο στην καλλιτεχνική αξία του Τέρνερ αλλά προσπαθεί να ρίξει μια ματιά και στην προσωπικότητα του καθώς και στις σχέσεις του με τους ανθρώπους, όπως τον πατέρα του, την υπηρέτριά του, τους αγοραστές των έργων του, τους συναδέλφους του και την κρυφή σχέση του. Μια καλλιτεχνική ιδιοφυία που δεν εξωτερίκευε σκέψεις και επιθυμίες αλλά απογύμνωνε κάθε σχέση από το συναίσθημα, τουλάχιστον επιφανειακά. Η δύσκολη προσωπικότητα του Τέρνερ ενσαρκώνεται από τον εξαιρετικό Τίμοθι Σπάλ. Ο Σπάλ μοιάζει ιδανικός στον ρόλο, όχι μόνο γιατί η εξωτερική του εμφάνιση έρχεται να προσθέσει στο τελικό αποτέλεσμα της ερμηνείας, αλλά γιατί πετυχαίνει μέσα την συνοφρυωμένη έκφραση και τα μόνιμα μουγκρίσματα να αποδώσει τον δύστροπο δημιουργό.
Πέρα όμως από την ερμηνεία του Σπάλ που αποκλείεται να σ’ αφήσει αδιάφορο, το έργο χαρακτηρίζεται και από μία άρτια κινηματογράφηση των αρχών του 19 ου αιώνα. Χωρίς να τραβάει τις σκηνές από τα μαλλιά, αλλά περιορίζοντας τα πλάνα στην ουσία και όχι σε περιττές πληροφορίες – που σε σημεία είναι και αυτονόητες, καταφέρνει ο θεατής να αντιληφθεί τα στοιχεία του χαρακτήρα του ζωγράφου, όπως για παράδειγμα την αυτοπεποίθηση – και ίσως καλλιτεχνική έπαρση- του Τέρνερ κατά την παρουσία του στην Βασιλική Ακαδημία (με εκείνο το πλάνο της περιστροφής της κάμερας μέσα στο κτήριο να ξεχωρίζει) , τον κυνισμό και την σκληρότητα του στις σκηνές της συνεύρεσης με την υπηρέτρια του ή της άρνησης της αποδοχής του νόθου παιδιού του, αλλά και την συγκίνηση που ένιωθε μαγεμένος από την φύση όταν κοιτούσε έξω από το παράθυρο του πανδοχείου της Κας Μπουθ (με την οποία διατήρησε και 18 χρονιά σχέση μετά τον θάνατο του συζύγου της). Όμως τα συναισθήματα δεν είναι μόνο για τον Τέρνερ αλλά και για όλους τους ανθρώπους γύρω του και εκεί ο Λι κερδίζει ακόμα ένα στοίχημα καθώς όλοι οι δεύτεροι ήρωες στην βιογραφία του Τέρνερ έχουν την δική τους αξιοπρεπή θέση στο έργο, και χωρίς ούτε εκείνοι να φλυαρούν λεκτικά ή κινηματογραφικά μας μεταδίδουν συγκίνηση. Προσωπικά θα σταθώ στο αριστουργηματικό τελευταίο πλάνο της υπηρέτριας.
Ο Κύριος Τέρνερ δεν ανήκει, λοιπόν, μόνο στις ταινίες εκείνες μέσα από τις οποίες θα μάθεις μια ακόμα ιστορία για ένα πρόσωπο που επηρέασε την πορεία της τέχνης αλλά θα απολαύσεις και ένα κινηματογραφικό διαμάντι που θα σε συνεπάρει σε συναισθήματα μίσους και έρωτα απέναντι στην ιδιαίτερη αυτή προσωπικότητα.
