My Big Bang Theory about How I Met Your Friends
Από τις –έστω και διευρυμένες- οικογένειες των περασμένων δεκαετιών, η τηλεόραση στρέφει πια το βλέμμα τις στις σύγχρονες «οικογένειες»: εκεί που τα πρόσωπα δεν τα συνδέουν δεσμοί αίματος, αλλά σχέσεις φιλικές. Έτσι από το Full House περάσαμε στην εποχή που οι φιλενάδες του Sex and the City έκαναν τσάρκα στη Νέα Υόρκη, τα Φιλαράκια σύχναζαν στο Central Perk, οι ήρωες του How I Met your Mother πηγαίνουν για μπύρες στο MacLaren’s και οι nerds του Big Bang Theory τρέχουν από εργαστήριο σε κομιξάδικο. Σχετικά πιο πρόσφατη προσθήκη οι χαρακτήρες του Happy Endings. Γιατί μπορεί τους γονείς σου να μην τους επιλέγεις (και οι ήρωες των περισσότερων sitcom ισχυρίζονται ότι σίγουρα τους ανέχεσαι λιγότερο από άλλες εποχές, ειδικά αν ευθύνονται για τα επτά κακά της μοίρας σου), αλλά τους φίλους σου όχι μόνο τους επιλέγεις, αλλά αν μπορούσες θα τους έκανες καντάδα το «You’vegotafriendinme».
Πολλά από τα σύγχρονα αμερικανικά sitcom ασχολούνται με μια παρέα φίλων που παλεύουν με έρωτες, σχέσεις, καριέρες (με τρόπο απολύτως κωμικό και τρυφερό). Οι ήρωές τους είναι άνθρωποι στα ’20sκαι στα early ’30s(ηλικίες όπου η ζωή κάποιου βρίσκεται ακόμα υπό διαμόρφωση), πρόσωπα που ζουν σε κάποια μεγαλούπολη, επιδίδονται σε μπαρότσαρκες και κάνουν έξυπνα σχόλια για την ποπ κουλτούρα, ανθρώπους που οι γονείς τους τούς έχουν λίγο πολύ καταστρέψει, αλλά των οποίων την αποδοχή κυνηγούν (μέχρι να την αποκτήσουν ή να μην την έχουν πια ανάγκη), ανθρώπους που επιδίδονται σε έναν μαραθώνιο από ραντεβού και σεξουαλικές επαφές μέχρι να βρουν αυτόν/ήν τον/την «ένα»/«μία» (που σχεδόν πάντα βρίσκουν). Το χιούμορ σε αυτές τις σειρές (και δεν μιλάμε γενικά για τα sitcom, αλλά μόνο για αυτά που έχουν στο επίκεντρό τους σχέσεις φιλικές –και όχι συνεργατών π.χ.) δεν βασίζεται τόσο στις καταστάσεις, όσο στους χαρακτήρες. Όσο περνάει ο καιρός και μαθαίνεις τις μικρές τους παραξενιές, τόσο γελάς στην επανάληψή τους (ή στην ανατροπή τους). Πρόσφατα φίλη μου είπε ότι είδε ένα επεισόδιο από τα Φιλαράκια και δεν της φάνηκε αστείο. Μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό. Γελάς με το «Howyoudoing?» του Τζόι επειδή τον έχεις ακούσει να το λέει δεκάδες φορές. Το ίδιο και με το «Legen (waitforit) Dary» του Μπάρνεϊ Στίνσον.
Πρότυπο τέτοιας σειράς υπήρξαν βέβαια τα Φιλαράκια. Σε παρέες 20άρηδων ή 30άρηδων θα ακούσεις σίγουρα να επαναλαμβάνεται μια ατάκα ή μία σκηνή από τη σειρά που όταν τελείωσε άφησε με δάκρυα στα μάτια εκατομμύρια τηλεθεατές (υπερβολικό, αλλά πραγματικό). Στα Φιλαράκια υπάρχουν έξι βασικοί χαρακτήρες και κανένας δεν υπολείπεται του άλλου. Όλοι τους είναι ξεχωριστοί. Ένα γκάλοπ ανάμεσα στους φαν της σειράς, το αποδεικνύει. Καθένας έχει το «αγαπημένο του Φιλαράκι». Τσάντλερ, Φοίβη, Τζόι, Ρος, Μόνικα, Ρέιτσελ υπήρξαν όλοι πολύ επιτυχημένοι χαρακτήρες του δημοφιλούς σίριαλ (και γι’ αυτό οι περισσότεροι δεν κατάφεραν να κάνουν και πολλά πράγματα πέρα από τη μικρή οθόνη –με εξαίρεση την Άνιστον). Οι τηλεθεατές έμαθαν να αγαπούν τις μικρές παραξενιές των χαρακτήρων, γιατί ακόμα και αν δεν ήταν τέλειοι (που δεν ήταν), είχαν γίνει φίλοι τους.
Παρόμοιας λογικής είναι και τα HowImetyourmotherκαι TheBigBangTheory(θα ασχοληθώ μόνο με αυτές τις τρεις περιπτώσεις ως χαρακτηριστικές του τι ισχύει σε αυτού του τύπου τα αμερικανικά σίριαλ). Εκεί, ωστόσο, έχουμε κάτι διαφορετικό: η σειρά ξεκινάει με έναν πρωταγωνιστή (τον Τεντ-Τζος Ράντνορ στο HowImetyourmother, τον Λέναρντ-Τζον Γκαλέκι στο BigBangTheory). Σύντομα, όμως, γίνεται φανερό ότι κάποιος άλλος από την παρέα κλέβει την παράσταση (Μπάρνεϊ και Σέλντον ακούτε;). Οπότε στις επόμενες σεζόν το αουτσάιντερ καταλήγει να γίνεται πρωταγωνιστής (ή τουλάχιστον όλοι αυτόν θέλουν να βλέπουν).
Σε αυτές τις σειρές υπάρχει πάντα η ωραία της παρέας (Ρέιτσελ, Ρόμπιν, Πένι), το κεντρικό ζευγάρι που σε κάνει να τρως τα νύχια σου για το εάν θα είναι μαζί (Ρος-Ρέιτσελ, Μπάρνεϊ-Ρόμπιν, Λέναρντ-Πένι). Υπάρχει αυτός που ποτέ δεν ξέρεις τι δουλειά κάνει, ο εξυπνάκιας που όλα τα ξέρει (Ρος, Τεντ, Σέλντον), ο γυναικοκατακτητής (ή στην περίπτωση του BigBangTheoryαυτός που σκέφτεται γυναίκες όλη μέρα ακόμα και αν δεν τις καταφέρνει).
Τα ταλέντα παίζουν φυσικά σημαντικό ρόλο. Κι αν στα Φιλαράκια όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να αποδώσουν πιστά τους χαρακτήρες τους (και τα κατάφεραν), στο HowIMetYourMotherη ταλεντάρα που ακούει στο όνομα Νιλ Πάτρικ Χάρις (και που πρέπει να μεγαλώσει και να σταματήσει να παίζει σε παιδικές ταινίες) κλέβει άνετα την παράσταση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος ηθοποιός ερμηνεύει έναν σούπερ γκομενάκια (για να μην πω άλλη λέξη) μασκαρά. Τα ίδια (από άποψη ταλέντου) ισχύουν και για τον Τζιμ Πάρσονς που ερμηνεύει τον Σέλντον (αν και ακόμα περιμένω να δω πόσο διαφορετικός είναι από την περσόνα που έχει χτίσει). Οι ήρωες των bromances (όπου εδώ bromanceδεν είναι μόνο μια ιστορία ανδρικής φιλίας, αλλά μιας «αδελφικής» φιλίας χωρίς φύλο) κάνουν λάθη, μαθαίνουν (ή δεν μαθαίνουν), επιστρέφουν στα παλιά και τελικά καταφέρνουν να προχωράνε μπροστά. Και κάπως έτσι μένουν στο συλλογικό μας υποσυνείδητο με έναν τρόπο σχεδόν… μαγικό. Legen –wait for it- Dary!
Τάιλερ Ντέρντεν
