‘Ενας Χρόνος στη Νέα Υόρκη (My Salinger Year)

Βαθμολογία : * (1 στα 5)

Το 1996, νεαρή απόφοιτος κολεγίου με συγγραφικές ανησυχίες βρίσκεται στην Νέα Υόρκη για να ζήσει το μεγάλο της όνειρο. Και ενώ προσλαμβάνεται για να βγάζει τα προς το ζην σε ένα λογοτεχνικό πρακτορείο για να απαντάει στα γράμματα των θαυμαστών του απόμακρου συγγραφέα J.D Salinger, η σχέση της με την αναχρονιστική διευθύντρια του γραφείου αλλά και με τον ίδιο τον συγγραφέα, θα της δώσουν ένα μεγάλο μάθημα ζωής.

Μάθημα όμως πήραμε και εμείς, βλέποντας τον σκηνοθέτη Philipe Falardeau που το 2011 υπήρξε και υποψήφιος για Oscar Ξενόγλωσσης ταινίας με εκείνο το υπέροχο ” Ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΛΑΖΑΡ” από τον Καναδά, να βρίσκει ενδιαφέρον σε ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα και να το διασκευάζει σεναριακά χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία. Μία ιστορία εντελώς παλαιομοδίτικη και μία ταινία που ίσως αν γινόταν ταινία το 1997 να είχε να μας πει κάτι. Αντί αυτού, μία άνευρη σκηνοθεσία, μία χιλιοειπωμένη ιστορία (πόσες φορές θα δούμε επαρχιωτοπούλα να σκοντάφτει στις παγίδες της ζωής στη Νέα Υόρκη αλλά στο τέλος να βρίσκει τον εαυτό της;), χωρίς ίχνος χιούμορ που μπορεί και να έσωζε την κατάσταση.

Η Margaret Qualley (Once Upon a Time in Hollywood) στον ρόλο της πρωταγωνίστριας θυμίζει κάτι μεταξύ Αμελί (χωρίς το τσαγανό της) και An Hathaway στο Devil Wears Prada, αλλά στην ουσία ο ρόλος της είναι δοσμένος με τόσο γραφικότητα που απλά δεν πείθει ούτε στις δραματικές σκηνές (του χωρισμού). Στον ρόλο της ιδιότροπης και απαιτητικής-αλλά πάντα για το καλό-διευθύντριας, η Sigourney Weaver σε μία ερμηνεία που θυμίζει φάντασμα του ρόλου της στο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ και χλιαρή εκδοχή της Meryl Streep στο Devil Wears Prada. Το ίδιο χλιαρά είναι τα πάντα σε όλη την διάρκεια της ταινίας που ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και την κομεντί με αποτέλεσμα να πέφτει στο κενό χωρίς να είναι απολύτως τίποτα από τα δύο.

Η ταινία άνοιξε το Φεστιβάλ Βερολίνου το 2020, κυρίως λόγω της παρουσίας της Sigourney Weaver και από εκεί πέρασε στη αφάνεια, ως φυσικό επακόλουθο. Μαθήματα ενηλικίωσης και χειραφέτησης δοσμένα με τον πλέον άνευρο τρόπο, χωρίς σεβασμό στους κανόνες έστω κάποιου κινηματογραφικού είδους (κομεντί, κοινωνικό) καταλήγουν όλα σε μία ταινία του σωρού χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Τέτοιο χρόνο στην Νέα Υόρκη, δεν θα θέλαμε να ζήσουμε.