ΝΑΠΟΛΕΩΝ (NAPOLEON)
O Κορσικανός λοχαγός Ναπολέων Βοναπάρτης γίνεται μάρτυρας του αποκεφαλισμού της Μαρίας Αντουανέτα και αμέσως μετά το κατόρθωμα του να απελευθερώσει από τους Άγγλους το λιμάνι της Τουλόν, ξεκινάει να κερδίζει έδαφος στην πολιτική και στρατιωτική εξουσία της Γαλλίας. Θα γνωρίσει την χήρα και πρόσφατα αποφυλακισμένη Ζοζεφίνα, με την οποία θα συνάψει έναν…άκληρο γάμο. Η αυτοκρατορία του, οι νίκες του και τα προσωπικά του όμως, οδηγούν στην κυριολεξία στην μάχη του Βατερλό.
Ο Ρίντλει Σκοτ γνωρίζουμε πως ξέρει να κάνει σινεμά και κινηματογράφο. Από το Άλιεν και το Θέλμα και Λουίζ μέχρι το Μπλέηντ Ράνερ και τον Μονομάχο, ο σκηνοθέτης Σκοτ στα 86 του χρόνια επιμένει να κάνει μεγαλεπήβολο σινεμά. Κάποιες φορές πετυχαίνει και κάποιες όχι. Στον ΝΑΠΟΛΕΩΝ βρίσκεται κάπου στην μέση. 156 λεπτά ταινία, υλικό για να χορτάσουμε θέαμα μαχών, δολοπλοκιών, πολιτικών παιχνιδιών και ενός καταραμένου ρομάντζου. Κυρίως όμως για να γνωρίσουμε τον Ναπολέων. Ως ιστορική βιογραφία, η ταινία δεν λειτουργεί σωστά, διότι δεν μαθαίνουμε και πολλά για αυτόν τον χαρακτήρα. Όλα είναι επιδερμικά και μαζί με την ενοχλητική πλέον σκοτεινή, ιλουστρασιόν αλλά αποτελεσματική φωτογραφία του Ντάριους Βόλσκι, πηγαινορχόμαστε ανάμεσα στις μάχες και στο ειδύλλιο με την Ζοζεφίνα.
Ως θεαματική περιπέτεια επιπέδου, η ταινία λειτουργεί ικανοποιητικά αλλά ανοίγει γρήγορα τα καλά χαρτιά της, με την θεαματική και χορταστική μάχη του Αούστερλιτς και τον πάγο, για να ”πέφτει” σιγά σιγά στις επόμενες (χαμένη ευκαιρία οι κανονιοβολισμοί στην Αίγυπτο και στις Πυραμίδες), εξαιρετικό το κρύο στην Πρωσία, και στην τελική μάχη του Βατερλό, ΄ένα Βατερλό…πραγματικά αδιάφορο σαν να βιαζόταν να τελειώσει την ταινία. Στην αντιπέρα όχθη του ειδυλλίου, η Βανέσα Κίρμπυ επαναλαμβάνει την μοιραία και τραυματισμένη, αποδίδει τα μέγιστα αλλά ο ρόλος της είναι γραμμένος σε λίγες σελίδες, λίγα λόγια ψιθυριστά και καμία συναισθηματική εμπλοκή για τον θεατή. Το ενδιαφέρον όμως για την σχέση αυτή, το σενάριο μας την καλλιεργεί πολύ καλά, απλά δεν μας αφήνει να μελετήσουμε τους δύο αυτούς ανθρώπους.
Και πάμε στον Χοακίν Φοίνιξ που ναι μεν είναι καλός στον ρόλο (μόνιμα νευριασμένος, χωρίς χιούμορ, άλλοτε να τον λυπάσαι, άλλοτε τρεχάλας, άλλοτε βάναυσος, άλλοτε μαμάκιας, άλλοτε μαχητής) αλλά δεν είναι και η ερμηνεία για την οποία θα τον θυμόμαστε. Μπλοκμπάστερ η δουλειά στα κοστούμια της Οσκαρούχας για τον ΜΟΝΟΜΑΧΟ Τζάντι Γέιτς, όπως και η καλλιτεχνική διεύθυνση και τα σκηνικά, στη μουσική θα μπορούσε να πάει και καλύτερα (μόνο στις μάχες δίνεται πάλι έμφαση) και στα συν επίσης, το μοντάζ της Οσκαρούχας για το ΠΛΑΤΟΥΝ Κλαιρ Σίμπσον που δένει την ταινία χωρίς να προκαλεί χάος καταστάσεων.
Εν ολίγοις ο ΝΑΠΟΛΕΩΝ είναι μία καλή ταινία, προσφέρει θέαμα και διασκέδαση, ακροβατεί ανάμεσα στις μάχες και στο ειδύλλιο, αλλού κερδίζει και αλλού χάνει, όπως και ο πρωταγωνιστής ΝΑΠΟΛΕΩΝ που η έπαρση και η σιγουριά τον οδήγησε στο Βατερλό, έτσι και η ταινία έχασε την ευκαιρία να γίνει κάτι μεγάλο, πέρα από μία εντυπωσιακή ταινία για να την απολαύσεις στο σινεμά. Χωρίς ψυχή, τίποτα δεν ζει για πάντα.
Η ταινία κυκλοφορεί 23 Νοεμβρίου σε διανομή Feelgood
