Η φάρμα των ανταλλακτικών
Τον Απρίλιο του 2011, ο Τάιλερ, έγραφε ότι η ταινία του Mark Romanek Never let me go, μεταφορά του ομότιτλου best-seller του Kazuo Ishiguro-ο οποίος εχει γραψει θυμίζω και το Απομεινάρια Μιάς Ημέρας – στερείται ψυχής.
Καλέ μου Τάιλερ, ξερεις ποσο σ’εκτιμώ αλλά φοβάμαι πως αυτό το οποίο χρεώνεις στην ταινια ως έλλειψη, το διαθέτει και με το παραπάνω!
Την ταινια την είδα 2 φορές, προσπαθώντας τη δεύτερη να εντοπίσω το σεναριακό σφάλμα/έλλειμμα που μου άφησε μία αδιορατη αίσθηση ανικανοποίητου, η πρώτη φορά. Εν ολίγοις, δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο διάτανο ήταν ακριβώς όλ’αυτά τα εσώκλειστα παιδιά με τα βραχιολάκια καταγραφής εισόδου-εξόδου τους, σ’εκείνο το επιβλητικό βικτωριανό κτίσμα ,εν έτει 1978.
Ορφανά; Γόνοι-οικότροφοι, πλούσιων οικογενειών; Ανήλικοι εγκληματίες; Η απάντηση δινεται, και μάλιστα δύο φορές, κατά τη διαρκεια της ταινιας. Αυτής της υπέροχης ,κατα την άποψή μου, ταινίας. Αρκεί να είσαι προσεκτικός και υπομονετικός μαζί της. Ναί, υπάρχει κάποιο κενο στην αφήγηση ,αναφορικά με το πως κατέληξαν αυτά τα παιδιά στο Hailsham. Δεν γίενται σαφές τι ακριβώς εννοεί η Ρούθ με τη φράση “we were modelled upon…”, δεν ειναι σαφές πως ήρθαν στη ζωή αυτα τα πλάσματα.
Αλλά, άπαξ και ο θεατής συνειδητοποιήσει, μαζί τους, την τραγικότατη και εντελώς προδιαγεγραμμένη ζωή που τα περιμένει, αυτή η γνώση τον στοιχειώνει και τον καθοδηγεί, τροπον τινά, στο πως θα ερμηνεύσει την ταινία.
Το βιβλιο του Ishiguro, δεν το έχω διαβάσει ακόμη δυστυχώς. Αλλά μου έχουν πεί πως είναι συγκλονιστικό. Θεωρώ πάντως πως ευτύχησε στα χέρια του Alex Garland υπευθυνου σεναριογράφου για τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη. Η ταινια του Romanek όχι μόνο ψυχή διαθέτει, αλλά και εξαιρετικές ερμηνείες, απ΄την πρωταγωνιστική τριάδα, και των ενηλίκων Carey Mulligan(Κάθυ), Andrew Garfield( Τόμι) και Keira Knightley(Ρούθ, αν και η συγκεκριμενη δεν απέφυγε καποιες επαναλήψεις στον τροπο παιξίματός της, δεν ξερω ειχα δει και πριν μερες το θαυμάσιο Last Night και εκει είδα μια υπέροχη Keira) αλλά και απο την τριαδα των παιδιών που επελέγησαν να ερμηνεύσουν τα δύστυχα πλάσματα σε μικρή ηλικία: οι Isobel Meikle-Small( Καθυ), ο γλυκύτατος Charlie Rowe στο ρόλο του Τόμυ και η Ella Purnell στο ρολο της Ρούθ.
Εδώ δεν έχουμε μία απλώς πολύ δυνατή φιλία. Αν και προσωπικά δεν διέκρινα κραυγαλέα εξωτερίκευσή της, έχουμε και εναν ανομολόγητο, χρόνιο έρωτα, όχι απαραιτήτως ανάμεσα στα ίδια πρόσωπα. Ο οποίος έρωτας υπονομεύεται και εμποδίζεται απ΄την φιλία επειδη τον ζηλεύει. Δεν θελω να γίνω spoiler, θα ήταν αδικο γι αυτους που δεν εχουν δει ακομη την ταινία, αλλά τη θεωρώ άλλο ενα διαμάντι στο περιδέραιο των μελλοντολογικών ταινιών- ή μήπως των ταινιών για ήδη υπάρχουσες δυστοπίες; Οσοι εχετε δεί το The Island με τους Scarlet Johansson και Ewan Mac Gregor ισως θυμάστε τι ακριβως πάθαιναν οι τρισευτυχισμένοι “πολίτες” μίας οχυρωμένης πόλης καπου στο μελλον εν μέσω ασύλληπτης επιστημονικής εξέλιξης. Η ταινία του Romanek, πιστη υποθετω στο ζοφερό και υπόγειο πνεύμα του βιβλιου, είναι ακομη πιο εφιαλτική: αυτο που συμβαίνει στο μυστηριώδες ίδρυμα ονόματι Hailsham, καθώς και σε άλλα παρόμοια ιδρύματα ανα τη χώρα, είναι η απόλυτη αντικειμενικοποίηση ανθρώπων- μία εντελώς στρεβλή πραγμάτωση της αρχής: “να είμαι ωφέλιμος στους συνανθρώπους μου”…
Τρεις σκηνές θεωρώ πως είναι κομβικης σημασίας: η σκηνή όπου οι ακομη μικροί οικότροφοι μαθαίνουν δια στόματος της νεας επόπτριάς τους Λούσι, ποιά ακριβώς είναι η μοίρα τους. Οσο τραγικά γελοία ακούγεται αυτή η πρόταση, τοσο αληθινή είναι. Η δεύτερη είναι η σκηνη οπου η έξαλλη Ρούθ αποκαλύπτει στους άλλους δύο του “τριγώνου”, το κοινό αρρητο μυστικό, περί της καταγωγής τους. Από ποιους προέρχονται. Εδω ακριβώς εντόπισα ενα κενό στο σενάριο- διότι δεν καθίσταται σαφές αν τελικά αυτα τα πλάσματα ήταν το αποτέλεσμα εγκυμοσύνης λόγου χάριν ή κάτι άλλο. Και τέλος, η απίστευτης τραγικοτητας σεκάνς που ξεκινάει με την επίσκεψη της Κάθυ και του Τόμυ στο σπιτι της μαντάμ Κλώντ, και καταλήγει σ’ενα σπαραχτικότατο ουρλιαχτό εκ μερους του συντετριμμένου Τόμυ.
Ιδιαίτερης προσοχής αξίζει βεβαιως η Charlotte Rambling στο ρόλο της δ/ντριας(;) αυτου του μυστηριώδους ιδρύματος, με μία προσήλωση στο στοχο του, χωρις καμία Ηθική αμφιβολία περι της ορθότητάς του. Αυτο ακριβως είναι που την κάνει επικίνδυνη και τρομακτική. Ο επιδραστικοτερος τρόπος να μιλήσει κανείς για σοβαρότατα θέματα που εγειρουν διλλήματα περί του Πρακτέου, περί του Ηθικά ορθού, ειναι πιστεύω μεσω της Τέχνης. Και η συγκεκριμένη ταινια το κάνει με τον πλέον συγκινητικό τρόπο.
Παράκληση αν τη δείτε στο dvd: μην παραλείψετε επουδενί τα extras. Υπαρχει εκτός των άλλων, κι ενα υπεροχο βιντεάκι με όλες τις ζωγραφιές που υποτίθεται είχε φτιάξει ο Τόμυ. Ειναι το Τσαρλς Κομπ οπως μας πληροφορεί ο σκηνοθέτης.
Η μουσική της Rachel Portman ειναι εξίσου κλονιστική. Πανεμορφα “κάδρα” επίσης. Υπαρχουν πολλοί τροποι να μιλήσεις για την αξία της αυτοπροσδιοριζόμενης ζωής,και αυτος νομιζω πως ειναι απ΄τους ωραιότερους. Ο Romanek, κατορθωσε να υλοποιήσει την επιθυμία του- εφτιαξε μιά αληθινά όμορφη ταινία.Φράνσις
Καλέ μου Τάιλερ, ξερεις ποσο σ’εκτιμώ αλλά φοβάμαι πως αυτό το οποίο χρεώνεις στην ταινια ως έλλειψη, το διαθέτει και με το παραπάνω!
Την ταινια την είδα 2 φορές, προσπαθώντας τη δεύτερη να εντοπίσω το σεναριακό σφάλμα/έλλειμμα που μου άφησε μία αδιορατη αίσθηση ανικανοποίητου, η πρώτη φορά. Εν ολίγοις, δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο διάτανο ήταν ακριβώς όλ’αυτά τα εσώκλειστα παιδιά με τα βραχιολάκια καταγραφής εισόδου-εξόδου τους, σ’εκείνο το επιβλητικό βικτωριανό κτίσμα ,εν έτει 1978.
Ορφανά; Γόνοι-οικότροφοι, πλούσιων οικογενειών; Ανήλικοι εγκληματίες; Η απάντηση δινεται, και μάλιστα δύο φορές, κατά τη διαρκεια της ταινιας. Αυτής της υπέροχης ,κατα την άποψή μου, ταινίας. Αρκεί να είσαι προσεκτικός και υπομονετικός μαζί της. Ναί, υπάρχει κάποιο κενο στην αφήγηση ,αναφορικά με το πως κατέληξαν αυτά τα παιδιά στο Hailsham. Δεν γίενται σαφές τι ακριβώς εννοεί η Ρούθ με τη φράση “we were modelled upon…”, δεν ειναι σαφές πως ήρθαν στη ζωή αυτα τα πλάσματα.
Αλλά, άπαξ και ο θεατής συνειδητοποιήσει, μαζί τους, την τραγικότατη και εντελώς προδιαγεγραμμένη ζωή που τα περιμένει, αυτή η γνώση τον στοιχειώνει και τον καθοδηγεί, τροπον τινά, στο πως θα ερμηνεύσει την ταινία.
Το βιβλιο του Ishiguro, δεν το έχω διαβάσει ακόμη δυστυχώς. Αλλά μου έχουν πεί πως είναι συγκλονιστικό. Θεωρώ πάντως πως ευτύχησε στα χέρια του Alex Garland υπευθυνου σεναριογράφου για τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη. Η ταινια του Romanek όχι μόνο ψυχή διαθέτει, αλλά και εξαιρετικές ερμηνείες, απ΄την πρωταγωνιστική τριάδα, και των ενηλίκων Carey Mulligan(Κάθυ), Andrew Garfield( Τόμι) και Keira Knightley(Ρούθ, αν και η συγκεκριμενη δεν απέφυγε καποιες επαναλήψεις στον τροπο παιξίματός της, δεν ξερω ειχα δει και πριν μερες το θαυμάσιο Last Night και εκει είδα μια υπέροχη Keira) αλλά και απο την τριαδα των παιδιών που επελέγησαν να ερμηνεύσουν τα δύστυχα πλάσματα σε μικρή ηλικία: οι Isobel Meikle-Small( Καθυ), ο γλυκύτατος Charlie Rowe στο ρόλο του Τόμυ και η Ella Purnell στο ρολο της Ρούθ.
Εδώ δεν έχουμε μία απλώς πολύ δυνατή φιλία. Αν και προσωπικά δεν διέκρινα κραυγαλέα εξωτερίκευσή της, έχουμε και εναν ανομολόγητο, χρόνιο έρωτα, όχι απαραιτήτως ανάμεσα στα ίδια πρόσωπα. Ο οποίος έρωτας υπονομεύεται και εμποδίζεται απ΄την φιλία επειδη τον ζηλεύει. Δεν θελω να γίνω spoiler, θα ήταν αδικο γι αυτους που δεν εχουν δει ακομη την ταινία, αλλά τη θεωρώ άλλο ενα διαμάντι στο περιδέραιο των μελλοντολογικών ταινιών- ή μήπως των ταινιών για ήδη υπάρχουσες δυστοπίες; Οσοι εχετε δεί το The Island με τους Scarlet Johansson και Ewan Mac Gregor ισως θυμάστε τι ακριβως πάθαιναν οι τρισευτυχισμένοι “πολίτες” μίας οχυρωμένης πόλης καπου στο μελλον εν μέσω ασύλληπτης επιστημονικής εξέλιξης. Η ταινία του Romanek, πιστη υποθετω στο ζοφερό και υπόγειο πνεύμα του βιβλιου, είναι ακομη πιο εφιαλτική: αυτο που συμβαίνει στο μυστηριώδες ίδρυμα ονόματι Hailsham, καθώς και σε άλλα παρόμοια ιδρύματα ανα τη χώρα, είναι η απόλυτη αντικειμενικοποίηση ανθρώπων- μία εντελώς στρεβλή πραγμάτωση της αρχής: “να είμαι ωφέλιμος στους συνανθρώπους μου”…
Τρεις σκηνές θεωρώ πως είναι κομβικης σημασίας: η σκηνή όπου οι ακομη μικροί οικότροφοι μαθαίνουν δια στόματος της νεας επόπτριάς τους Λούσι, ποιά ακριβώς είναι η μοίρα τους. Οσο τραγικά γελοία ακούγεται αυτή η πρόταση, τοσο αληθινή είναι. Η δεύτερη είναι η σκηνη οπου η έξαλλη Ρούθ αποκαλύπτει στους άλλους δύο του “τριγώνου”, το κοινό αρρητο μυστικό, περί της καταγωγής τους. Από ποιους προέρχονται. Εδω ακριβώς εντόπισα ενα κενό στο σενάριο- διότι δεν καθίσταται σαφές αν τελικά αυτα τα πλάσματα ήταν το αποτέλεσμα εγκυμοσύνης λόγου χάριν ή κάτι άλλο. Και τέλος, η απίστευτης τραγικοτητας σεκάνς που ξεκινάει με την επίσκεψη της Κάθυ και του Τόμυ στο σπιτι της μαντάμ Κλώντ, και καταλήγει σ’ενα σπαραχτικότατο ουρλιαχτό εκ μερους του συντετριμμένου Τόμυ.
Ιδιαίτερης προσοχής αξίζει βεβαιως η Charlotte Rambling στο ρόλο της δ/ντριας(;) αυτου του μυστηριώδους ιδρύματος, με μία προσήλωση στο στοχο του, χωρις καμία Ηθική αμφιβολία περι της ορθότητάς του. Αυτο ακριβως είναι που την κάνει επικίνδυνη και τρομακτική. Ο επιδραστικοτερος τρόπος να μιλήσει κανείς για σοβαρότατα θέματα που εγειρουν διλλήματα περί του Πρακτέου, περί του Ηθικά ορθού, ειναι πιστεύω μεσω της Τέχνης. Και η συγκεκριμένη ταινια το κάνει με τον πλέον συγκινητικό τρόπο.
Παράκληση αν τη δείτε στο dvd: μην παραλείψετε επουδενί τα extras. Υπαρχει εκτός των άλλων, κι ενα υπεροχο βιντεάκι με όλες τις ζωγραφιές που υποτίθεται είχε φτιάξει ο Τόμυ. Ειναι το Τσαρλς Κομπ οπως μας πληροφορεί ο σκηνοθέτης.
Η μουσική της Rachel Portman ειναι εξίσου κλονιστική. Πανεμορφα “κάδρα” επίσης. Υπαρχουν πολλοί τροποι να μιλήσεις για την αξία της αυτοπροσδιοριζόμενης ζωής,και αυτος νομιζω πως ειναι απ΄τους ωραιότερους. Ο Romanek, κατορθωσε να υλοποιήσει την επιθυμία του- εφτιαξε μιά αληθινά όμορφη ταινία.Φράνσις
