New York Times: Δεν αντέχουμε κριτικές για όλες τις ταινίες

Σε μια κίνηση που μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως, οι New York Times άφησαν να διαρρεύσει η είδηση ότι δεν γίνεται να έχουν πλέον κριτικές για όλες τις ταινίες που βγαίνουν.

Οι New York Times, το μέσο όπου γράφουν κριτικοί με κύρος και χρόνια εμπειρίας στο χώρο, όπως οι A.O. Scott, Vincent Candy και Bosley Crowther, αναφέρουν ότι δεν εγγυώνται ότι θα έχουν στο μέλλον κείμενα για όλες τις ταινίες που βγαίνουν, λόγω του μεγάλου όγκου νέων ταινιών που ξεκινούν κάθε εβδομάδα να προβάλλονται στις κινηματογραφικές αίθουσες:

«Έχουμε τρεις μόνιμους κριτικούς και αρκετούς περιστασιακούς συνεργάτες – ελεύθερους επαγγελματίες αλλά τόσο ο απαιτούμενος χρόνος όσο και ο χώρος που απαιτείται (για όλα τα κείμενα) έχει τεράστιο, ασύμφορο κόστος».

Η απόφαση αναφέρεται ότι έχει ήδη παρθεί από το καλοκαίρι, όμως μόλις την εβδομάδα που μας πέρασε το Variety επιβεβαίωσε την είδηση από τον κριτικό Α.Ο. Scott και από εκεί έγινε ευρέως γνωστή, στον Guardian και στα λοιπά μέσα.

Ο γνωστός κριτικός στις δηλώσεις του ανάμεσα σε άλλα είπε: «Θα πρέπει αναγκαστικά να επιλέγουμε ανα περίπτωση (case–by–case) το ποιες ταινίες θα καλύπτουμε κάθε εβδομάδα, όμως θα προσπαθήσουμε να καλύπτουμε όσο το δυνατόν περισσότερες», ενώ σε άλλο σημείο τόνισε «Έχουμε βάλει κάποιους κανόνες. Εάν υπάρχει μια πιθανότητα κάτι να αξίζει το χώρο και το χρόνο μας  τότε θέλουμε να πάρουμε αυτή την ευκαιρία». Αυτή η τελευταία δήλωση, από μόνη της επιδέχεται πολύ ανάλυση.

Περίεργη χρήση λέξεων, αυτό το «κάτι που να αξίζει το χώρο και το χρόνο μας» (worth our time and space),  μοιάζει να αναφέρεται στην ποιότητα της ταινίας, όσο και στη σχέση κέρδους/κόστος ανά φύλλο, ανά λέξη στους NYT, ακόμα και στο άμεσο κέρδος. Αλίμονο, αν η κριτική εξαρτάται από την κερδοφορία  του φύλλου και όχι το ανάποδο!

Με μια άλλη ανάγνωση βέβαια, οι NYT κατά άλλους ουσιαστικά λένε ότι σκέφτονται να μειώσουν το προσωπικό τους,  -ακούστηκε μέχρι και ότι μπορεί να απολύσουν τους 2 από τους 3 κριτικούς που απασχολούν (ενδεχόμενο εξαιρετικά απίστευτο).  Έτσι, θα γράφουν επιλεκτικά για όποιες ταινίες προλαβαίνει να πάει ο εναπομείναντας ή οι εναπομείναντες κρτικοί.  Φυσικά, δεν είναι λίγοι αυτοί που διαβλέπουν ότι περνάμε πλέον σε μια άλλη μορφή κριτικής, αυτής που αναμασά κάποια δελτία τύπου ή βαθμολογεί με βάσει τα συμφέροντα  και τέλος επιλέγει για ποια να γράψει (ή μάλλον, να το πούμε πιο σωστά, για αυτά που έχει συμφέροντα να γράψει, αυτών που βάζουν διαφημίσεις στο μέσο κτλ).

Οι New York Times κατηγορήθηκαν ιδιαίτερα ότι με την κίνηση τους αυτή θα βλάψουν περισσότερο τις ανεξάρτητες παραγωγές, όπως και τα ντοκιματέρ που κινδυνεύουν να χάσουν ακόμα και την πιθανότητα τους για οσκαρική υποψηφιότητα. Να σημειώσουμε εδώ ότι προϋπόθεση υποψηφιότητας για ένα ντοκιμαντέρ είναι να υπάρχει κριτική του στους NY Times ή στους LA Times. H απάντηση του κριτικού έρχεται αποστομωτική: «Δεν είπαμε ποτέ στον κλάδο του ντοκιμαντέρ να μας θεωρεί δεδομένους. Εξάλλου, πολλά από αυτά τα ντοκιμαντέρ είναι ταινίες των λεγόμενων ‘τεσσάρων τοίχων’ που προορίζονται περισσότερο για video on demand ή καλωδιακή τηλεόραση. Από την άλλη εάν προκύψουν κάποιες ενδιαφέροντες ταινίες θα ενδιαφερθούμε κι εμείς να τις παρακολουθήσουμε».

Μπορεί άραγε η αμερικάνικη αγορά να αντέξει πάνω από 20 νέες ταινίες κάθε εβδομάδα; Και δε μιλάμε φυσικά για τα συνοικιακά σινεμά. Εξάλλου υποθέτω γνωρίζετε ότι στις ΗΠΑ τα multiplex μπορεί να έχουν ως και πάνω από 20 αίθουσες, όπως τα AMC στο Οντάριο της Καλιφόρνια ή στο Μίσιγκαν, αμφότερα και τα δυο με 30 αίθουσες έκαστο!

Οι πολλές νέες κυκλοφορίες είναι γενικότερο ζήτημα πάντως…

Το Χόλιγουντ έχει γίνει ένα ογκώδες τέρας που θέλει να το ταϊζεις λεφτά για να διατηρήσει τις ακριβές παραγωγές του και όλους αυτούς τους νέους σταρς, πολλοί από τους οποίους γίνονται πλέον διάσημοι συμμετέχοντας σε μια μόνο blockbuster ταινία. Παράλληλα, είναι ιδιαίτερα δημιουργικός και ο υπόλοιπος πλανήτης προσφέροντας από δυνατές ανεξάρτητες παραγωγές μέχρι και υπερπαραγωγές που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το Χόλιγουντ. Ας μη ξεχνάμε και την επικείμενη γενικότερη συνεργασία Κίνας –Ρωσίας που λένε ότι μπορεί να αλλάξει παγκοσμίως τις ισορροπίες.  Έτσι όλη αυτή η βιομηχανία που συνεχώς πεινάει δε μπορεί να βγάζει λιγότερες από 10 μεγάλες ακριβές παραγωγές το χρόνο, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι ταινίες να αδυνατούν να βρουν το κοινό τους (όπως προέβλεπαν και Τζόρτζ Λούκας, Σπίλμπεργκ κτλ…)

Ο κόσμος, ο απλός θεατής βομβαρδίζεται από πληροφορίες για νέες ταινίες, τις οποίες πρέπει να προλάβει να δει στο σινεμά, οι οποίες πλέον πολλές μπορεί να τις δει απευθείας επι πληρωμή Online cinema, ή απλά να περιμένει 3 μήνες να τις δει σε dvd ή σε συνδρομητικά ή μη τηλεοπτικά δίκτυα. Όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε και το παράνομο κατέβασμα που φυσικά υπάρχει και ας μη θεωρείται ποιοτική διασκέδαση.

 Αν έβγαινε όμως μια επιτροπή κριτικών ή οποιονδήποτε άλλων κι έλεγε ότι δε μπορούν να βγούν όλες οι ταινίες και γινόταν επιλογή κάθε εβδομάδα από 5 το πολύ νέες ταινίες θα έπεφταν όλοι (ίσως κι εμείς οι ίδιοι) πάνω τους να τους φάμε φωνάζοντας ότι φυμώνουν την τέχνη και το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης. Τέλμα!