(Not so) Biutiful

Το Biutiful θα μπορούσε να είναι ωραία ταινία. Θα μπορούσε. ΘΑ με κεφαλαία. Εάν ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου αποφάσιζε πόσο -επιτέλους- πόνο θέλει να δείξει επί της οθόνης. Γιατί όλος ο πόνος του κόσμου μαζεμένος σε μια ταινία δεν είναι και η καλύτερη επιλογή.

Για να καταλάβει κανείς, ο ήρωας του πλήττεται από τις επτά πληγές του Φαραώ. Όλες μαζί. Ταυτόχρονα.
Είναι ένας μικροαπατεώνας που έχει διάφορα προβλήματα με την αστυνομία και τους μετανάστες με τους οποίους συνεργάζεται, εμπλέκεται σε ιστορίες με ναρκωτικά και παράνομο εμπόριο προϊόντων, μεγαλώνει μόνος του δυο παιδιά γιατί η γυναίκα του είναι λίγο τρελή (και λίγο τσούλα), έχει να αντιμετωπίσει τη φτώχεια του, βλέπει νεκρούς και σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι μαθαίνει πως είναι ετοιμοθάνατος.

Δεν είναι ότι τα παρουσιάζει με τρόπο μελό. Με ρεαλισμό τα παρουσιάζει, με ανθρωπιά, με πραγματισμό. Αλλά τόσος πόνος (και μάλιστα σε overdose δυόμιση ωρών) δεν παλεύεται. Η ταινία του Ινιαρίτου θα μπορούσε να είναι ακόμα και αριστουργηματική εάν αποφάσιζε να κάνει φόκους σε ένα μόνο στοιχείο και όχι σε όλα μαζί (πχ στους μετανάστες -η σκηνή με τις θερμάστρες καθηλωτική- και στο πως αντιμετωπίζει ο ίδιος και τα παιδιά του τον χωρισμό του ζεύγους).

Φυσικά ο Χαβιέρ Μπαρδέμ είναι εξαιρετικός -σε ό,τι κι αν κάνει είναι συγκλονιστικός- και άλλωστε δεν είναι δικό του θέμα ότι ο Ινιαρίτου έχει αρχίσει και κάνει τις ταινίες του όσο πάει και πιο ασφυκτικές (από το 21 Γραμμάρια, στη Βαβέλ και τώρα στο Biutiful τα πράγματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα, σκοτεινά).

Συμπέρασμα; Less is more. Ένα μάθημα που σίγουρα θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον Μεξικανό σκηνοθέτη.