‘Ενας εσωστρεφής κοκκινομάλλης νεαρός με μάλλον διχασμένη σεξουαλικότητα. Σκατόφατσα. Ο Ρεμί( ο Olivier Barthelemy ειναι εξαιρετικός στο ρόλο , θα μπορούσε κάλλιστα να εχει υποδυθεί και τον έτερο αχώνευτο, Ζουκεμβέργιο στην ταινία του Fincher…). Και ο Πατρίκ. ‘Ετερος προβληματικός(;), ψυχολόγος στο επάγγελμα ( ο ύπουλα απειλητικός έως αντιπαθής, Vincent Cassel,μάλλον επαναλαμβάνει τρόπον τινά το ρόλο του γιατρού με την αποκλίνουσα συμπεριφορά, που ειχε υποδυθεί και στο A Dangerous Method) που μασουλάει επιδεικτικά σνακς, ενώ καποια ταλαίπωρη του ανακοινώνει , αξιοθρήνητη και πανικόβλητη,στο γραφείο του οτι (ξανα)έμεινε έγκυος και δεν ξέρει τι να κάνει. Που προσπαθεί να κουτουπώσει , ταυτοχρόνως, δύο ανήλικες(;) τσαπερδώνες και σχεδόν βάζει φωτιά στο γυμνό και ΖΩΝΤΑΝΟ κορμί της μίας. Που ωθεί τον συνεσταλμένο Ρεμί σε πράξεις βίας.
Η ταινία του Romain Gavras, γιου του θρυλικού Κώστα Γαβρά,
Notre Jour Viendra μου εδωσε την εντύπωση ημιτελούς σκηνοθετημένου ξεσπασματος οργής. Μιά συνεχής προκληση που φλερταρει επικίνδυνα με την απέχθεια. Και μία εμμονή με τους κοκκινομάλληδες επίσης. Ακατανόητο σενάριο, εγω τπυλάχιστον αδυνατούσα να βρω μία “σπονδυλική στήλη” σ’αυτο που έβλεπα στην οθόνη.
Το μόνο ενδιαφέρον και αξιοπρόσεκτο ειναι η επιμονή του να ασχολείται με τους “ασχημους και αντιπαθείς”, τους περιθωριοποιημένους της ζωής: παχύσαρκοι, κατατονικοι, εγχρωμοι που δρουν στην παρανομία, “φρικιά” κολλημενα με το WOW, όλοι παρελαύνουν σαν μέλη ζωντανεμένου πίνακα του Bruegel . Με ανησύχησε πολυ αυτή η συνεχής -απο ενα σημείο και μετά- επίδειξη τσαμπουκά και μαγκιάς εκ μερους του Ρεμί, με την καθοδήγηση-εμψύχωση του Πατρίκ βεβαίως.
Η τελικά, ταύτιση/εγγύτητά τους, γιατί έπρεπε να είναι αποτέλεσμα αναίτιων(;) πράξεων βίας κατά άλλων, δεν κατάλαβα. Και βρίσκω ιδιαίτερα ανησυχητικό, το ότι η ταινια ειναι πολύ δημοφιλής μεταξύ των οπαδών νεοναζιστικών ιδεολογιών… Καθόλου παραδοξο εκ πρώτης όψεως- δύο άνθρωποι με προβλήματα υπαρξιακά, παίρνουν όπλα και αρχίζουν να τα χρησιμοποιούν για να λύσουν τις διαφορές τους ή να εδραιώσουν την παρουσία τους στον κόσμο.
Προσωπικά βρήκα το εγχείρημα του Gavras ελαχιστα ενδιαφέροντα – μία παράθεση προκλητικών ή “ενοχλητικών” πλάνων ( φερειπείν, η σκηνή του εξαναγκασμενου- υπό την απειλή όπλου- ερωτικού φιλιού μεταξύ ανδρών, η παρακολουθήση εκ μερους μιας εντελώς απαθούς μικρούλας, του παρολίγο ομαδικού σεξ μεταξύ του Πατρίκ και των δύο κοριτσιών), που ακομη προσαπθω να καταλάβω αν εξυπηρετουσαν κάποιο στόχο περα απ΄τον προφανή.
Ο Romain Gavras ΔΕΝ ειναι σίγουρα ο πατέρας του. Ο απογαλακτισμός εχει επιτευχθεί…
Φράνσις
