Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο

Ο Μαρκ Φελτ, δεύτερος σε ιεραρχία αξιωματικός του FBI, χαρακτηρίστηκε ως το καρφί στο σκάνδαλο του Watergate. Ιδιοφυής και ασυμβίβαστος, ο Φελτ ρίσκαρε και θυσίασε τα πάντα, οικογένεια , καριέρα και ελευθερία, για να φέρει στο φως όλα αυτά που γνώριζε.

H ταινία στηρίζεται σε πραγματική ιστορία (σκηνοθετημένη από τον Πίτερ Λαντσμαν και με παραγωγό τον Ρίντλεϊ Σκοτ) και θέλει να μας αποδείξει γιατί ο Φελτ αποτελεί μια προσωπικότητα – μυστήριο αλλά και πως ό,τι έκανε ήταν κάθε άλλο παρά μια έκρηξη αλτρουισμού από μέρους του.

Τεχνικώς, εκείνο που ίσως ενοχλεί είναι τα σκηνικά που χρησιμοποιεί ο Λαντσμαν. Ανιαρά, με τις χρωματικές επιλογές να κινούνται σε γκρι και μπλε τόνους κυρίως, κάτι που ίσως κουράσει τον θεατή. Όσο για την μουσική, κάπως αδόκιμη, θα έλεγα, η επιλογή του πιάνου κάθε φορά που ανακοινώνεται κάτι σημαντικό.  Παρ’όλα αυτά, το σενάριο ήταν αρκετά καλό αν και δεν έδινε την επιλογή σε κάποιους χαρακτήρες να εξελιχθούν.

Ερμηνευτικά ο Λίαμ Νίσον ήταν εξαιρετικός για ακόμα μια φορά, διαθέτοντας το απαραίτητο ύφος και κύρος που απαιτούσε ένας ρόλος σαν αυτόν. Ο Μάρτον Σόκας και η Μάικα Μονρόε κράτησαν σε ένα πολύ καλό επίπεδο τους ρόλους τους, ερμηνεύοντας και οι δύο πολύ σημαντικά πρόσωπα στη ζωή του Φελτ. Η αδικημένη της υπόθεσης, όμως, είναι η Νταϊάν Λέιν, αφού ο σεναριακός χώρος που της δόθηκε ήταν πολύ μικρός στον ρόλο της συζύγου του Φελτ.

«Ο άντρας που έριξε τον Λευκό Οίκο» δεν είναι από τις ταινίες που σε κρατούν με τις έντονες σκηνές δράσης, ωστόσο διαπραγματεύεται μια ιστορία σημαντική για τις πολιτικές εξελίξεις των ΗΠΑ. Όταν υπάρχει ήδη μια ταινία -σκάλες ανώτερη- για το σκάνδαλο Watergate, το «All the President’s Men», με τους Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ, αναρωτιέσαι εάν το φιλμ του Λάντσμαν μπορεί να σου προσφέρει πολλά περισσότερα.

Αξίζει ωστόσο μια ευκαιρία, τουλάχιστον από τους λάτρεις τέτοιων ταινιών.