Ο Ένοχος (The Guilty)
Σκανδιναβική αστυνομική περιπέτεια που θυμίζει αρκετά το Locke σε στήσιμο και πλοκή.
Αστυνομικός που εξαιτίας ενός παραπτώματος βρίσκεται να κάνει δουλειά γραφείου, σηκώνοντας τηλέφωνα στην Άμεσο Δράση, έρχεται αντιμέτωπος με την υπόθεση της πιθανής απαγωγής μιας γυναίκας. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένα 85λεπτο γεμάτο ένταση, τις απαραίτητες ανατροπές, καθώς ο αστυνομικός προσπαθεί να βοηθήσει την άγνωστη γυναίκα μόνο μέσα από τα τηλεφωνήματα που κάνει.
Στο Locke είχαμε την ιστορία μιας απιστίας, τις ευθύνες που καλείται να αναλάβει ο κεντρικός ήρωας και τις συνέπειες των αποφάσεών του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία εγκλήματος που ανανεώνει το είδος της σκανδιναβικής ταινίας μυστηρίου και στηρίζεται σε έναν κυρίως ηθοποιό και εκτυλίσσεται ολόκληρη σε δύο δωμάτια. Και εδώ το ζήτημα είναι η ευθύνη: το ποιος άνθρωπος είσαι, πώς επιλέγεις να χειριστείς τις καταστάσεις και αν τελικά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Δείχνει σκηνοθετική και σεναριακή ικανότητα (ο Γκούσταβ Μέλερ είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος) το γεγονός ότι ο Ένοχος καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον -έστω και αν πριν τελειώσει η ταινία θα έχεις ψυλλιαστεί πού το πάει- και ότι βάζει τον θεατή να αναρωτηθεί τι θα έκανε εκείνος στη θέση του κεντρικού χαρακτήρα. Σίγουρα η σύγκριση με το Locke είναι αναπόφευκτη, καθώς η ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι απέδειξε πώς μπορεί να λειτουργήσει μια τέτοια συνθήκη με τρόπο ιδανικό, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Δείχνει ότι υπάρχει «ζουμί» για τέτοιες ιστορίες. Τόσο «ζουμί» ώστε η ταινία να έχει φτάσει μέχρι τη βραχεία λίστα για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ στην κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον Γιάκομπ Σέντεργκρεν, τον πρωταγωνιστή της ταινίας (ο ηθοποιός κέρδισε βραβείο ερμηνείας και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ ήταν υποψήφιος και για τα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου). Ο Σέντεργκρεν είναι εξαιρετικός και καταφέρνει να κρατήσει την ταινία πάνω του, ερμηνεύοντας έναν άνθρωπο που δεν είναι συμπαθής, αλλά καταφέρνει να μοιάζει πραγματικός.
