Ο Μαθητευόμενος
Ο νεαρός Αϊμάν πιάνει δουλειά σε μια μεγάλη φυλακή. Η αδελφή του -με την οποία ζει μαζί σε ένα συγκρότημα κατοικιών- δεν βλέπει με καλό μάτι την καινούρια του δουλειά: και οι δύο έχουν υποφέρει από ένα έγκλημα που έκανε ο πατέρας τους, ο οποίος εκτελέστηκε για αυτό. Ο Αϊμάν προσεγγίζει γεμάτος περιέργεια τον δήμιο της φυλακής, τον 65χρονο Ραχίμ. Εκείνος τον συμπαθεί και γίνεται μέντοράς του: διακρίνει σε αυτόν κάτι που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι κατάλληλος για να γίνει βοηθός του και να ακολουθήσει τη δουλειά του δήμιου.
Ο σκηνοθέτης Μπου Τζανφένγκ εξετάζει όλες τις ηθικές και μη πλευρές της θανατικής καταδίκης. «Και αν ήταν αθώος;» ρωτά κάποια στιγμή ο Αϊμάν τον Ραχίμ για έναν κρατούμενο, μόνο και μόνο για να πάρει την απάντηση ότι αυτό αποφασίζεται στο δικαστήριο. Από την πρώτη γνωριμία του Αϊμάν με τον Ραχίμ, ο σκηνοθέτης φροντίζει να μας παρουσιάσει τον δεύτερο ως μία περίπλοκη προσωπικότητα. Ο ίδιος εκτιμά ότι επιτελεί ύψιστη υπηρεσία, καθώς έχει τη δυνατότητα να προσφέρει έναν γρήγορο και αξιοπρεπή θάνατο σε ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς θα εκτελούνταν. Ο Μπου Τζανφένγκ δεν παίρνει θέση κατά της θανατικής ποινής: την όποια κριτική κάνει, φροντίζει να μάς την παρουσιάσει μέσα από τις αμφιβολίες που ταλανίζουν τον κεντρικό ήρωα της ταινίας.
Πρώην στρατιώτης -οπότε συνηθισμένος στην πειθαρχία και τις ξεκάθαρες απαντήσεις- ο Αϊμάν αποδεικνύεται καλός στο να ακολουθεί εντολές, αλλά το γεγονός ότι ο Ραχίμ δεν είναι απλά ένας δήμιος, αλλά ο δήμιος που εκτέλεσε τον πατέρα του, του δημιουργούν έντονες αμφιβολίες για τη στάση που πρέπει να τηρεί απέναντι στις εκτελέσεις. Την ίδια ώρα, η αδελφή του κάνει ό,τι μπορεί για να ξεφύγει όσο πιο μακριά γίνεται από το παρελθόν της, από τα βλέμματα λύπησης και οργής προς την οικογένεια της.
Ο Μπου Τζανφένγκ προσεγγίζει με ιδιαίτερη ευαισθησία τους ήρωές του και τόσο ο Φιρ Ραχμάν, όσο και ο Γουάν Χανάφι Σου δίνουν ισορροπημένες και «ήσυχες» ερμηνείες.
Σε μία σκηνή της ταινίας, ο Αϊμάν -ο οποίος προσπαθεί να φτιάξει το ντουλάπι του σπιτιού όπου συνήθιζε να κρύβεται- αποφασίζει να το σπάσει: δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς από το παρελθόν και τους δαίμονές σου και αυτό το αποδεικνύει περίτρανα και ο Ραχίμ, ο οποίος προσπαθεί μεν να πείσει ότι εκτελεί έργο συμπόνοιας, αλλά στην πραγματικότητα ξεσπάει πίσω από το τιμόνι, τρέχοντας όλο και πιο γρήγορα, σαν να προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι.
Σε κάποιους η λύση του δράματος μπορεί να φανεί ως ένας από μηχανής θεός -και σίγουρα λειτουργεί και ως τέτοιος-, αλλά ακριβώς αυτή η απόφαση δείχνει ότι ο σκηνοθέτης έχει κάνει πολύ δουλειά στους χαρακτήρες του. Μόνη ένστασή μου, το ανοιχτό φινάλε. Υπάρχουν ταινίες στις οποίες ταιριάζει και ταινίες στις οποίες δεν είναι απαραίτητο. «Ο Μαθητευόμενος» είναι η δεύτερη περίπτωση, με αποτέλεσμα το φινάλε να μοιάζει βεβιασμένο.
