O Θάνατος του Στάλιν (Death of Stalin)
Η νέα ταινία του βραβευμένου με Έμμυ και υποψήφιου για Όσκαρ, σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Αρμάντο Ιανούτσι, είναι μια μαύρη κωμωδία που σατιρίζει το πολιτικό κλίμα της Ρωσίας της δεκαετίας του ’50 και εξιστορεί τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μετά τον θάνατο του Στάλιν και λίγες ημέρες πριν από την κηδεία του Τζόζεφ Στάλιν.
Παραλογισμός και μηχανοραφίες στην «αυλή» του Στάλιν, λίγο μετά τον θάνατο του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης σε μία ανελέητη σάτιρα με τη συμμετοχή γνωστών και έμπειρων κωμικών στους ρόλους των μελών της κεντρικής επιτροπής που καλούνται να διαχειριστούν τον θάνατο του Στάλιν -και αποδεικνύονται λίγοι.
Ήδη από την αρχή, από την παρουσίαση των κεντρικών χαρακτήρων (σε slow motion και με επιβλητική μουσική, με το όνομα του καθενός να εμφανίζεται στην οθόνη) ξέρουμε ότι ο Ιανούτσι (The Veep, In the Loop) θα πραγματοποιήσει μια κάθοδο στην τρέλα της εναλλαγής εξουσίας. Συμμάχους του έχει σπουδαίους καρατερίστες ηθοποιούς, από τον Στιβ Μπουσέμι στον ρόλο του Νικίτα Χρουστσέφ μέχρι τον Σάιμον Ράσελ Μπιλ στον ρόλο του Λαβρέντι Μπέρια που διαπρέπουν ως υποτελείς του Στάλιν αρχικά και αντίπαλοι στην μάχη για εξουσία στη συνέχεια.
Ο Ιανούτσι αφήνει τους ηθοποιούς του να μιλούν ο καθένας με τη δική του προφορά και αυτό οδηγεί σε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, καθώς εκτός από απολαυστικοί (ο Τζέισον Άιζακς για παράδειγμα μιλά με προφορά Γιορκσάιρ) παραπέμπουν όντως σε μέλη μιας ανώτερης ελίτ.
Η ταινία ξεκινά ως καλοπροαίρετη σάτιρα, με τους υπουργούς του Στάλιν να τσακώνονται για το ποιος θα τον πιάσει από το κεφάλι και ποιος από τα πόδια. Όσο οι μέρες περνούν και η θέση του αρχηγού του κράτους μένει κενή, όλοι θα αρχίσουν να γλυκοκοιτάζουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας. Αν και δεν χάνει ποτέ τον καυστικό της χαρακτήρα, ο Ιανούτσι καταφέρνει μέχρι το τέλος να αναδείξει την τραγωδία κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος: Παλαιότεροι φόνοι αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για νέα εγκληματα, με τους υπουργούς να αλληλοσυγχαίρονται «γιατί ο Στάλιν θα το διασκέδαζε πολύ».
Μην περιμένει κανείς ότι θα δει μια ρεαλιστική καταγραφή του τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση μετά τον Στάλιν (η ταινία βασίζεται άλλωστε σε graphic novel), παρ’ όλα αυτά ο έμπειρος στην πολιτική σάτιρα Ιανούτσι καταφέρνει να αναδείξει τη γελοιότητα που συχνά κρύβεται στον ολοκληρωτισμό, καθώς και την επικινδυνότητα του.
