Οδύσσεια

Ο Ζερόμ Σαλ φέρνει στο επίκεντρο της ταινίας του τον Ζακ Κουστώ. Οι υποθαλάσσιες εξερευνήσεις κατακτούν κεντρική θέση στην ταινία, αλλά στην καρδιά της βρίσκεται η σχέση πατέρα – γιου. Από την απόφαση να ασχοληθεί με τον βυθό και την αγορά της θρυλικής Καλυψώς, μέχρι τη φήμη που συνόδευσαν τις τηλεοπτικές του εκπομπές και τις συγκρούσεις με τον γιο του, Φιλίπ, η ταινία του Σαλ προσπαθεί να ανασυνθέσει τον Κουστώ πίσω από τις κάμερες.

Προς τιμήν του Σαλ, η Οδύσσεια δεν αποτελεί αγιογραφία. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία στέκεται επικριτικά απέναντι στον σύζυγο και πατέρα Κουστώ, ακόμα και στη στάση του απέναντι στη θάλασσα και τον βυθό, χωρίς να κρύψει τις παράλληλες σχέσεις του (μη αναφέροντας όμως τη δεύτερη οικογένειά του) και φτάνοντας στο τέλος αν όχι να τον αθωώσει, τουλάχιστον να τον κατανοήσει.

Η ταινία ξεκινά μάλλον υποτονικά, με το πρώτο μέρος να αποτελεί μια απλή ανασύνθεση εποχής, ειδωμένη μέσα από μια ρομαντική ματιά. Χρειάζεται να περάσει αρκετή ώρα μέχρι ο Σαλ να στρέψει το βλέμμα στον βυθό, εντυπωσιάζοντας τον θεατή, αλλά και στην ουσία της διαφωνίας πατέρα – γιου. Αυτό είναι, ίσως και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας.

Ο Λαμπέρ Ουίλσον κάνει ότι μπορεί, αλλά εμφανισιακά δεν μοιάζει στον Κουστώ και είναι μάλλον δύσκολο να πείσει σε αυτόν τον ρόλο. Αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Πιέρ Νινέ, ο οποίος ενσαρκώνει την ένταση και την ενέργεια  του Φιλίπ, που ενσαρκώνει τη σύγκρουση του παλιού με το νέο, αυτού που αμφισβητεί με αυτού που αμφισβητείται.