Oh Boy (what happened to you?)
Ο Νίκο, ένας νεαρός Γερμανός, τριγυρίζει στους δρόμους του Βερολίνου, νιώθοντας μάλλον χαμένος. Η ιστορία ξεκινά με τον 20κάτι νεαρό να ξυπνά στο κρεβάτι μιας κοπέλας, να φεύγει για να προλάβει ένα ραντεβού. Το υπόλοιπο 24ωρο, το οποίο αφηγείται η ταινία, αποτελείται από τυχαίες συναντήσεις με φίλους, συγγενείς ή γνωστούς, σε ένα κάπως μελαγχολικό ταξίδι στην γερμανική πρωτεύουσα.
Πολλοί είναι αυτοί που παρομοίασαν το Oh Boy με το Frances Ha. Και πραγματικά, δεν μπορείς να πεις ότι δεν στο θυμίζει. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία, ο κεντρικός χαρακτήρας που ψάχνει να βρει τον δρόμο του καθώς περιπλανιέται στους δρόμους μιας μεγαλούπολης.
Οι ομοιότητες, όμως, σταματούν εκεί. Το Oh Boy του Γιαν Όλε Γκέρστερ είναι πιο μελαγχολικό και πιο χαμένο από τη Φράνσις, η αναζήτησή του θυμίζει -αλλά δεν είναι γουντιαλλενικής προσέγγισης- (ίσως να φέρνει περισσότερο σε Τζιμ Τζάρμους), παρ’ όλο που τα πλάνα του κατακλύζονται από τη τζαζ μουσική.
Ο Νίκο ψάχνει να βρει να πιεί έναν απλό καφέ στο Βερολίνο και τα πηγαίνει πολύ καλύτερα με τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, παρά με τους συνομηλίκους του.
Ο Τομ Σίλινγκ είναι εξαιρετικός. Έχει τη στόφα ενός νεαρού Γιούαν ΜακΓκρέγκορ ή ενός Τζέιμς ΜακΆβοϊ και θα μπορούσε να είναι ο επόμενος μεγάλος ευρωπαίος πρωταγωνιστής.
Έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της εποχής του (το οικονομικό), τις ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις και επιθυμίες των άλλων (του πατέρα του, της παλιάς του συμμαθήτριας), ενώ αδιόρατο στην καθημερινότητά του πλανάται και το λεγόμενο γερμανικό τραύμα (πώς ένας Γερμανός καταφέρνει να αποδεχθεί το παρελθόν και το βάρος της ναζιστικής Γερμανίας;)
Όχι ότι το γερμανικό τραύμα αποτελεί το θέμα της ταινίας. Η ταινία αναφέρεται στην περιπλάνηση του ήρωα, με φόντο το ασπρόμαυρο και άκρως γοητευτικό Βερολίνο. Και κατά τη γνώμη μου, είναι σαφώς ανώτερη της (μάλλον υπερεκτιμημένης) Frances Ha.
Μελαγχολικό και λυρικό, το Oh Boy αποτελεί το ενδιαφέρον σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός νέου σκηνοθέτη.
Τι είπε ο σκηνοθέτης
Ο Γκέρστερ βρέθηκε στην Αθήνα αυτές τις μέρες και μίλησε (σε συνέντευξη Τύπου στο Ινστιτούτο Γκαίτε) για αρκετά από τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία του.
Για την έμπνευσή του: Πέρασα κάποιο διάστημα που δεν έκανα τίποτα, όπως ο χαρακτήρας στην ταινία, και σκεφτόμουν πώς θα κάνω την ταινία μου. Δεν σας κρύβω ότι στο μοντάζ έπαθα κατάθλιψη, δεν πίστευα ότι θα την τελειώσω την ταινία. Σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Τελικά δεν το έκανα και όλα πήγαν καλά. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι αυτή είναι η πρώτη μου ταινία.
Για τα προβλήματα των 20άρηδων: Είναι φαινόμενο της εποχής οι νέοι να προβληματίζονται και να προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Το φαινόμενο αυτό, όμως, δεν είναι καινούριο. Πάντα υπήρχε η αίσθηση του να είσαι χαμένος. Αυτό το διαπιστώνει κανείς σε κάποια παλαιότερα βιβλία ή ταινίες. Είδα πρόσφατα το Επαναστάτης Χωρίς Αιτία και βρήκα ότι υπάρχει συγγένεια με την ταινία μου. Νομίζω, πάντως, ότι σήμερα είναι πιο εύκολο για τους νέους να βρουν το δρόμο τους. Εγώ ελπίζω ότι δεν τον βρήκα. Γιατί είναι πιο ενδιαφέρον να μένουν κάποια ερωτήματα ανοιχτά.
Για το γερμανικό τραύμα: Δεν ξέρω αν επηρεάζει τους νέους μέχρι σήμερα, σίγουρα όμως η ιστορία της Γερμανίας παίζει σημαντικό ρόλο. Εγώ σκεφτόμουν τι σημαίνει να είσαι Γερμανός και πώς συνδέεσαι με την ιστορία της χώρας σου. Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία ιστορική -υπάρχουν πολλές τέτοιες-, ήθελα, όμως, να δω πως αυτή η ιστορία περνάει στην καθημερινότητα του ήρωα.
Για τις προκαταλήψεις μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών: Ξέρω τι μπορεί να λένε τα γερμανικά ΜΜΕ για την Ελλάδα και τα ελληνικά ΜΜΕ για τη Γερμανία. Αυτά είναι, όμως, η άποψη της μειοψηφίας. Δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δεν νομίζω ότι και η πλειοψηφία των Γερμανών τα πιστεύει αυτά. Εμένα μου αρέσει η ευρωπαϊκή ιδέα και πιστεύω ότι όταν ένας από τους εταίρους έχει πρόβλημα, οι άλλοι πρέπει να βοηθήσουν. Και ούτε είναι σωστό να παρουσιάζεται η Μέρκελ με στολή γκεσταπίτη. Της πάει βέβαια…
Για το Χόλιγουντ: Πήγα στις ΗΠΑ για μια υποτροφία σε μια σχολή συγγραφέων. Είχα κάποιες επαφές -στο Χόλιγουντ αγαπούν τα meeting. Τον εαυτό μου τον βλέπω στην Ευρώπη δεν μου πάει ο κόσμος του Χόλιγουντ. Η Ευρώπη είναι φανταστικό μέρος. Υπάρχουν, βέβαια, προβλήματα. Είναι σημαντικό να μένουμε στην Ευρώπη και να κάνουμε ταινίες. Το σημαντικό είναι ότι έχουμε ένα κοινό πνεύμα και μέσα από αυτό μπορούμε να κάνουμε ταινίες.
Για τα τρένα: Το διαμέρισμα του ήρωα είναι το δικό μου διαμέρισμα. Και η θέα στις σιδηροδρομικές γραμμές είναι η δική μου. Στην αρχή τα μισούσα τα τρένα, γιατί ήμουν αναγκασμένος να τα ακούω συνέχεια. Μετά τα συνήθισα. Γράφοντας το σενάριο συνειδητοποίησα ότι τα τρένα “απαιτούσαν” μεγαλύτερο ρόλο. Και έτσι τα έβαλα περισσότερο στην ταινία μου. Άλλωστε τα τρένα είναι σημαντικά και κυρίως τα τρένα που χάνουμε…
