Οι (υπέροχοι) ρόλοι του Ντάνιελ Ντέι Λούις

Προς θλίψη όλων των κινηματογραφόφιλων, ο Ντάνιελ Ντέι – Λούις ανακοίνωσε ότι εγκατελείπει την υποκριτική για προσωπικούς λόγους. Μεθοδικός και παθιασμένος. Αυτά είναι τα δύο χαρακτηριστικά που μπορεί να βρει κανείς σε όλες τις ερμηνείες του Βρετανού ηθοποιού. Ο Ντέι Λούις υπήρξε πάντα εκλεκτικός στις συνεργασίες του, αποφασισμένος να μην ξοδέψει δεξιά και αριστερά το ταλέντο του, καταφέρνοντας έτσι να καθηλώνει το κοινό με κάθε νέα του ερμηνεία.

Οι Cinepivates αποτίουν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους σπουδαίους ρόλους που μας χάρισε ο -τρεις φορές τιμηθείς με Όσκαρ- ηθοποιός, καθώς περιμένουμε την επόμενη -και σύμφωνα με τα όσα ανακοίνωσε ο ίδιος- τελευταία ταινία του, το Phantom Thread του Πολ Τόμας Άντερσον.

Ωραίο μου Πλυντήριο (1985)

Η ταινία του Στίβεν Φρίαρς που καθιέρωσε τον Ντάνιελ Ντέι Λούις. Ένα πορτρέτο της θατσερικής Αγγλίας, μία σχέση ανάμεσα σε έναν Βρετανό πακιστανικής καταγωγής και τον λευκό σύντροφό του που μοιάζει ιδιαίτερα επίκαιρη και στη σημερινή Αγγλία. Η ταινία υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ Σεναρίου και θεωρείται μία από τις κορυφαίες ταινίες της δεκαετίας του 1980. Ο ίδιος ο Ντάνιελ Ντέι Λούις είχε δηλώσει ότι -παρ’ όλο που ήταν γιος Άγγλου ποιητή) πέρασε τον περισσότερο χρόνο του στους δρόμους του Λονδίνου, «παίζοντας ποδόσφαιρο, παλεύοντας στην αυλή του σχολείου και επαναστατώντας κατά της εξουσίας και του βρετανικού συστήματος τάξεων». Πράγματα για τα οποία μιλά και το Ωραίο μου Πλυντήριο.

Δωμάτιο Με Θέα (1985)

Υποψήφια για οκτώ Όσκαρ (όχι όμως και ο Ντάνιελ Ντέι-Λούις) υπήρξε η ταινία του Τζέιμς Άιβορι. Ο Σέσιλ Βάις είναι ένας από τους λίγους δευτεραγωνιστικούς ρόλους του Λούις (άλλωστε έχει τη στόφα πρωταγωνιστή και καταφέρνει να κλέψει την παράσταση όπου κι αν βρεθεί). Το ίδιο και στο Δωμάτιο με Θέα, όπου ερμηνεύει τον άνθρωπο που προορίζεται να παντρευτεί τη Λούσι (Έλενα Μπόναμ – Κάρτερ). Ο Ντέι Λούις δίνει ψυχή στον ήρωα του Ε.Μ. Φόστερ και κάνει τον θεατή να συμπάσχει μαζί του. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία στο This is Classic του Αχιλλέα Βασιλείου

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι (1988)

Μεταφορά του μυθιστορήματος του Μίλαν Κούντερα από τον Φίλιπ Κάουφμαν, η ταινία επικεντρώνεται στο ερωτικό τρίγωνο των Ντάνιελ Ντέι Λούις – Λένα Όλιν – Ζιλιέτ Μπινός. Ο Ντέι Λούις έμαθε τσέχικα για τον ρόλο, η προφορά του (άλλωστε είναι διάσημος για τις προφορές του) είναι σχεδόν τέλεια. Δεν αποτελεί για όλους η καλύτερη μεταφορά του βιβλίου (καθώς δεν καταφέρνει να παρουσιάσει τις λεπτές φιλοσοφικές αποχρώσεις του έργου του Κούντερα), ωστόσο ο Ντάνιελ Ντέι – Λούις ερμηνεύει με τρόπο πειστικό τον σαρκαστικό και αρρενωπό Τόμας -αν και δεν θα πρέπει να θεωρήθηκε φυσική επιλογή για τον ρόλο.

Το Αριστερό Μου Πόδι (1989)

Ρόλος από εκείνους που δεν θα  μπορούσαν παρά να τιμηθούν με Όσκαρ (όπως και έγινε), ο ρόλος του Κρίστι Μπράουν βασίζεται σε πραγματική ιστορία για έναν άνδρα που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και παρ’ όλα αυτά γίνεται διάσημος συγγραφέας και ζωγράφος. Ερμηνεία βαθιά συγκινητική και γεμάτη δύναμη, από αυτές που ελάχιστοι ηθοποιοί θα μπορούσαν να χαρίσουν στο κοινό.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών (1992)

Η ταινία που «κινδύνεψε» να φέρει τον Ντάνιελ Ντέι – Λούις στα καλούπια του Χόλιγουντ -κάτι που όπως φάνηκε ο ηθοποιός δεν θα επέτρεπε. Ο ρόλος του Χοκάι έκανε χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο να αναστενάζουν από επιθυμία -βοήθησε η εκπληκτική χημεία των Ντέι Λούις και Μάντλιν Στόου-, ενώ η ταινία του Μάικλ Μαν αποτελεί μέχρι και σήμερα μια ικανοποιητικότατη περιπέτεια που καταφέρνει να απογειωθεί εξαιτίας του ερμηνευτικού διδύμου και της έντασης στη σκηνοθεσία.

Τα Χρόνια της Αθωότητας (1993)

Αλλαγή ύφους για τον Μάρτιν Σκορσέζε και ο Ντάνιελ Ντέι Λούις σε έναν από τους πιο ρομαντικούς ρόλους της καριέρας του. Ερμηνεύει τον Νιούλαντ Άρτσερ, έναν αρραβωνιασμένο νεαρό δικηγόρο που ερωτεύεται μια Αμερικανίδα, χωρισμένη από τον σύζυγό της (την ερμηνεύει η Μισέλ Φάιφερ), σκανδαλίζοντας την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα. Περιλαμβάνει μία από τις πιο ερωτικές σκηνές της φιλμογραφίας του Σκορσέζε: τη σκηνή με το γάντι στην άμαξα.

Εις το Όνομα του Πατρός (1993)

Ο Ντέι Λούις συνεργάζεται ξανά με τον Τζιμ Σέρινταν μετά Το Αριστερό μου Πόδι, σε μία από τις πιο γνωστές ταινίες της καριέρας του. Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία των Τζέρι και Τζιουζέπε Κόνλον, που φυλακίστηκαν για μια βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο, όταν ο γιος εξαναγκάζεται να ομολογήσει για ένα έγκλημα που δεν έκανε. Δικαστικό δράμα και συγκινητική ιστορία σχέσης πατέρα – γιου, σε μία ταινία που χάρισε στον Ντέι Λούις άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Συμμορίες της Νέας Υόρκης (2002)

Ένας από τους πιο αβανταδόρικους ρόλους του Ντάνιελ Ντέι – Λούις, η βίαιη ιστορία της διαμόρφωσης της σύγχρονης Νέας Υόρκης είναι γεμάτη αίμα. Ο Ντέι Λούις ερμηνεύει τον Μπιλ «Χασάπη», έναν αρρωστημένα σκληρό χαρακτήρα, από τον οποίο ζητά εκδίκηση ο Άμστερνταμ Βαλόν του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Παραγνωρισμένο αριστούργημα του Σκορσέζε με τον Ντέι Λούις να δίνει μια πρώτη γεύση σε ρόλο κακού (κάτι που θα απογείωνε με το Θα Χυθεί Αίμα), σε μία γεμάτη θεατρικότητα ερμηνεία. Ο Ντέι Λούις κλέβει τόσο την παράσταση, ώστε κατάφερε να αποσπάσει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου παρ’ όλο που ο ρόλος του θα μπορούσε να θεωρηθεί Β΄ Ρόλος.

Θα Χυθεί Αίμα (2007)

 

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από το έπος του Πολ Τόμας Άντερσον, μια ιστορία πλούτου, θρησκείας και πετρελαίου. Ο Ντέι Λούις χειρίζεται την υπερβολή -και τη φέρνει στα όρια της τρέλας- για να δείξει ένα σύμβολο του καπιταλισμού και να μιλήσει για την απληστία και την απώλεια της ηθικής. Σε ρόλο που θα μπορούσε να φτιάξει ή να καταστρέψει την καριέρα ενός ηθοποιού, ο Ντέι Λούις αποδεικνύει τη μεγαλοφυΐα του και κερδίζει -δικαίως- το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας του. Πολλοί σπεύδουν σήμερα να σημειώσουν ότι η ταινία προοικονομούσε την έλευση του Ντόναλντ Τραμπ.

Λίνκολν (2012)

 

 

Όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει μια ταινία για τον Αβραάμ Λίνκολν έπρεπε να επιλέξει τον καλύτερο. Και αυτό ακριβώς έκανε, αναθέτοντας στον Ντάνιελ Ντέι Λούις να ερμηνεύσει τον αμερικανό εμβληματικό πολιτικό. Οι φήμες θέλουν τον σκηνοθέτη να παρακαλάει για χρόνια τον ηθοποιό και τελικά να τον πείθει. Το σενάριο επικεντρώθηκε στην ψήφο υπέρ της απελευθέρωσης των σκλάβων, αλλά ο χαρακτήρας αναδύθηκε ξεκάθαρα, κάνοντας ακόμα και τον βιογράφο του Λίνκολν να παραδεχθεί ότι «τα κατάφεραν». Και φυσικά κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί την ταινία χωρίς τον Ντέι Λούις. Η ερμηνεία του τού χάρισε το τρίτο Όσκαρ της καριέρας του και ο ηθοποιός έγινε ο πρώτος άνδρας ηθοποιός που θα κατάφερνε κάτι τέτοιο στην κατηγορία του Α Ανδρικού Ρόλου -και μάλιστα με πέντε μόλις υποψηφιότητες (ο Τζακ Νίκολσον έχει και αυτός τρία Όσκαρ, το ένα σε κατηγορία Β’ Ανδρικού Ρόλου και συνολικά 12 υποψηφιότητες).